Nibylis pampasowy

Nibylis pampasowy
	Lycalopex gymnocercus
	(G. Fischer, 1814)
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ssaki
Podgromada	żyworodne
Infragromada	łożyskowce
Rząd	drapieżne
Podrząd	psokształtne
Rodzina	psowate
Rodzaj	nibylis
Gatunek	nibylis pampasowy
Synonimy
	Pseudalopex gymnocercus (G. Fischer, 1814);
	Pseudalopex gymnocercus (G. Fischer, 1814);
Podgatunki
	L. g. antiquus (Ameghino, 1889); L. g. domeykoanus (Philippi, 1901); L. g. gracilis (Burmeister, 1861); L. g. gymnocercus (G. Fischer, 1814); L. g. maullinicus (Philippi, 1903);
	L. g. antiquus (Ameghino, 1889); L. g. domeykoanus (Philippi, 1901); L. g. gracilis (Burmeister, 1861); L. g. gymnocercus (G. Fischer, 1814); L. g. maullinicus (Philippi, 1903);
	Kategoria zagrożenia (CKGZ)
	; najmniejszej troski
	Zasięg występowania

Nibylis pampasowy^[4], lisoszakal, lis pampasowy, aguraszi, lis Azary (Lycalopex gymnocercus) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny psowatych (Canidae).

Nazwa rodzajowa: gr. λυκος lukos „wilk”; αλωπηξ alōpēx, αλωπεκος alōpekos „lis”^[5]. Epitet gatunkowy: gr. γυμνος gumnos „goły, nagi”^[6]; κερκος kerkos „ogon”^[7].

Nibylis pampasowy przypomina nibylisa andyjskiego, ale jest mniejszy i ma czarne zaznaczenie na pysku. Zamieszkuje pampasy, półpustynie, obszary leśne, wrzosowiska i góry na obszarze środkowej części Ameryki Południowej, dochodząc na południe aż do północnych krańców wyżyny Patagonskiej. Odznacza się szarą, krótką ale gęstą sierścią z czarnym nalotem na grzbiecie, przechodzącą w biel po spodniej stronie ciała. Lis pampasowy prowadzi nocny tryb życia, a dzień spędza wśród skał, w starych wypróchniałych pniach lub opuszczonych norach innych ssaków. Odżywia się gryzoniami, królikami, jaszczurkami, żabami, krabami, owocami i resztkami zdobyczy jaguara.

W zaopatrywaniu młodych których jest 3-5 w jednym miocie bierze udział również samiec. Lis pampasowy cechuje się kilkoma ciekawymi zachowaniami. Gdy poczuje zagrożenie udaje martwego, znany jest również z tego że zbiera części różnych niejadalnych przedmiotów i układa je w stosy bądź zanosi do nory. Aguraszi może dożywać 13 lat.

W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów został zaliczony do kategorii LC (niższego ryzyka)^[3]. Gatunek ten jest objęty konwencją waszyngtońską CITES (załącznik II)^[8].

Przypisy

↑ Lycalopex gymnocercus, [w:] Integrated Taxonomic Information System [online] (ang.).
↑ Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Lycalopex gymnocercus. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 22 października 2009]
↑ ^a ^b Silva-Rodríguez i inni, Lycalopex fulvipes, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [online] [dostęp 2019-01-17] (ang.).
↑ W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 149. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
↑ T.S. Palmer. Index Generum Mammalium: a List of the Genera and Families of Mammals. „North American Fauna”. 23, s. 388, 1904. (ang.).
↑ Jaeger 1944 ↓, s. 100.
↑ Jaeger 1944 ↓, s. 45.
↑ Appendices I, II and III of CITES. cites.org, 12 czerwca 2013. [dostęp 2013-07-03]. (ang.).

Bibliografia

E.C. Jaeger: Source-book of biological names and terms. Wyd. 1. Springfield: Charles C. Thomas, 1944, s. 1-256. (ang.).

[itis-1] Lycalopex gymnocercus, [w:] Integrated Taxonomic Information System [online] (ang.).

[2] Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Lycalopex gymnocercus. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 22 października 2009]

[iucn-3] Silva-Rodríguez i inni, Lycalopex fulvipes, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [online] [dostęp 2019-01-17] (ang.).

[Cichocki&inni-4] W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 149. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).

[Palmer-5] T.S. Palmer. Index Generum Mammalium: a List of the Genera and Families of Mammals. „North American Fauna”. 23, s. 388, 1904. (ang.).

[CITEREFJaeger1944[https://babel.hathitrust.org/cgi/pt?id=mdp.39015072139499;view=1up;seq=130_100]-6] Jaeger 1944 ↓, s. 100.

[CITEREFJaeger1944[https://babel.hathitrust.org/cgi/pt?id=mdp.39015072139499;view=1up;seq=75_45]-7] Jaeger 1944 ↓, s. 45.

[CITES-8] Appendices I, II and III of CITES. cites.org, 12 czerwca 2013. [dostęp 2013-07-03]. (ang.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

Navigation

Nawigacja

Portale tematyczne

Nibylis pampasowy

Przypisy

Bibliografia

Media użyte na tej stronie