Nico (piosenkarka)

Ten artykuł od 2017-01 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła, najlepiej w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Nico

Imię i nazwisko	Christa Päffgen
Data i miejsce urodzenia	16 października 1938 Kolonia
Data i miejsce śmierci	18 lipca 1988 Ibiza
Instrumenty	fisharmonia, klawesyn, fortepian, tamburyn
Typ głosu	kontralt
Gatunki	rock, protopunk
Zawód	modelka, aktorka, piosenkarka
Powiązania	The Velvet Underground
Współpracownicy
John Cale, Brian Eno, Lou Reed
Zespoły
The Velvet Underground

Nico, właśc. Christa Päffgen (ur. 16 października 1938 w Kolonii, zm. 18 lipca 1988 na Ibizie) – niemiecka modelka, aktorka, piosenkarka, jedna z muz Andy’ego Warhola. Zasłynęła jako wokalistka The Velvet Underground, którego to zespołu altowiolista i współzałożyciel John Cale znacząco ukształtował jej dorobek muzyczny jako producent muzyczny, instrumentalista, kompozytor i autor śpiewanych przez nią piosenek i tekstów.

Rys biograficzny

Ojciec Nico zginął w obozie koncentracyjnym. Szkołę porzuciła wcześnie, bo w wieku 13 lat. W wieku 14 lat zaczęła pracować jako modelka. Po jakimś czasie wyjechała na Ibizę, następnie do Paryża, by wreszcie trafić do Nowego Jorku. Tam uczyła się aktorstwa u Lee Strasberga. Była na tym samym roku nauki, co Marilyn Monroe. W 1960 zagrała epizodyczną rolę w Słodkim życiu (La Dolce Vita, 1960) Federico Felliniego. Jej kariera piosenkarki zaczęła się u boku Andy’ego Warhola i grupy The Velvet Underground. Album The Velvet Underground and Nico zaliczony został do najlepszych albumów wszech czasów magazynu „Rolling Stone”.

Nico była muzą artystów takich jak: Andy Warhol, Jimmy Page, Bob Dylan, Lou Reed, Jackson Browne i Iggy Pop oraz wspomniany wyżej John Cale, który z nią współpracował muzycznie najwięcej.

W 1967 roku poznała Jima Morrisona, który namówił ją do kontynuowania śpiewania. Byli przez jakiś czas kochankami. Dla niego zmieniła swój blond kolor włosów na rudy. Po śmierci Morrisona nagrała pod wpływem tego wydarzenia swoją wersję utworu „The End”.

Miała syna, Christiana Aarona Boulogne’a, ze związku z Alainem Delonem, który nie uznał go jako syna. Chłopca widywała rzadko, raz nawet nie widzieli się przez 3 lata.

W latach 70. Nico wyjechała do Paryża, jednak aż do wczesnych lat 80. wydała tylko 2 albumy. Pogrążała się w nałogu heroinowym. W latach 80. od tego narkotyku uzależnił się również jej syn, który doprowadził się do takiego stanu, że musiał być podtrzymywany przy życiu przez maszynę. Dźwięk tej maszyny Nico nagrała i umieściła na jednym ze swoich albumów.

Nico zmarła na Ibizie (Hiszpania). Przyczyną śmierci był atak serca spowodowany wypadkiem podczas jazdy na rowerze. Prochy Nico zostały złożone w grobie jej matki, na cmentarzu Grunewald-Forst w Berlinie.

Nico, 1974

Nagrobek Nico i jej matki na cmentarzu Grunewald-Forst w Berlinie

Dyskografia

albumy studyjne

• Chelsea Girl (1967)
• The Marble Index (1969)
• Desertshore (1970)
• The End... (1974)
• Drama of Exile (1981)
• The Drama of Exile (1983)
• Camera Obscura (1985)

z Velvet Underground

• The Velvet Underground & Nico (1967)

albumy koncertowe

• June 1, 1974 (1974)
• Do or Die: Nico in Europe (1982)
• Nico Live in Pécs (1985)
• Behind the Iron Curtain (1986)
• Nico in Tokyo (1987)
• Fata Morgana (Nico's Last Concert) (1988)
• Hanging Gardens (1989)
• Heroine (1994)
• Chelsea Girl / Live (1997)
• Femme Fatale: The Aura Anthology (2003)
• All Tomorrow's Parties (2007)

albumy kompilacyjne

• Live Heroes (1986)
• Nico: The Classic Years (1998)
• Innocent & Vain – An Introduction to Nico (2002)
• Femme Fatale – The Aura Anthology (2003) – reedycja Drama of Exile z bonusami + Live at Chelsea Town Hall 9.8.85
• The Frozen Borderline – 1968–1970 (2007) – reedycja The Marble Index i Desertshore z bonusami

single

• "I'm Not Sayin'" / "The Last Mile" (1965)
• "Vegas" / "Saeta" (1981)
• "Procession" / "All Tomorrow's Parties" (1982)
• "Heroes" / "One More Chance" (1983)
• "My Funny Valentine" / "My Heart Is Empty" (1985)

Linki zewnętrzne

• Strona internetowa poświęcona Nico (ang.)
• Nico w bazie IMDb (ang.)
• Nico w bazie Notable Names Database (ang.)