Niemiecka Drabina
Niemiecka Drabina (niem. Deutsche Leiter, słow. Nemecký rebrík, węg. Német Létra[1]) – wysoko położony (około 1990–2230 m), piarżysty żleb w północnych ścianach Małego Kieżmarskiego Szczytu (2513 m) w słowackich Tatrach Wysokich. Opada skośnie spod wybitnej Złotej Przełączki (2230 m) pomiędzy Złotą Turnią a ścianami Małego Kieżmarskiego Szczytu do Złotego Kotła (1986 m) znajdującego się w jednej trzeciej wysokości potężnej ściany Kieżmarskiego[2]. Jest to najwyższa ściana w całych Tatrach – jej wysokość dochodzi do 900 m. Niemiecka Drabina dzieli ją na dwie części; górną i dolną[3]. Jej obramowanie po prawej (patrząc od dołu) stronie tworzą kolejno: Złoty Kopiniak, Złota Baszta, Złoty Mur, Złota Turnia. W dolnej części nad Złotym Kotłem składa się z dwóch żlebów oddzielonych od siebie skalnym żebrem o długości około 400 m. Łatwiejsze jest wejście lewym żlebem. Początkowa część jest stroma, ale na krótkiej tylko odległości, wyżej jest mało stroma[3].
Nazwa żlebu pochodzi od niemieckiej rodziny szewców Fabri (Fabry) z Kieżmarku, którzy w XVIII wieku przez żleb ten chodzili na Miedziane Ławki w poszukiwaniu złota. Nie znaleźli go, ale w Miedzianych Ławkach odkryli rudę miedzi, którą wydobywali. Górnicy znosili ją w workach na plecach przez Niemiecką Drabinę (tylko przez 2–3 miesiące w roku). Obecnie żlebem tym prowadzi na Łomnicę jedna z dróg wejściowych dla taterników. Jest ładna widokowo, ale nie najłatwiejsza[2]. W lutym 2000 zginął tu wraz z bratem podczas zejścia słowacki alpinista Pavel Pochylý[4], w lutym 2008 zaś polski alpinista Maciej Sokołowski[5]. Niemiecka Drabina jest dla wielu dróg wspinaczkowych zaczynających się u podnóży Kieżmarskiego punktem docelowym, na którym taternicy kończą wspinaczkę i schodzą w dół Niemiecką Drabiną. Dla niektórych dróg jest punktem startowym do wspinaczki w górnej części ściany[3].
Przedłużeniem Niemieckiej Drabiny w kierunku wschodnim (już w Kieżmarskiej Kopie) jest Złota Drabina[3].
Przypisy
- ↑ Tatry Wysokie. Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych [dostęp 2019-01-04] [zarchiwizowane z adresu 2006-09-24].
- ↑ a b Witold Henryk Paryski, Zofia Radwańska-Paryska, Wielka encyklopedia tatrzańska, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004, ISBN 83-71-04-009-1
- ↑ a b c d Witold Henryk Paryski, Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XXII. Wyżnia Miedziana Przełączka – Mała Rakuska Czubka, Warszawa: Sport i Turystyka, 1979, ISBN 83-217-2203-2
- ↑ Gazeta Górska [dostęp 2020-01-22].
- ↑ Gory online. [dostęp 2009-08-05].
Media użyte na tej stronie
Autor: Jerzy Opioła, Licencja: CC BY-SA 4.0
Malý Kežmarský štít (Mały Kieżmarski Szczyt)
Autor: Jerzy Opioła, Licencja: CC BY-SA 4.0
Widok z Zielonej Doliny Kieżmarskiej