Nierozłączka krasnogłowa
Agapornis lilianae[1] | |
Shelley, 1894 | |
Zdjęcie wykonane w Malawi | |
Systematyka | |
Domena | |
---|---|
Królestwo | |
Typ | |
Podtyp | |
Gromada | |
Podgromada | |
Infragromada | |
Rząd | |
Rodzina | |
Podrodzina | |
Plemię | |
Rodzaj | |
Gatunek | nierozłączka krasnogłowa |
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2] | |
Nierozłączka krasnogłowa[3] (Agapornis lilianae) – gatunek małego ptaka z rodziny papug wschodnich (Psittaculidae). Występuje nieregularnie w Tanzanii, Mozambiku i Malawi oraz w Zambii wzdłuż środkowego Zambezi po północne Zimbabwe. Bliski zagrożenia wyginięciem.
Taksonomia
Po raz pierwszy gatunek opisał George Ernest Shelley w 1894 na łamach „The Ibis”. Do opisu dołączona była tablica barwna oznaczona numerem XII (widoczna po lewej). Holotyp pochodził z okolic górnego biegu Shire w Malawi. Autor nadał nowemu gatunkowi nazwę Agapornis lilianae[4]. Obecnie (2020) Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny podtrzymuje tę nazwę. Nie wyróżnia podgatunków[5], podobnie jak autorzy HBW. Dawniej niektórzy autorzy uznawali nierozłączkę krasnogłową za jeden gatunek razem z czarnolicą (A. nigrigenis), niekiedy też rudogłową (A. fischeri) i czarnogłową (A. personatus)[6]. Powinny być raczej umieszczone w jednym zespole gatunków (species complex)[6][7].
Badania genetyczne, których wyniki opublikowano w 2019 wskazują, że pod względem genetycznym nierozłączka krasnogłowa najbliżej jest spokrewniona z czerwonoczelną (A. roseicollis). Badania były oparte o zsekwencjonowany genom mitochondrialny. Liczy on 16 720 par zasad[8].
Epitet gatunkowy lilianae upamiętnia Lilianę Elizabeth Lutley Sclater – jedyną siostrę Bertrama Lutleya Sclatera (ich ojcem był Philip Lutley Sclater), uczestniczącego w wyprawie Johnstona do Malawi[4].
Morfologia
Długość ciała wynosi około 14 cm; masa ciała – 28[6]–45 g[9].
Czoło, przód ciemienia, kantarek i policzki mają ceglastoczerwoną barwę. Płynnie przechodzi ona w pomarańczową z żółtozielonym nalotem zajmującą tył ciemienia, pokrywy uszne, boki szyi i kark. U niektórych osobników zamiast ceglastoczerwonej barwy występuje ciemnoszkarłatna, a zamiast pomarańczowej – ciemnobrązowa. Płaszcz i barkówki jaskrawozielone. Kuper i pokrywy nadogonowe ubarwione podobnie, lecz jaśniejsze. Pokrywy skrzydłowozielone jaskrawozielone, niekiedy na skrzydełku obecny żółty nalot. Chorągiewki zewnętrzne lotek I i II rzędu są zielone, chorągiewki wewnętrzne – czarniawe. Gardło i górna część piersi mają barwę od pomarańczowoczerwonej po łososiową. Obszar od niższej części piersi do pokryw podogonowych jasnozielony. Ogon zielony, jedynie środkowe sterówki mają pomarańczowoczerwone nasady i słabo widoczne ciemniejsze końcówki[10].
Dziób koralowoczerwony. Woskówka biała. Tęczówka brązowa. Obecna biała obrączka oczna o szerokości około 2 mm. Nogi jasnoszare[11].
