Niepełnosprawność intelektualna w stopniu głębokim

Niepełnosprawność intelektualna w stopniu głębokim (upośledzenie umysłowe głębokie), dawniej idiotyzm – najcięższy klasyfikacyjnie typ niepełnosprawności umysłowej, odpowiadający rozwojowi dorosłego człowieka na poziomie 3. roku życia lub niższym. Na poziomie tym występuje całkowita degradacja życia psychicznego. W skrajnych przypadkach osoby głęboko upośledzone nie wykraczają poza poziom życia wegetatywnego. Daje się zauważyć brak jakichkolwiek reakcji korowych, a funkcjonowanie jest zgodne z reakcjami bezwarunkowymi, przy czym nawet na poziomie tych reakcji występują zaburzenia, objawiające się np. zniesieniem lub istotnym ograniczeniem czucia bólu^[1].

Osoby głęboko upośledzone umysłowo nie są zdolne do samodzielnego życia i wymagają nieustannej opieki ze strony otoczenia, toteż częściej zwracano uwagę na niskie postępy w pracy wychowawczej niż na możliwości rozwojowe tych dzieci. Rokowania wychowawcze są bardzo słabe. Czasami przy wielkich wysiłkach i po długim czasie udaje się wyrobić nawyk sygnalizowania potrzeb fizjologicznych, a w związku z rozwojem (przy dużym nakładzie sił i środków) motoryki, także do pewnych nawyków samoobsługi^[1]. Opieka nad osobą głęboko upośledzoną umysłowo jest bardzo wyczerpująca. Wymaga bowiem, oprócz stosowania wielu zabiegów usprawniających i pielęgnacyjnych, dużej koncentracji uwagi i stałej obecności opiekuna. Szczególnie trudna jest sytuacja rodzin wychowujących dziecko z tym upośledzeniem.

IQ poniżej 20 w skali Wechslera.

Zobacz też

• niepełnosprawność intelektualna
• niepełnosprawność intelektualna w stopniu lekkim
• niepełnosprawność intelektualna w stopniu umiarkowanym
• niepełnosprawność intelektualna w stopniu znacznym

Przypisy

Bibliografia

• Jadwiga Komender: Upośledzenie umysłowe- niepełnosprawność umysłowa. W: Adam Bilikiewicz(red.): Psychiatria. T. II Psychiatria kliniczna. Wrocław: Urban&Partner, 2002, s. 617-644. ISBN 83-87944-72-6.
• Zaburzenia psychiczne u dzieci i młodzieży. W: H.I. Kaplan, B.J. Sadock, V.A. Sadock: Psychiatria kliniczna. Wrocław: Urban&Partner, 2004, s. 333-343. ISBN 83-89581-95-7.