Nicolae Titulescu

Nicolae Titulescu

Data i miejsce urodzenia	4 marca 1882 Krajowa, Królestwo Rumunii
Data i miejsce śmierci	17 marca 1941 Cannes, Francja
Minister finansów Rumunii
Okres	od 1917 do 1918
Poprzednik	Victor Antonescu
Następca	Fotin Enescu
Minister finansów Rumunii
Okres	od 1920 do 1921
Poprzednik	Constantin Argetoianu
Następca	Take Ionescu
Minister spraw zagranicznych Rumunii
Okres	od 1927 do 1928
Poprzednik	Ion I.C. Brătianu
Następca	Gheorghe Mironescu
Minister spraw zagranicznych Rumunii
Okres	od 1932 do 1934
Poprzednik	Alexandru Vaida-Voevod
Następca	Gheorghe Tătărescu (p.o.)
Minister spraw zagranicznych Rumunii
Okres	od 1934 do 1936
Poprzednik	Gheorghe Tătărescu (p.o.)
Następca	Victor Antonescu
Odznaczenia

Nicolae Titulescu (ur. 4 marca 1882 w Krajowej, zm. 17 marca 1941 w Cannes) – rumuński polityk i dyplomata.

Życiorys

10 lipca 1917 został mianowany ministrem finansów w rządzie Iona I. C. Brătianu^[1]. W 1919 reprezentował Rumunię na paryskiej konferencji pokojowej^[2]. 13 czerwca 1920 ponownie objął kierownictwo ministerstwa finansów (do 17 grudnia 1921)^[3]. Nadzorował przygotowanie pierwszego budżetu państwa po wprowadzeniu do obiegu emitowanych przez Generalny Bank Rumunii lei (przyjęty 1 kwietnia 1921). Zainicjował również reformę systemu podatkowego^[4]. Dwukrotnie (od 6 lipca 1927^[5] do 4 sierpnia 1928^[6] oraz od 20 października 1932^[7] do 29 sierpnia 1936^[8]) pełnił funkcję ministra spraw zagranicznych^[a]. Był zwolennikiem zawierania traktatów dwustronnych; miały one w zamierzeniu zapewnić Rumunii bezpieczeństwo, poprzez powstanie systemu państw połączonych wzajemnymi zobowiązaniami^[9]. Wspierał współpracę międzyrządową w ramach Małej Ententy. W lutym 1933 w Genewie podpisał protokół, na mocy którego utworzono jej Stałą Radę^[10]. Doprowadził także do powołania Ententy Bałkańskiej (stosowne porozumienie podpisano w Atenach 9 lutego 1934)^[11]. Początkowo sceptyczny wobec normalizacji stosunków z ZSRR, później działał na rzecz ich poprawy. Strona rumuńska złożyła swoje podpisy pod umową określającą agresora (3 lipca 1933) sygnowaną także przez Związek Radziecki i jego sąsiadów, w tym Polskę^[12]. 9 czerwca 1934 w Genewie Titulescu spotkał się z ludowym komisarzem spraw zagranicznych Maksymem Litwinowem. Ministrowie wymienili między sobą listy mówiące między innymi o wzajemnym uznaniu suwerenności. 21 czerwca 1936 podpisano protokół mówiący o możliwości uregulowania spornych kwestii dotyczących Besarabii. Po dymisji Titulescu został on wymówiony przez stronę radziecką^[13].

Był też cenionym dyplomatą. Pełnił funkcje ambasadora w Londynie i stałego reprezentanta przy Lidze Narodów. Przewodniczył Zgromadzeniu tej organizacji w 1930 i 1931^[14].

Odznaczenia

Rumuńskie^[15]

• Krzyż Wielki Orderu Karola I
• Łańcuch Orderu Ferdynanda I
• Krzyż Wielki Orderu Ferdynanda I
• Krzyż Wielki Orderu Gwiazdy Rumunii z Mieczami
• Oficer Orderu Gwiazdy Rumunii (1913)
• Medal Jubileuszowy Karola I (1906)
• Medal Wysiłku Kraju (1913)
• Medal Odwagi i Wierności I klasy (1913)
• Krzyż Pamiątkowy Wojny 1916-1918 (1918)

Zagraniczne^[15]

• Krzyż Wielki Królewskiego Orderu Wiktoriańskiego (Wielka Brytania)
• Krzyż Wielki Orderu Orła Białego (Serbia)
• Krzyż Wielki Orderu Legii Honorowej (Francja, 1925)
• Krzyż Wielki Orderu Zbawiciela (Grecja)
• Krzyż Wielki Orderu Chrystusa (Portugalia)
• Krzyż Wielki Orderu Św. Maurycego i Łazarza (Włochy)
• Krzyż Wielki Orderu Maltańskiego (SMOM)
• Krzyż Wielki Orderu Lwa Białego (Czechosłowacja)
• Krzyż Wielki Orderu Piusa IX (Watykan, 1928)
• Krzyż Wielki Orderu Orła Azteckiego (Meksyk)
• Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia (Polska)
• Krzyż Wielki Orderu Białej Róży (Finlandia)
• Krzyż Wielki Orderu Oswobodziciela (Boliwia)
• Order Świętego Aleksandra (Bułgaria)
• Order Orła Białego (Polska, 1933)

Uwagi

Przypisy