Niezależna Socjalistyczna Partia Pracy
| Państwo | |
|---|---|
| Skrót | NSPP |
| Przewodniczący | Bolesław Drobner (do 1928) |
| Data założenia | 12 marca 1922 |
| Data rozwiązania | 22 grudnia 1937 |
| Ideologia polityczna | |
| Poglądy gospodarcze | |
| Członkostwo międzynarodowe | Międzynarodowa Wspólnota Pracy Partii Socjalistycznych (do 1923), Socjalistyczna Międzynarodówka Robotnicza (od 1923) |
Niezależna Socjalistyczna Partia Pracy (NSPP) – polska partia polityczna grupująca lewicowych socjalistów, działająca od 1922 do 1937. Do 1924 nosiła nazwę Partia Niezależnych Socjalistów.
Historia
Powstała na przełomie 1921 i 1922 roku w wyniku odejścia z Polskiej Partii Socjalistycznej grupy działaczy. W 1921 wyszedł pierwszy numer pisma „Głos Niezależnych Socjalistów”. 12 marca 1922 na zjeździe 40 działaczy socjalistycznych w Krakowie ukonstytuowała organizacja się pod nazwą „Partia Niezależnych Socjalistów” (PNS). Partia rejestrowała swoich zwolenników w Krakowie, Wieliczce, Jaśle, Zawierciu, Trzebini, Chrzanowie, Sosnowcu, Będzinie, Lublinie i Lwowie. W Bydgoszczy do partii przystąpiło dwóch radnych i działaczy związkowych: Leopold Kronenberg i Laurenty Zacharjasiewicz.
W lipcu 1922 połączyła się z nią – jako sekcja autonomiczna – Żydowska Socjalistyczna Partia Robotnicza „Ferajnigte”. Partia wzięła udział w wyborach parlamentarnych 1922, uzyskując w dwunastu okręgach 6694 głosy.
W 1924 grupa rozłamowa z wileńskiej organizacji PPS kierowana przez Aleksandra Zasztowta, założyła w Wilnie Związek Socjalistyczny „Praca". 21 września 1924 grupa ta zjednoczyła się z PNS pod nazwą „Niezależna Socjalistyczna Partia Pracy” (NSPP). Partia posiadała wpływy w Częstochowie (zdobyła m.in. 5 mandatów w Kasie Chorych) czy w Bydgoszczy (5 mandatów radnych z listy Wolnych Związków Zawodowych).
Czołowym działaczem i ideologiem NSPP był Bolesław Drobner, który pełnił funkcję przewodniczącego Centralnego Komitetu Wykonawczego. Inni czołowi działacze to Jan Haneman, Tomasz Kapitułka, Józef Kruk(ang.), Laurenty Zachariasiewicz[1]. NSPP związana była z Międzynarodową Wspólnotą Pracy Partii Socjalistycznych. Od 1923 była członkiem Socjalistycznej Międzynarodówki Robotniczej.
W 1927 NSPP po przejściu PPS do opozycji względem sanacji, podjęła z nią rozmowy na temat zjednoczenia. Wywołało to w NSPP ostre spory, a następnie rozłam. Większość wraz z Bolesławem Drobnerem przyłączyła się w 1928 do PPS. Część zrzeszająca kilkadziesiąt osób z Warszawy, Wilna i Bydgoszczy, kontynuowała do 1937 działalność pod dawną nazwą. Kres dalszemu istnieniu NSPP położyło rozporządzenie władz rządowych z 22 grudnia 1937 o delegalizacji tej partii. Jako przyczynę jej rozwiązania podawano, iż NSPP jest „przybudówką” KPP[2].
Organy prasowe: „Głos Niezależnych Socjalistów”, „Socjalista”, „Przedwiośnie” i inne[1].
Przypisy
- ↑ a b Niezależna Socjalistyczna Partia Pracy w Polsce, [w:] Józef Czyżewski (red.), Słownik historii Polski, wyd. VI, Warszawa: Wydawnictwo „Wiedza Powszechna”, 1973, s. 273.
- ↑ W okresie względnej stabilizacji kapitalizmu, [w:] Michał Śliwa, Zarys dziejów polskiej lewicy socjalistycznej w II Rzeczypospolitej, Wrocław, Warszawa, Kraków, Gdańsk, Łódź: Zakład Narodowy im. Ossolińskich. Wydawnictwo Polskiej Akademii Nauk, 1981, s. 23.
Bibliografia
- Jan Tomicki, Lewica socjalistyczna w Polsce 1918–1939, Warszawa 1982, ISBN 83-05-11067-2
Linki zewnętrzne
Media użyte na tej stronie
.svg)
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).