Nidzica żółtobrzega
| Neottiglossa leporina | |||
| (Herrich-Schäffer, 1830) | |||
 | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Gromada | |||
| Rząd | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | Pentatominae | ||
| Plemię | Aelini | ||
| Rodzaj | nidzica | ||
| Gatunek | nidzica żółtobrzega | ||
| Synonimy | |||
| |||
Nidzica żółtobrzega[1] (Neottiglossa leporina) – gatunek pluskwiaka z podrzędu różnoskrzydłych i rodziny tarczówkowatych.
Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 1830 roku przez Gottlieba Augusta Herricha-Schäffera jako Pentatoma leporina[2].
Pluskwiak o wydłużonym ciele długości od 5 do 6,5 mm. Podstawowe ubarwienie ma zwykle żółtobrązowe z ciemnym punktowaniem i czasem z ciemniejszymi, a bardzo rzadko z czarnobrązowymi dwoma ostatnimi członami czułków. Gęsto punktowana głowa ma nadustek zakryty wierzchołkami policzków. Środkiem tyłu głowy, przedplecza i tarczki biegnie jedno jaśniejsze, niepunktowane żeberko, które może być słabo dostrzegalne. Boczne brzegi przedplecza i przednio-boczne kąty tarczki są niepunktowane i trochę rozjaśnione. Tarczka jest tylnej połowie tak szeroka jak w nasadowej i wykracza znacząco poza przykrywkę półpokryw. Zewnętrzna część przykrywki jest bezbarwnie punktowana. Na pleurytach zatułowia wyraźnie widoczne są ujścia gruczołów zapachowych wraz z bardzo długimi, wąskimi, sięgającymi bocznych brzegów ewaporatorium kanałami wyprowadzającymi. Odwłok ma listewkę brzeżną całkiem jasną lub z czarnymi punktami w tylnych kątach segmentów[3].
Owad ten jest fitofagiem ssącym soki traw. Wykazuje się ciepłolubnością i preferowanym przez nicgo siedliskiem są murawy stepowe. Stadium zimującym są owady dorosłe. W warunkach środkowoeuropejskich larwy można spotkać do początku września, a dorosłe nowego pokolenia obserwuje się od połowy lipca[3].
Gatunek palearktyczny z centrum występowania w krajach śródziemnomorskich i środkowazjatyckich[3]. W Europie znany jest z Portugalii, Hiszpanii, Francji, Belgii, Luksemburgu, Szwajcarii, Liechtensteinu, Austrii, Włoch, Niemiec, Polski, Czech, Słowacji, Węgier, Białorusi, Ukrainy, Słowenii, Chorwacji, Bośni i Hercegowiny, Czarnogóry, Serbii, Macedonii Północnej, Grecji, Mołdawii, Rumunii, Bułgarii, Turcji i Rosji[2]. W Polsce znany jest tylko z dwóch stanowisk: Gródka[4] i Babiej Góry[5].
Przypisy
- ↑ Tarczówkowate. [w:] Przyroda Świętokrzyska [on-line]. [dostęp 2019-07-09].
- ↑ a b Neottiglossa leporina Boheman, 1852. [w:] Fauna Europaea [on-line]. [dostęp 2019-07-09].
- ↑ a b c Jerzy A. Lis: Klucze do oznaczania owadów Polski. T. XVIII: Pluskwiaki różnoskrzydłe - Heteroptera. Cz. zeszyt 14: Tarczówkowate - Pentatomidae. Toruń: Polskie Towarzystwo Entomologiczne, 2000. ISBN 83-88518-05-4.
- ↑ K. Strawiński. Badania nad Hemiptera-Heteroptera w projektowanym rezerwacie stepowym koło Gródka, pow. hrubieszowski. „Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska C”. 14, s. 1-28, 1959.
- ↑ B. Lis, J. Mąsior, J.A. Lis. Pluskwiaki różnoskrzydłe (Hemiptera: Heteroptera) Babiej Góry (Beskid Zachodni). „Wiadomości entomologiczne”. 20, s. 103-111, 2002.
Media użyte na tej stronie
Autor: Slimguy, Licencja: CC BY 4.0
Wanze Neottiglossa leporina am 13. Mai 2017 in der Schwetzinger Hardt