Nicholas Vansittart

Nicholas Vansittart, 1. baron Bexley

Data i miejsce urodzenia	29 kwietnia 1766 Bloomsbury
Data śmierci	8 lutego 1851
Kanclerz skarbu
Okres	od 1812 do 1823
Kanclerz Księstwa Lancaster
Okres	od 1823 do 1828

Nicholas Vansittart, Georgiana Zornlin (1844)

Nicholas Vansittart, 1. baron Bexley (ur. 29 kwietnia 1766 w Bloomsbury, hrabstwo Middlesex, zm. 8 lutego 1851 w Foots Cray, hrabstwo Kent) – brytyjski polityk, członek stronnictwa torysów, najdłużej (11 lat) urzędujący kanclerz skarbu w historii Wielkiej Brytanii.

Był piątym synem Henry’ego Vansittarta, gubernatora Bengalu, i Emilii Morse, córki Nicholasa Morse’a, gubernatora Madrasu. Wychowywał się w Bray w hrabstwie Berkshire. Wykształcenie odebrał w Christ Church na Uniwersytecie Oksfordzkim. Studia ukończył w 1787 r., a następnie został powołany do prawniczej korporacji Lincoln’s Inn.

Swoją karierę polityczną rozpoczął jako autor pamfletów broniących administrację Williama Pitta Młodszego, zwłaszcza politykę rządu w kwestiach finansowych. W maju 1796 r. Vansittart został wybrany do Izby Gmin jako reprezentant okręgu Hastings. Od 1802 r. reprezentował okręg wyborczy Old Sarum. W wyborach 1806 r. uzyskał także mandat z okręgu Helston, ale zdecydował się dalej reprezentować Old Sarum. Dopiero w 1812 r. zmienił okręg wyborczy, najpierw na East Grinstead, a następnie na Harwich.

W lutym 1801 r. został wysłany z poselstwem do Kopenhagi, a po powrocie otrzymał stanowiska sekretarza skarbu w rządzie Henry’ego Addingtona. Pozostał na tym stanowisku do upadku gabinetu w kwietniu 1804 r. W styczniu 1805 r., dzięki protekcji swojego przyjaciela księcia Cumberland, został Głównym Sekretarzem Irlandii w rządzie Pitta Młodszego, ale zrezygnował z tego stanowiska jeszcze we wrześniu. W Gabinecie Wszystkich Talentów w latach 1806–1807 był ponownie sekretarzem skarbu. Razem ze swoim protektorem, lordem Sidmouthem, opuścił gabinetu w marcu 1807 r., tuż przed jego upadkiem.

W tym czasie Vansittart zdobył w parlamencie reputację eksperta w sprawach finansowych. W 1809 r. zgłosił projekty oraz przeprowadził przez parlamentu 38 rezolucji w sprawach finansowych. W tym samym roku premier Spencer Perceval zaproponował mu stanowisko kanclerza skarbu w swoim gabinecie, ale Vansittart, kierując się lojalnością wobec lorda Sidmoutha, odmówił. W 1811 r. sprzeciwiał się wczesnemu przywróceniu zasady płatności gotówką. W 1812 r. otrzymał tekę kanclerza skarbu w gabinecie lorda Liverpoola.

Kiedy Vansittart obejmował stanowisko kraj był obciążony ogromnym długiem publicznym i wysokimi podatkami. Jednak trwające wojny napoleońskie zmusiły Vansittarta do dalszego podniesienia ceł i podatków. Kiedy jednak wojny na kontynencie dobiegły końca Vansittart nie zdecydował się na radykalne zmiany w systemie podatkowym, proponując tylko w 1816 r. obniżenie podatku dochodowego. Likwidacja tego podatku została jednak przegłosowana w parlamencie, który dodatkowo zobligował Vansittarta do obniżenia dodatkowego podatku na słód. W dalszych latach głównym priorytetem Vansittarta była redukcja długu publicznego. Jego działalność na stanowisku Kanclerza była krytykowana przez Williama Huskissona, Henry’ego Broughama i Davida Ricardo. Vansittart nie cieszył się również popularnością w społeczeństwie. Ostatecznie w grudniu 1822 r. podał się do dymisji.

Lord Liverpool zaproponował wówczas Vansittartowi stanowisko Kanclerza Księstwa Lancaster. Vansittart przyjął to stanowisko w lutym 1823 r., a w marcu został kreowany 1. baronem Bexley i zasiadł w Izbie Lordów. Otrzymał również roczna pensję w wysokości 3000 funtów. Ze stanowiska Kanclerza zrezygnował w styczniu 1828 r. Głosował za emancypacją katolików, wspierał działalność misyjną takich organizacji jak British and Foreign Bible Mission, czy też Church Missionary Society. Był także współzałożycielem londyńskiego King’s College.

W lipcu 1806 r. poślubił Isabellę Eden (zm. 1810), córkę 1. barona Auckland. Nie miał z nią dzieci. Zmarł w 1851 r. Wraz z jego śmiercią wygasł tytuł parowski.

Linki zewnętrzne

• 1911encyclopedia.org. 1911encyclopedia.org. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-06-23)].