Zasięg występowania
Poszczególne populacje nierozłączek krasnogłowych są rozproszone. Występują w południowej Tanzanii (co potwierdzono w 1991 na podstawie wcześniejszych obserwacji, uprzednio jedynie były ku temu przesłanki[12]), północno-zachodnim Mozambiku i Malawi oraz w południowo-wschodniej Zambii wzdłuż środkowego Zambezi po północne Zimbabwe, gdzie rozmieszczone są nieregularnie. Prawdopodobnie zostały introdukowane w północno-wschodniej Zambii[6]; zasięg w Zambii ciągnie się na północ wzdłuż Luangwy[13], na północ od równoleżnika 14°20’S po Lundazi[14]. W dorzeczu górnej Luangwy znajduje się wschodnia granica zasięgu nierozłączki krasnogłowej[15]. W Malawi występuje również izolowana populacja na południe od jeziora Malombe (na południe od jeziora Niasa)[11]. BirdLife International szacuje wielkość zasięgu występowania nierozłączki krasnogłowej na 539 tys. km²[16].
Ekologia i zachowanie
Nierozłączki krasnogłowe są silnie związane z drzewami mopanowymi (Colophospermum mopane). Występują również w zadrzewieniach akacji (Acacia) na aluwiach i w nadrzecznych lasach[6] oraz w zaroślach akacji i albicji (Albizia)[15]. W Parku Narodowym Liwonde bardziej jednak niż z drzewami mopanowymi są związane z okresowo zalewanymi terenami trawiastymi[9]. Wąskie wymagania środowiskowe przejawiają się w widocznie fragmentarycznym zasięgu występowania. Miejscami nierozłączki krasnogłowe są lokalnie pospolite, gdzie indziej całkowicie nieobecne[17]. Ich nieobecność w teoretycznie odpowiednim środowisku wynika z dodatkowego wymagania, jakim jest wielkość drzew mopanowych – stąd nie występują w miejscach, gdzie ta jest przeciętnie zbyt mała na przykład wskutek niedawnej wycinki[18]. Unikają terenów porośniętych Brachystegia, będącymi głównymi drzewami tworzącymi formację miombo[17].
Na obszarach aluwialnych i nadrzecznych odnotowywane były od 600[17] (500 w Liwonde[15]) do 1000 m n.p.m., jednak poza sezonem lęgowym mogą przemieszczać się na wyżej położone tereny[17]. W Mbalachanda (Malawi) występują na 1200 m n.p.m.[15] Zasięg nierozłączek krasnogłowych i czarnolicych nie nachodzi się – obszar występowania tych dwóch gatunków oddziela około 100-kilometrowy pas uformowanych w bazalcie wąwozów pod Wodospadami Wiktorii i położone wyżej miombo oraz inne nieodpowiednie środowiska[17]. To najbliżej występująca populacja innych przedstawicieli Agapornis, zasięg nierozłączek krasnogłowych nie styka się z żadnym[11].
Nierozłączki krasnogłowe są bardzo towarzyskie. Prowadzą osiadły tryb życia, jednak łatwiej zauważyć je poza sezonem lęgowym, gdy łączą się w stada. Zwykle liczą one 20–40 osobników, niekiedy do 100 lub więcej. Tworzą większe grupy szczególnie przy obfitości pożywienia, na przykład na polach uprawnych. Podczas pory deszczowej, gdy przystępują do lęgów, przebywają w mniejszych grupach i w parach. Wiele czasu spędzają na ziemi lub w drzewach i krzewach, szukając pożywienia[17]. Odwiedzają wodopoje wcześnie rano i późnym popołudniem, podobnie jak nierozłączki czarnolice. Liczniej przybywają do nich po południu[19]. Niegniazdujące w danym momencie ptaki odpoczywają grupowo w dziuplach, po 4–20 osobników[17]; w jednym badaniu, którego wyniki opublikowano w 1984, obserwowano do 25 osobników naraz, w innym z 2016 było to do 5 osobników. Wybierają naturalnie powstałe dziuple w drzewach mopanowych[20]. Odpoczynek jest poprzedzony licznymi sprzeczkami[17].
W locie i podczas odpoczynku komunikują się wysokim, piskliwym głosem. Ponadto odzywają się skrzeczącym, piskliwym dźwiękiem przypominającym stukot metalowego łańcucha, lecz bardziej przenikliwym[17].
