Nicefor II Fokas

Nicefor II Fokas
— Basileus tōn Romaiōn Cesarz Rzymian —
cesarz Bizancjum
Okres	od 16 sierpnia 963 do 10-11 grudnia 969
Poprzednik	Roman II
Następca	Jan I Tzimiskes
Dane biograficzne
Dynastia	macedońska
Data urodzenia	ok. 912
Data i miejsce śmierci	nocą z 10 na 11 grudnia 969 Konstantynopol
Ojciec	Bardas Fokas
Matka	?
Żona	Maleina, Teofano
Moneta

Nicefor II Fokas (gr. Νικηφόρος Β΄ Φωκάς, Nikēphoros II Phōkas) (ur. ok. 912, zm. 11 grudnia 969) – cesarz bizantyjski od 963, jeden z najwybitniejszych bizantyjskich władców X w., zasłużony dla odbudowy militarnej potęgi państwa.

Życiorys

Pochodził z kapadockiej rodziny Fokasów, która wydała wielu sławnych generałów np. ojca Nicefora - Bardasa Fokasa, jego wuja - Leona Fokasa, i dziadka - Nicefora Fokasa Starszego.

Nicefor urodził się ok. 912 r. (data niepewna). Służbę w armii rozpoczął w młodym wieku. W 945 r., za panowania cesarza Konstantyna VII Porfirogenety wyznaczony został dowódcą temu Anatolikon. W 953 r., gdy jego ojciec, Bardas, został raniony w bitwie, Nicefor awansował na głównego dowódcę wojsk wschodniego pogranicza.

Podczas walk z Abbasydami poniósł w 954 r. kilka klęsk, jednak w późniejszym czasie (od 957 r.) niepowodzenia te zostały powetowane zwycięstwami w Syrii. Po wstąpieniu na tron cesarza Romana II, Nicefor został wyznaczony dowódcą wschodniej armii, zaś jego młodszy brat Leon, dowódcą armii zachodniej. W 960 r. Nicefor stanął na czele wojsk, których celem było odbicie Krety z rąk muzułmańskich. W 961 r. po kilkumiesięcznym oblężeniu zdobyta została Kandia, a wkrótce później władztwo bizantyjskie przywrócone zostało nad całą wyspą. Zwycięstwo to, choć imponujące, nie zostało uhonorowane zwyczajowym triumfem w Konstantynopolu, Nicefor otrzymał pozwolenie tylko na owację na hipodromie.

Wkrótce potem Nicefor wrócił na wschód z dużą i dobrze wyposażoną armią. Podczas walk w latach 962-963 zdobył kilka miast Cylicji a także Aleppo.

W 963 roku w drodze zamachu stanu^[1] przeprowadzonego przy poparciu cesarzowej regentki Teofano i armii zdobył tron. Po objęciu władzy cesarskiej Nicefor II kontynuował politykę podbojów. W latach 964-966 podporządkował Bizancjum Cylicję a następnie Mezopotamię i Syrię. Po zdobyciu Syrii zburzył większość tamtejszych fortec, a po upadku Antiochii i Aleppo (969^[2]) zabezpieczył zdobycze traktatami pokojowymi. W tym też czasie patrycjusz Niketas podbił Cypr. W 967 rozpoczął wojnę z Bułgarami, którym dotychczas cesarstwo płaciło znaczny trybut. Nicefor odrzucił bułgarskie żądania przysłania trybutu a następnie zachęcił ruskiego księcia Światosława, by ten zaatakował Bułgarię od północy. Światosław w 967 r. poprowadził zwycięską wyprawę przeciw Bułgarom: zajął ujście Dunaju i próbował zorganizować tam państwo ze stolicą w Presławiu. Sukcesy Światosława spowodowały, iż Nicefor zmienił front, obawiając się, by władca ruski nie wyrósł z czasem na groźniejszego przeciwnika: odnowił przymierze z Bułgarami zrywając je ze Światosławem.

Mniej udane były kampanie, prowadzone przez cesarza na zachodzie. Dowodzona przez Niketasa wyprawa wojskowa na Sycylię (964-965) zakończyła się niepowodzeniem. Bizantyjczycy zostali zmuszeni do opuszczenia wyspy. W 967 r. cesarz zawarł pokój z Fatymidami po to, by bronić się przez wrogiem, który zagrażał zarówno Arabom, jak i Bizantyjczykom: Otton I Wielki, który ogłosił się cesarzem rzymskim i zaatakował bizantyjskie posiadłości w południowej Italii. Po początkowych sukcesach wojska Ottona zostały jednak odparte. Napięcie, istniejące podówczas między Bizancjum a Zachodem, widoczne jest w bardzo nieżyczliwym portrecie cesarza i jego dworu, zawartym w dziele Relatio de legatione Constantinopolitana, napisanym przez biskupa Kremony, Liutpranda.

