Nicola Antonio Zingarelli

Nicola Antonio Zingarelli

Data i miejsce urodzenia	4 kwietnia 1752 Neapol
Pochodzenie	włoskie
Data i miejsce śmierci	5 maja 1837 Torre del Greco
Gatunki	muzyka poważna
Zawód	kompozytor
Odznaczenia

Nicola Antonio Zingarelli, także Niccolò^[1] (ur. 4 kwietnia 1752 w Neapolu, zm. 5 maja 1837 w Torre del Greco^[1]) – włoski kompozytor.

Życiorys

Ukończył Conservatorio di Santa Maria di Loreto w Neapolu, gdzie jego nauczycielami byli Fedele Fenaroli, Alessandro Speranza, Pasquale Anfossi i Antonio Sacchini^[2]. Pierwszą swoją operę, I quattro pazzi, wystawił jeszcze podczas nauki w konserwatorium w 1768 roku^[2]. Po ukończeniu studiów w 1772 roku rozpoczął pracę jako nauczyciel gry na skrzypcach^[2], został też organistą w Torre Annunziata^[1]. W 1793 roku otrzymał posadę kapelmistrza w katedrze w Mediolanie, a w 1794 roku w sanktuarium Santa Casa w Loreto^[2]. Od 1804 roku był kapelmistrzem Kaplicy Sykstyńskiej w Rzymie^[2]. Wierny dynastii Burbonów i Kościołowi, odmówił w 1811 roku poprowadzenia swojego Te Deum na uroczystości koronacji Napoleona II na króla Rzymu, za co został aresztowany przez Francuzów i uwięziony w Civitavecchia, a następnie deportowany do Paryża, gdzie będący admiratorem jego twórczości Napoleon Bonaparte udzielił mu amnestii^[1][2]. W 1813 roku wrócił do Neapolu, gdzie został dyrektorem królewskiego Collegio di Musica^[2]. W 1816 roku objął po Giovannim Paisiello posadę kapelmistrza katedry w Neapolu^[2].

Otrzymał złoty medal Conservatoire Impérial de Musique w Paryżu oraz krzyż kawalerski Orderu Franciszka I^[1]. Do jego uczniów należeli Vincenzo Bellini, Saverio Mercadante, Carlo Conti, Lauro Rossi, Francesco Morlacchi i Michael Costa^[2]. Opery Zingarellego cieszyły się w swoim czasie dużą popularnością, wykonywali je czołowi śpiewacy ówczesnej epoki: Angelica Catalani, Girolamo Crescentini, Giuseppina Grassini, Luigi Marchesi, Giovanni Maria Rubinelli^[2].

Twórczość

Był ostatnim wielkim kompozytorem opery seria należącym do kręgu szkoły neapolitańskiej^[1]. Środki formalne i wątki tematyczne jego oper są typowe dla 2. połowy XVIII wieku, cechy indywidualne zaznaczają się w śpiewności linii melodycznej^[1]. Po objęciu stanowiska kapelmistrza w Rzymie zajął się głównie muzyką sakralną, jego styl charakteryzował się konserwatyzmem^[1]. Jego muzyka jest zachowawcza, przywiązywał dużą wagę do harmoniki i kontrapunktu^[1]. W utworach symfonicznych stosował obsadę typową dla symfoniki klasycznej, początkowo stosował 3-częściową formę symfonii, później już 1-częściową, co stanowiło ewenement na tle ówczesnego repertuaru^[1].

Ważniejsze dzieła

(na podstawie materiałów źródłowych^[2])

Przypisy