Nifont (Sołoducha)
| Wasyl Sołoducha Василь Солодуха | |
| Metropolita łucki i wołyński | |
 | |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 5 października 1948 |
| Data i miejsce śmierci | 22 marca 2017 |
| Metropolita łucki i wołyński | |
| Okres sprawowania | 2001–2016 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Inkardynacja | |
| Śluby zakonne | 20 marca 1974 |
| Diakonat | 15 kwietnia 1974 |
| Prezbiterat | 26 lutego 1977 |
| Nominacja biskupia | 20 marca 1990 |
| Chirotonia biskupia | 31 marca 1990 |
| Data konsekracji | 31 marca 1990 | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | |||||||||
| Miejsce | |||||||||
| |||||||||
Nifont, imię świeckie Wasyl Sołoducha (ur. 5 października 1948 w Hałynie Woli, zm. 22 marca 2017 w Łucku[1]) – ukraiński metropolita prawosławny.
Życiorys
W wieku dwóch lat stracił oboje rodziców. Po ukończeniu szkoły podstawowej rozpoczął pracę w miejscowym kołchozie, zaś po odbyciu w latach 1967–1969 służby wojskowej w zakładach kolejowych w Brześciu. Po roku pracy wstąpił do seminarium duchownego w Moskwie, które ukończył po czterech latach. W 1974 podjął dalsze studia teologiczne w Moskiewskiej Akademii Duchownej. W tym samym roku, 20 marca, w ławrze Troicko-Siergijewskiej, złożył wieczyste śluby zakonne, przyjmując imię zakonne Nifont. 15 kwietnia patriarcha moskiewski i całej Rusi Pimen wyświęcił go na hierodiakona w soborze Objawienia Pańskiego w Moskwie. 26 lutego 1977 biskup dmitrowski Włodzimierz udzielił mu święceń kapłańskich w cerkwi Opieki Matki Bożej przy Moskiewskiej Akademii Duchownej i skierował go do pracy duszpasterskiej w eparchii wołyńskiej. Biskup wołyński i rówieński Damian wyznaczył go na proboszcza parafii Trójcy Świętej we wsi Rudka Kozyńska. Dwa lata później hieromnich Nifont uzyskał tytuł kandydata nauk teologicznych[2].
W 1985 podniesiony do godności ihumena, zaś w 1988 – archimandryty. Od 1989 był dziekanem dekanatu rożyszczańskiego. 20 marca 1990 wyznaczony do objęcia katedry chmielnickiej i kamieniecko-podolskiej jako jej biskup ordynariusz. Chirotonia biskupia miała miejsce 31 marca tego samego roku w soborze św. Włodzimierza w Kijowie. 25 sierpnia 1992 został przeniesiony na katedrę wołyńską. W latach 1993 i 2001 podnoszony kolejno do godności arcybiskupa i metropolity[2].
Jako zwierzchnik eparchii wołyńskiej doprowadził do odnowienia życia monastycznego w zlikwidowanych w okresie radzieckim klasztorach: św. Mikołaja w Mielcach, Świętego Spotkania w Michnowce oraz Podwyższenia Krzyża Pańskiego w Czartorysku. Założył również nowy monaster Trójcy Świętej w Starosilliu. Rozwinął również działalność dobroczynną i charytatywną oraz zainicjował cotygodniowy program religijny „Wołyńskie Dzwony” w telewizji lokalnej. Koordynował proces wznoszenia w eparchii nowych cerkwi oraz renowacji tych, które zostały zniszczone w okresie radzieckim[2].
Według materiałów Ukraińskiego Kościoła Prawosławnego Patriarchatu Kijowskiego w 1995 wystosował, razem z metropolitą łuckim i wołyńskim (jurysdykcja Patriarchatu Kijowskiego) Jakubem list do wiernych i hierarchii obydwu Kościołów, apelując o pokój i współdziałanie na rzecz zwołania wszechukraińskiego soboru, który rozwiązałby ostatecznie kwestię Kościoła prawosławnego na Ukrainie[3]. W kolejnych latach wypowiadał się publicznie jako przeciwnik autokefalii Ukraińskiego Kościoła Prawosławnego. W 2009 stwierdził, iż odpowiednim momentem na jej nadanie były uroczystości tysiąclecia chrztu Rusi, co najwyżej początek XXI w. Jego zdaniem w 2009 było już na to za późno – gdyby autokefalia została nadana zgodnie z kanoniczną procedurą, połowa parafii na Ukrainie (w tym na Wołyniu, w zarządzanej przez niego eparchii) poprosiłaby o przejście w jurysdykcję Patriarchatu Moskiewskiego[4]. W 2014 został nagrodzony prawem noszenia dwóch panagii[5].
W 2016 został przeniesiony w stan spoczynku. Jako stałe miejsce jego pobytu Święty Synod Ukraińskiego Kościoła Prawosławnego wyznaczył Łuck, nadając mu równocześnie godność honorowego proboszcza miejscowej cerkwi Opieki Matki Bożej, tymczasowego soboru katedralnego eparchii wołyńskiej[6].
Zmarł w 2017[1]. Został pochowany w rodzinnej wsi[7].
Przypisy
- ↑ a b Отошел ко Господу митрополит Нифонт (Солодуха) [dostęp: 22.03.2017.]
- ↑ a b c Біографія митрополита Луцького і Волинського Ніфонта
- ↑ ПРАВОСЛАВ’Я НА ВОЛИНІ: ІСТОРІЯ В ДАТАХ. [dostęp 2012-03-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-03-24)].
- ↑ Патриарх Волынский: Независимость украинской церкви принесет нам лишь новые разногласия
- ↑ Митрополит Киевский Онуфрий совершил Литургию в Успенском соборе Киево-Печерской лавры и возвел в сан архиепископа и митрополита ряд иерархов Украинской Православной Церкви
- ↑ Журнали засідання Священного Синоду Української Православної Церкви від 18 жовтня 2016 року, Українська Православна Церква, 18 października 2016 [dostęp 2016-10-19].
- ↑ Состоялось отпевание и погребение новопреставленного митрополита Нифонта (Солодухи) / Новости / Патриархия.ru, Патриархия.ru [dostęp 2017-03-26] (ros.).
Media użyte na tej stronie