Nibugar mniejszy

Nibugar mniejszy
Berytinus minor
(Herrich-Schaeffer, 1835)
Ilustracja
Imago
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

stawonogi

Gromada

owady

Rząd

pluskwiaki

Podrząd

pluskwiaki różnoskrzydłe

Rodzina

smukleńcowate

Podrodzina

Berytinae

Plemię

Berytinini

Rodzaj

nibugar

Gatunek

nibugar mniejszy

Synonimy
  • Berytus minor Herrich-Schäffer, 1835
  • Berytus costulatus Jakovlev, 1902
  • Berytinus costulatus (Jakovlev, 1902)
  • Berytus semisetosus Jakovlev, 1906
  • Berytus cognatus Fieber, 1859
  • Berytus commutatus Douglas & Scott, 1865
  • Berytus fieberi Dohrn, 1860

Nibugar mniejszy[1] (Berytinus minor) – gatunek pluskwiaków z podrzędu różnoskrzydłych i rodziny smukleńcowatych.

Taksonomia

Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 1835 roku przez Gottlieba A.W. Herricha-Schäffera pod nazwą Berytus minor[2]. Dzieli się go na dwa podgatunki[3][4]:

  • Berytinus minor hybridus (Horvath, 1891)
  • Berytinus minor minor (Herrich-Schaeffer, 1835)

Morfologia

Pluskwiak o silnie wydłużonym, żółtawobrązowo ubarwionym ciele długości od 4 do 7 mm. Głowa ma pomiędzy oczami złożonymi delikatnie owłosione i jednakowo jak reszta jej powierzchni ubarwione podłużne żeberka. Na czole umieszczony jest stosunkowo duży wyrostek zaokrąglonego kształtu. Czułki pozbawione są długiego, odstającego owłosienia, nabrzmiałości na wierzchołku pierwszego członu mają przyciemnione, wyraźnie ciemniejsze od pozostałej jego części, zaś wierzchołek członu trzeciego i człon ostatni mają czarnego koloru. Półpokrywy charakteryzują się białwą zakrywką z szarobrązowymi smugami między żyłkami. Odnóża pozbawione są długiego, odstającego owłosienia, nabrzmiałości w odsiebnych częściach ud mają przyciemnione, wyraźnie ciemniejsze od ich pozostałej części, zaś szczytowe człony ich stóp są brązowego koloru[5].

Ekologia i występowanie

Owad ten zasiedla pobrzeża lasów, polany, łąki, ogrody i murawy[1]. Żeruje na roślinach z rodziny bobowatych[1], przede wszystkim na rodzaju koniczyna[5].

Gatunek o naturalnym rozsiedleniu eurosyberyjskim[5]. W Europie wykazany został z Portugalii, Hiszpanii, Irlandii, Wielkiej Brytanii, Francji, Luksemburga, Belgii, Holandii, Niemiec, Danii, Szwecji, Norwegii, Austrii, Włoch, Finlandii, Estonii, Łotwy, Litwy, Polski, Białorusi, Ukrainy, Czech, Słowacji, Węgier, Słowenii, Chorwacji, Bośni i Hercegowiny, Serbii, Czarnogóry, Albanii, Macedonii Północnej, Rumunii, Mołdawii, Bułgarii, Grecji oraz europejskich części Turcji i Rosji[4]. W Azji występuje w Turcji, Gruzji, Azerbejdżanie i Kazachstanie. Ponadto zawleczony został do nearktycznej Ameryki Północnej, gdzie występuje już w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie[3]. W Polsce jest pospolity[1].

Przypisy

  1. ↑ a b c d Berytinus minor – Nibugar mniejszy. [w:] Insektarium.net [on-line]. [dostęp 2020-04-26].
  2. ↑ G.H.W. Herrich-Schaeffer: Nomenclator entomologicus--Verzeichniss der Europaishen Insecten: zur erleichterung des Tausch-verkehrs mit Preisen versehen. I. Lepidoptera & Hemiptera. Regensburg: Friedrich Pustet, 1835.
  3. ↑ a b Pablo M. Dellapé, Thomas J. Henry, David C. Eades: species Berytinus minor (Herrich-Schaeffer, 1835). [w:] Lygaeoidea Species File (Version 5.0/5.0) [on-line]. [dostęp 2020-05-05].
  4. ↑ a b Berytinus (Berytinus) minor (Herrich-Schäffer, 1835). [w:] Fauna Europaea [on-line]. [dostęp 2020-05-05].
  5. ↑ a b c Barbara Lis. Płaszczyńcowate – Piesmatidae, smukleńcowate – Berytidae, kowalowate – Pyrrhocoridae. „Klucze do oznaczania owadów Polski”. 18 (9), s. 14–28, 2007. 

Media użyte na tej stronie

Berytinus minor.jpg
Autor:

Michael J. Raupach , 

   Lars Hendrich ,
   Stefan M. Küchler,
   Fabian Deister,
   Jérome Morinière,
Martin M. Gossner, Licencja: CC BY 4.0
Berytinus minor, Habitus, Exemplar aus der Zoologischen Staatssammlung München, Foto: Marianne Müller