Nibugar kosmatorogi

Nibugar kosmatorogi
Berytinus hirticornis
(Brulle, 1836)
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

stawonogi

Gromada

owady

Rząd

pluskwiaki

Podrząd

pluskwiaki różnoskrzydłe

Rodzina

smukleńcowate

Podrodzina

Berytinae

Plemię

Berytinini

Rodzaj

nibugar

Gatunek

nibugar kosmatorogi

Synonimy
  • Neides hirticornis Brulle, 1836
  • Berytus ferrarii Garbiglietti, 1869
  • Berytus nigrolineatus Jakovlev, 1903
  • Berytus pilipe sPuton, 1875
  • Berytus pilicornis Flor, 1862
  • Berytus trichocerus Scholtz, 1847
  • Berytinus hirticornis galvagnii Tamanini, 1963
  • Berytus hirticornis var. pallidus Jakovlev, 1906

Nibugar kosmatorogi[1] (Berytinus hirticornis) – gatunek pluskwiaków z podrzędu różnoskrzydłych i rodziny smukleńcowatych.

Taksonomia

Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 1836 roku przez Gasparda A. Brullé pod nazwą Neides hirticornis. Dzieli się go na trzy podgatunki[2][3]:

  • Berytinus hirticornis hirticornis (Brulle, 1836)
  • Berytinus hirticornis nigrolineatus (Jakovlev, 1903)
  • Berytinus hirticornis pilipes (Puton, 1875)

Morfologia

Pluskwiak o silnie wydłużonym, żółtawobeżowo ubarwionym ciele długości od 7 do 11 mm. Głowa ma pomiędzy oczami złożonymi delikatnie owłosione i jednakowo jak reszta jej powierzchni ubarwione podłużne żeberka. Długo i odstająco owłosione czułki mają pierwszy człon wydłużony z nieco przyciemnionym zgrubieniem u wierzchołka, a człon ostatni czarno ubarwiony. Na czole umieszczony jest bardzo duży wyrostek trójkątnego kształtu. Półpokrywy odznaczają się rzędami krótkich i sztywnych włosków rosnących wzdłuż żyłek graniczących z zakrywką. Zazwyczaj pomiędzy żyłkami zakrywki znajdują się ciemniejsze plamki, a w jej użyłkowaniu brak jest komórek. Odnóża mają brązowe dwa ostatnie człony stóp, a czasem także brązowawe zgrubienia w odsiebnych częściach ud. Na powierzchni odnóży występować mogą długie włoski, ale czasami są one całkiem nagie[4].

Ekologia i występowanie

Owad ten zasiedla suche zbiorowiska trawiaste. Związany jest z wieloma różnymi roślinami[5].

Gatunek palearktyczny. W Europie wykazany został z Portugalii, Hiszpanii, Wielkiej Brytanii, Francji, Luksemburga, Belgii, Holandii, Niemiec, Austrii, Włoch, Polski, Ukrainy, Czech, Słowacji, Węgier, Słowenii, Chorwacji, Bośni i Hercegowiny, Serbii, Czarnogóry, Macedonii Północnej, Rumunii, Mołdawii, Bułgarii, Grecji oraz europejskich części Turcji[3] i Rosji. W Afryce Północnej znany jest z Wysp Kanaryjskich, Madery, Maroka, Algierii, Libii, Tunezji i Egiptu[2]. W Azji występuje na Cyprze[3], w Turcji, Gruzji, Armenii, Izraelu, Syrii, Turkmenistanie, Tadżykistanie, Iraku, Iranie i Afganistanie[2]. W Polsce spotykany jest bardzo rzadko i znany z nielicznych stanowisk rozmieszczonych w południowej części kraju[4]. W Wielkiej Brytanii w XXI wieku stał się liczniejszy i zwiększył zasięg[5].

Przypisy

  1. ↑ Berytinus clavipes – Nibugar długorogi. [w:] Insektarium.net [on-line]. [dostęp 2020-05-05].
  2. ↑ a b c Pablo M. Dellapé, Thomas J. Henry, David C. Eades: Berytinus hirticornis (Brulle, 1836). [w:] Lygaeoidea Species File (Version 5.0/5.0) [on-line]. [dostęp 2020-05-05].
  3. ↑ a b c Berytinus (Berytinus) hirticornis (Brullé, 1836). [w:] Fauna Europaea [on-line]. [dostęp 2020-05-05].
  4. ↑ a b Barbara Lis. Płaszczyńcowate – Piesmatidae, smukleńcowate – Berytidae, kowalowate – Pyrrhocoridae. „Klucze do oznaczania owadów Polski”. 18 (9), s. 14–28, 2007. 
  5. ↑ a b Berytinus hirticornis. [w:] British Bugs. An online identification guide to UK Hemiptera [on-line]. [dostęp 2020-05-05].