Założył klasztor na górze Athos. Był gorącym wielbicielem św. Atanazego. Anulował on przysługujące biedakom prawo pierwokupu przy sprzedaży majętności możnowładców.

Został zabity z inicjatywy żony, m.in. przez swego następcę (i kochanka żony) Jana I.

Jego imię nosi jedna z fregat greckiej marynarki wojennej^[3]

Rodzina

Jego pierwszą żoną była Maleina, z którą Nicefor miał syna, Bardasa Fokasa (zm. przed 969). Druga żoną była Teofano, wdowa po cesarzu Romanie II, z którą Nicefor nie miał dzieci.

Przypisy

Bibliografia

• Alex Axelrod, Charles Phillips Władcy, tyrani, dyktatorzy. Leksykon, wyd. Politeja, Warszawa 2000, s. 455-456

Cesarze bizantyńscy gwiazdką*oznaczono monarchów nienależących do dynastii Dynastia teodozjańska 395–457 Arkadiusz (395–408) Teodozjusz II (408–450) Pulcheria Marcjan (450–457) Dynastia leońska 457–518 Leon I (457–474) Leon II (474) Zenon Izauryjczyk (474–491) Bazyliskus (475–476)* Anastazjusz I (491–518) Dynastia justyniańska 518–602 Justyn I (518–527) Justynian I Wielki (527–565) Justyn II (565–578) Tyberiusz II Konstantyn (578–582) Maurycjusz (582–602) Fokas (602–610)* Dynastia heraklijska 610–711 Herakliusz (610–641) Konstantyn III (641) Herakleonas (641) Konstans II (641–668) Konstantyn IV Pogonatos (668–685) Justynian II Rhinotmetos (685–695) Leoncjusz II (695–698)* Tyberiusz III (698–705)* Justynian II Rhinotmetos (705–711) Filipikos Bardanes (711–713)* Anastazjusz II (713–715)* Teodozjusz III (715–717)* Dynastia izauryjska 717–802 Leon III Izauryjczyk (717–741) Artabasdes (741–743) Konstantyn V Kopronim (741–775) Leon IV Chazar (775–780) Konstantyn VI (780–797) Irena (797–802) Dynastia Niceforów 802–813 Nicefor I Genik (802–811) Staurakios (811) Michał I Rangabe (811–813) Leon V Armeńczyk (813–820)* Dynastia amoryjska 820–867 Michał II Amoryjczyk (820–829) Teofil (829–842) Michał III Metystes (842–867) Dynastia macedońska 867–1057 Bazyli I (867–886) Leon VI Filozof (886–912) Aleksander (912–913) Konstantyn VII Porfirogeneta (913–959) Roman I Lekapen (920–944) Roman II (959–963) Nicefor II Fokas (963–969) Jan I Tzimiskes (969–976) Bazyli II Bułgarobójca (976–1025) Konstantyn VIII (1025–1028) Roman III Argyros (1028–1034) Michał IV Paflagończyk (1034–1041) Michał V Kalafates (1041–1042) Zoe (1042) Konstantyn IX Monomach (1042–1055) Teodora (1055–1056) Michał VI Stratiotikos (1056–1057) Izaak I Komnen (1057–1059)* Dynastia Dukasów 1059–1081 Konstantyn X Dukas (1059–1067) Roman IV Diogenes (1068–1071) Michał VII Dukas (1071–1078) Nicefor III Botaniates (1078–1081) Dynastia Komnenów 1081–1185 Aleksy I Komnen (1081–1118) Jan II Komnen (1118–1143) Manuel I Komnen (1143–1180) Aleksy II Komnen (1180–1183) Andronik I Komnen (1183–1185) Dynastia Angelosów 1185–1204 Izaak II Angelos (1185–1195 i 1203–1204) Aleksy III Angelos (1195–1203) Aleksy IV Angelos (1203–1204) Mikołaj Kanabos (1204)* Aleksy V Murzuflos (1204)* Dynastia Laskarysów 1204–1261 Teodor I Laskarys (1204–1221) Jan III Dukas Watatzes (1221–1254) Teodor II Laskarys (1254–1258) Jan IV Laskarys (1258–1261) Dynastia Paleologów 1259–1453 Michał VIII Paleolog (1259–1282) Andronik II Paleolog (1282–1328) Andronik III Paleolog (1328–1341) Jan V Paleolog (1341–1391) Jan VI Kantakuzen (1347–1354)* Mateusz Kantakuzen (1353–1357)* Andronik IV Paleolog (1376–1379) Jan VII Paleolog (1390) Manuel II Paleolog (1391–1425) Jan VIII Paleolog (1425–1448) Konstantyn XI Paleolog (1448–1453)