Pożywienie
Pożywieniem nierozłączek krasnogłowych są nasiona traw i innych roślin, kwiaty, owoce jagodowe i pąki liściowe. Zjadają nasiona między innymi Hyparrhenia, dzikiego ryżu Oryza perennis, roślin zielnych i akacji[17]. Nasiona traw są głównym źródłem ich pożywienia (przynajmniej w Malawi) od grudnia do czerwca. Od lipca do listopada mają bardziej urozmaiconą dietę[9]. Wśród jedzonych przez nie kwiatów odnotowywano te należące do Faidherbia albida, Erythrospermum monticolum, Vitex doniana i Cordyla africana. Nierozłączki krasnogłowe żerują też na uprawach, między innymi prosa (zwłaszcza niedojrzałego), sorga[17], słonecznika (Helianthus annuus), manneczki łękowatej (Eleusine coracana)[21].
Lęgi
Okres lęgowy w Zambii trwa od stycznia do marca i od czerwca do lipca. W Malawi zniesienia przypadają prawdopodobnie na styczeń i luty[6]. W Zimbabwe lęgi nierozłączek krasnogłowych stwierdzano w styczniu, lutym i wrześniu[17].
Nierozłączki krasnogłowe gniazdują kolonialnie. Gniazdo ma formę masywnej zamkniętej struktury z tunelem wejściowym zbudowanym z pasków kory, gałązek i łodyg. Samica znosi materiały do budowy w gnieździe. To często umieszczone jest wewnątrz drzewa mopanowego. W dolinie Luangwy nierozłączki krasnogłowe lęgną się również w gniazdach bawolika białodziobego (Bubalornis albirostris)[17].
W niewoli zniesienie liczy od 3 do 8 jaj[7], w naturze odnotowywano 3–6 (w jednej lokalizacji przeciętnie 5)[9]. Inkubacja trwa około 22 dni[7] (według innego źródła 23–25). Młode są w pełni opierzone po 40–45 dniach życia[9].
Status i zagrożenia
IUCN uznaje nierozłączkę krasnogłową za gatunek bliski zagrożenia wyginięciem nieprzerwanie od 1994 (stan w 2020). Wcześniej w latach 1988–2000 był uznawany za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern)/niższego ryzyka. BirdLife International uznaje trend liczebności populacji za prawdopodobnie spadkowy[16].
Według szacunków z 2014 w Parku Narodowym Liwonde występowało wówczas około 4 tysięcy osobników. Zagęszczenie na obszarach porośniętych drzewami mopanowymi wynosiło 17 ± 4,8 osobników/km²[9]. Według danych z 2012 na terenie tego parku narodowego występuje około 20% populacji[19], jednak według BirdLife International liczy ona ogółem od 6 do 15 tysięcy osobników[16].
Liczebność nierozłączki krasnogłowej została znacząco zmniejszona wskutek zalania dużej części doliny Zambezi po utworzeniu jeziora Kariba, a prawdopodobnie również przez budowę tamy Cahora Bassa[16]. Rolnicy działający na małą skalę uznają te papugi za szkodniki[16][19]. Są one również legalnie odławiane na handel; między rokiem 1981 a 2005 złapano i przeznaczono na handel ponad 10 tys. osobników. Poza tym bywają sprzedawane lokalnie w Mozambiku, wiadomo też, że są łapane i sprzedawane w Zimbabwe i Zambii. Padają ofiarami zatruwania zbiorników wodnych, które ma na celu pozyskanie większych ptaków, jednak przy okazji zabija mniejsze[16]. Według szacunków z 2012 roku w Parku Narodowym Liwonde około ⅓ populacji nierozłączek krasnogłowych jest narażona na spożycie zatrutej wody[19]. Przedwczesne wypalanie sawanny, to jest przed majem/czerwcem w przypadku Malawi, może znacząco zmniejszyć dostępność dostępność nasion traw – wówczas głównego pokarmu nierozłączek krasnogłowych[21].
Przypisy
- ↑ Agapornis lilianae, [w:] Integrated Taxonomic Information System [online] (ang.).
- ↑ Agapornis lilianae, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [online] (ang.).
- ↑ Systematyka i nazewnictwo polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Plemię: Agapornithini Salvin, 1882 (wersja: 2020-11-16). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2021-09-17].
- ↑ a b George Ernest Shelley , XLII.—Third List of the Birds collected by Mr. AlexanderWhyte, F.S.Z., in Nyasaland, „Ibis”, XXIV, 1894, 466, pl. 12 .
