Nie opuszczaj mnie (powieść)

Nie opuszczaj mnie
Never Let Me Go
Autor

Kazuo Ishiguro

Typ utworu

powieść science fiction

Data powstania

2005

Wydanie oryginalne
Miejsce wydania

Wielka Brytania

Język

angielski

Data wydania

2005

Wydawca

Faber and Faber

poprzednia
Kiedy byliśmy sierotami (When We Were Orphans, 2000)
następna
Pogrzebany olbrzym (The buried giant, 2015)

Nie opuszczaj mnie (tyt. oryginału Never Let Me Go) – powieść science fiction napisana w 2005 r. przez urodzonego w Japonii brytyjskiego pisarza Kazuo Ishiguro, wydana w Polsce w 2005 roku. Książka została w 2005 roku nominowana do Nagrody Bookera.

Zarys fabuły

Choć czas akcji określony jest na Anglię lat 90. XX wieku, to pewne różnice pomiędzy światem przedstawionym w powieści a światem rzeczywistym każą przypuszczać, że dzieje się ona w świecie alternatywnym.

Jest to historia Kathy (narratorki powieści), Tommy'ego (ukochany głównej bohaterki), jej przyjaciółki Ruth i innych wychowanków Hailsham – szkoły z pensjonatem, która w toku rozwoju akcji okazuje się być "zhumanizowaną" wersją hodowli klonów – przyszłych dawców organów. Wszyscy absolwenci w dorosłym życiu przeznaczeni są do bycia dawcami, aż do momentu, gdy umrą w wyniku trudów kolejnych donacji.

Wśród wychowanków tej szkoły funkcjonuje legenda o tym, że gdy dwoje dawców będzie się naprawdę kochać i to udowodni, uzyskają oni odroczenie, a zwierzchnicy pozwolą im wieść normalne życie przez określony czas. Okazuje się, że to nieprawda. Już po opuszczeniu szkoły, w rozmowie z jej dyrektor Kathy dowiaduje się, że takiej możliwości nigdy nie było, a Hailsham był wyjątkowym miejscem na mapie Anglii, ponieważ wychowankowie innych szkół nie mieli tak komfortowych warunków oraz nie byli tak dobrze wykształceni. Pracujący w Hailsham nauczyciele uczestniczyli w projekcie mającym na celu pokazanie społeczeństwu ludzkiego oblicza klonów oraz udowodnienie, że także klony posiadają duszę.

Po opuszczeniu szkoły Kathy i jej przyjaciele zaczynają prowadzić dorosłe życie, co w ich przypadku oznacza zostanie opiekunem dawców, a potem samym dawcą. W ostateczności zarówno Ruth, jak i Tommy umierają po kilku donacjach, a Kathy kończy pracę jako ich opiekun i sama przygotowuje się do zostania dawcą i spełnienia swojego przeznaczenia.

Nie opuszczaj mnie to antyutopia.

Tytuł powieści to fragment ulubionego utworu Kathy – piosenki Judy Bridgewater z kasety Piosenki po zmroku.

Nagroda

  • 2005 - nominacja do Nagrody Bookera

Adaptacja filmowa