Nicolas Slonimsky

Nicolas Slonimsky
Николай Леонидович Слонимский
Ilustracja
Imię i nazwiskoNikołaj Leonidowicz Słonimski
Data i miejsce urodzenia27 kwietnia 1894
Petersburg
Pochodzenierosyjskie
Data i miejsce śmierci25 grudnia 1995
Los Angeles
Instrumentyfortepian
Gatunkimuzyka poważna
Zawódmuzykolog, dyrygent, kompozytor

Nicolas Slonimsky (ros. Николай Леонидович Слонимский Nikołaj Leonidowicz Słonimski; ur. 15 kwietnia?/ 27 kwietnia 1894 w Petersburgu, zm. 25 grudnia 1995 w Los Angeles[1]) – amerykański muzykolog, dyrygent i kompozytor pochodzenia rosyjskiego.

Życiorys

Urodził się w nawróconej na prawosławie rodzinie pochodzenia żydowskiego[2]. Był uczniem Izabeli Wengerowej, studiował w Konserwatorium Petersburskim u Wasilija Kałafatiego i Maksimiliana Sztajnberga[1]. W latach 1921–1923 przebywał w Paryżu[1], następnie wyjechał do Stanów Zjednoczonych, w 1931 roku otrzymując obywatelstwo amerykańskie[1][3]. W latach 1923–1925 wykładał w Eastman School of Music w Rochester[1]. Od 1925 do 1927 roku był sekretarzem Siergieja Kusewickiego[1]. Dyrygował Harvard University Orchestra (1927–1930) i założoną przez siebie Chamber Orchestra of Boston (1927–1934)[1]. Jako dyrygent występował regularnie w obydwu Amerykach oraz Europie[1].

W latach 40. poświęcił się pracy naukowej, w latach 1945–1947 był wykładowcą języków i literatury słowiańskiej na Uniwersytecie Harvarda[1]. Prowadził zajęcia poświęcone muzyce w Colorado College w Colorado Springs (1940 i 1947–1949), Simmons College w Bostonie (1947–1949), Peabody Conservatory w Baltimore (1956–1957), University of California w Los Angeles (1964–1967)[1]. W latach 1962–1963 gościł z wykładami w ZSRR, Polsce, Jugosławii, Rumunii i Grecji[1].

Twórczość

Związany był ze środowiskiem amerykańskiej awangardy muzycznej, jako dyrygent propagował i poprowadził prawykonania utworów takich twórców jak Charles Ives, Carl Ruggles, Edgar Varèse czy Henry Cowell[1][3]. Jako kompozytor eksperymentował z tonalnością, wprowadzał współbrzmienia atonalne i politonalne oraz serie dwunastodźwiękowe[1]. Skomponował m.in. Studies in Black and White na fortepian (1928), My Toy Balloon na orkiestrę i 100 kolorowych balonów (1942), Gravestones na głos i fortepian (1945), Minitudes na fortepian (1971–1977)[3]. Był autorem leksykonów Thesaurus of Scales and Melodic Patterns (1947) i Lexicon of Musical Invective (1953)[3]. Od 1958 roku redagował kolejne wydania Baker’s Biographical Dictionary of Musicians[2]. Napisał prace Music since 1900 (1937, 5. wydanie 1986) i Music in Latin America (1945)[3], a także autobiografię Perfect Pitch (1986)[2][3].

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 9. Część biograficzna s–sł. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2007, s. 297. ISBN 978-83-224-0865-0.
  2. ↑ a b c Emily Freeman Brown: A Dictionary for the Modern Conductor. Lanham: Rowman & Littlefield, 2015, s. 315. ISBN 978-0-8108-8400-7.
  3. ↑ a b c d e f Nicole V. Gagné: Historical Dictionary of Modern and Contemporary Classical Music. Lanham: Scarecrow Press, 2012, s. 250. ISBN 978-0-8108-6765-9.

Media użyte na tej stronie

Nicolas Slonimsky battue ambidextre.PNG
Autor: Flopinot2012, Licencja: CC BY-SA 3.0
Nicolas Slonimsky battue ambidextre