- ↑ F. Gill, D. Donsker, P. Rasmussen (red.): Parrots, cockatoos. IOC World Bird List (v10.1), 25 stycznia 2020. [dostęp 2020-03-19].
- ↑ a b c d e f Collar, N., de Juana, E. & Boesman, P.: Nyasa Lovebird (Agapornis lilianae). [w:] del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.). Handbook of the Birds of the World Alive [on-line]. Lynx Edicions, Barcelona, 2020. [dostęp 2020-03-19].
- ↑ a b c Perrin 2013 ↓, s. 500.
- ↑ Chen Yun-Xia i inni, Complete mitochondrial genome of Agapornis lilianae (Psittaciformes: Psittacidae), with its phylogenetic analysis, „Mitochondrial DNA. Part B, Resources”, 4 (2), 2019, s. 3537, DOI: 10.1080/23802359.2019.1675552 .
- ↑ a b c d e f Tiwonge I Mzumara , The Ecology and Conservation Biology of Lilian’s Lovebird Agapornis lilianae in Malawi, University of KwaZulu-Natal, 2014 [zarchiwizowane z adresu 2020-03-20] .
- ↑ Perrin 2013 ↓, s. 496–497.
- ↑ a b c Perrin 2013 ↓, s. 497.
- ↑ N.E. Baker , Lilian's lovebird Agapornis lilianae in Tanzania, „Scopus”, 15, 1991, s. 51–52 .
- ↑ sabap
- ↑ Tony Juniper , Mike Parr , Parrots: A Guide to Parrots of the World, New Heven: Yale University Press, 1998, s. 391–392, ISBN 0-300-07453-0 .
- ↑ a b c d Françoise Dowsett-Lemaire & Robert J. Dowsett , The Birds of Malawi: An Atlas and Handbook, Tauraco Press & Aves, 2006, s. 231, ISBN 978-2-87225-004-2 .
- ↑ a b c d e f Nyasa Lovebird Agapornis lilianae. BirdLife International. [dostęp 2020-03-19].
- ↑ a b c d e f g h i j k l m Perrin 2013 ↓, s. 499.
- ↑ Mzumara i inni, Distribution of a habitat specialist: Mopane woodland structure determines occurrence of Near Threatened Lilian’s Lovebird Agapornis lilianae, t. 29, Bird Conservation International, 2019, s. 413–422, DOI: 10.1017/S0959270918000370 .
- ↑ a b c d Mzumara i inni, The drinking habits of the Lilian’s lovebird and incidents of poisoning at waterholes, „African Journal of Ecology”, 54 (3), 2015, s. 289–298, DOI: 10.1111/aje.12216 .
- ↑ Mzumara i inni, Characteristics of roost cavities used by Lilian’s Lovebird Agapornis lilianae in Liwonde National Park, Malawi, „African Zoology”, 51 (1), 2016, s. 21–28, DOI: 10.1080/15627020.2015.1124737 .
- ↑ a b Tiwonge I Mzumara , Mike R Perrin & Colleen T Downs , Feeding ecology of Lilian’s Lovebird Agapornis lilianae in Liwonde National Park, Malawi, „Ostrich”, 89 (3), 2018, s. 233–239, DOI: 10.2989/00306525.2018.1446469 .
Bibliografia
- Mike Perrin: Parrots of Africa, Madagascar and the Mascarene Islands: Biology, Ecology and Conservation. Wits University Press, 2013, s. 496–500. ISBN 978-1-86814-552-2.
Linki zewnętrzne
- Zdjęcia i krótkie filmy. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).
Media użyte na tej stronie
Autor: (of code) -xfi-, Licencja: CC BY-SA 3.0
The Wikispecies logo created by Zephram Stark based on a concept design by Jeremykemp.
Agapornis lilianae
Autor: Lip Kee from Singapore, Republic of Singapore, Licencja: CC BY-SA 2.0
Lilian's Lovebird Agapornis lilianae
Liwonde, Malawi
October 2015Autor: Lip Kee from Singapore, Republic of Singapore, Licencja: CC BY-SA 2.0
Lilian's Lovebird Agapornis lilianae
Liwonde, Malawi
October 2015