Nigel Farage
_(cropped).jpg) | |
| Data i miejsce urodzenia | 3 kwietnia 1964 |
|---|---|
| Lider Brexit Party | |
| Okres | od 22 marca 2019 |
| Przynależność polityczna | Brexit Party |
| Poprzednik | Catherine Blaiklock |
| Następca | |
| Lider Partii Niepodległości Zjednoczonego Królestwa (p.o.) | |
| Okres | od 5 października 2016 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Lider Partii Niepodległości Zjednoczonego Królestwa | |
| Okres | od 5 listopada 2010 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | Jeffrey Titford (p.o.) |
| Następca | |
| Lider Partii Niepodległości Zjednoczonego Królestwa | |
| Okres | od 12 września 2006 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
Nigel Paul Farage (ur. 3 kwietnia 1964 w Downe) – brytyjski polityk, były lider Partii Niepodległości Zjednoczonego Królestwa oraz Brexit Party. Eurodeputowany V, VI, VII, VIII i IX kadencji, lider eurosceptycznych frakcji w PE.
Życiorys
Uzyskał wykształcenie średnie, ukończył Dulwich College. Od 1982 pracował w różnych firmach maklerskich i zajmujących się obrotami na rynkach towarów, w tym na Londyńskiej Giełdzie Metali. Prowadził własną działalność maklerską od wczesnych lat 90. do 2002. Działał w Partii Konserwatywnej. Odszedł z niej w 1992, gdy rząd Johna Majora podpisał Traktat o Unii Europejskiej w Maastricht.
W 1993 był wśród założycieli eurosceptycznej Partii Niepodległości Zjednoczonego Królestwa (UKIP). Pełnił w niej różne kierownicze funkcje, m.in. od 2000 rzecznika. W latach 2006–2009 był po raz pierwszy liderem UKIP.
W 1999 i 2004 uzyskiwał z ramienia tego ugrupowania mandat deputowanego do Parlamentu Europejskiego. Był członkiem grup poselskich Europa Demokracji i Różnorodności (V kadencja) oraz Niepodległość i Demokracja (VI kadencja, pełnił funkcję przewodniczącego i współprzewodniczącego). W 2009 kierowana przez niego partia uzyskała 16,8% (2,7 mln) głosów w wyborach europejskich, co dało jej taką samą reprezentację w PE jak Partia Pracy. Utrzymał mandat, w VII kadencji został współprzewodniczącym frakcji Europa Wolności i Demokracji oraz członkiem Komisji Rybołówstwa.
24 lutego 2010 podczas sesji Parlamentu Europejskiego zarzucił Hermanowi Van Rompuyowi brak legitymizacji pełnionego urzędu, a także ogólną niedemokratyczność struktur unijnych, używając przy tym takich określeń jak „charisma of a damp rag”, co w polskich mediach zostało przetłumaczone dosłownie jako „charyzma mokrego mopa”[1].
6 maja 2010, w dniu głosowania w wyborach do parlamentu brytyjskiego, uczestniczył w wypadku lotniczym awionetki w Northamptonshire, doznając niegroźnych obrażeń[2].
5 listopada 2010 ponownie wybrany na lidera UKIP (otrzymał 60,5% głosów, pokonując Tima Congdona, Davida Campbella Bannermana i Winstona McKenziego[3]).
W wyborach europejskich w 2014, w których kierowana przez niego Partia Niepodległości Zjednoczonego Królestwa zwyciężyła, po raz kolejny odnowił mandat europosła[4]. Został wówczas współprzewodniczącym grupy pod nazwą Europa Wolności i Demokracji Bezpośredniej (od stycznia 2017 jedynym jej przewodniczącym w PE VIII kadencji).
Po słabym wyniku UKIP w wyborach do Izby Gmin Nigel Farage 8 maja 2015 zrezygnował z przywództwa w UKIP, jednak zarząd ugrupowania odrzucił jego rezygnację.
4 lipca 2016, wkrótce po sukcesie prowadzonej przez niego kampanii referendalnej na rzecz wyjścia Wielkiej Brytanii z Unii Europejskiej, ponownie ogłosił swoją rezygnację z kierowania UKIP[5]. Pełnił tę funkcję do 16 września tegoż roku, kiedy to nowym liderem została Diane James. Powrócił na nią już 5 października tegoż roku, gdy Diane James po 18 dniach ogłosiła swoją rezygnację[6]. 28 listopada 2016 zastąpił go Paul Nuttall, nowo wybrany lider UKIP[7].
W grudniu 2018 Nigel Farage zrezygnował z członkostwa w Partii Niepodległości Zjednoczonego Królestwa[8]. W 2019 został faktycznym liderem nowo utworzonego ugrupowania Brexit Party[9]. Partia ta wygrała przeprowadzone w Wielkiej Brytanii wybory europejskie, a Nigel Farage ponownie uzyskał mandat posła do PE[10].
Mandat wykonywał do czasu brexitu w styczniu 2020. Do marca 2021 był liderem Brexit Party[11], od stycznia tegoż roku działającej pod nazwą Reform UK.
Przypisy
- ↑ „Charyzma mokrego mopa”. Europoseł obraża Van Rompuya. Belgia protestuje. gazeta.pl, 25 lutego 2010. [dostęp 2010-09-19].
- ↑ Ukip's Nigel Farage has lucky escape after election stunt plane crash (ang.). telegraph.co.uk, 7 maja 2010. [dostęp 2010-09-19].
- ↑ Nigel back as UKIP Leader (ang.). ukip.org, 5 listopada 2010. [dostęp 2011-12-11].
- ↑ European Parliament election result – United Kingdom (ang.). europedecides.eu. [dostęp 2014-05-27].
- ↑ Przywódca UKIP Nigel Farage zrezygnował z szefowania eurosceptycznej partii. wyborcza.pl, 4 lipca 2016. [dostęp 2016-07-04].
- ↑ Nigel Farage steps back in at UKIP as Diane James quits (ang.). bbc.com, 5 października 2016. [dostęp 2016-10-06].
- ↑ Paul Nuttall elected as UKIP leader (ang.). bbc.com, 28 listopada 2016. [dostęp 2016-11-29].
- ↑ With a heavy heart, I am leaving Ukip. It is not the Brexit party our nation so badly needs (ang.). telegraph.co.uk, 4 grudnia 2018. [dostęp 2018-12-04].
- ↑ Nigel Farage launches Brexit Party ahead of European elections (ang.). bbc.com, 12 kwietnia 2019. [dostęp 2019-04-16].
- ↑ The UK’s European elections 2019 (ang.). bbc.com. [dostęp 2019-05-30].
- ↑ Nigel Farage: Brexit-backing politician to quit as leader of Reform UK (ang.). bbc.com, 7 marca 2021. [dostęp 2021-06-12].
Bibliografia
- Profil na stronie Parlamentu Europejskiego. [dostęp 2016-04-13].
Media użyte na tej stronie
Autor: Gage Skidmore from Peoria, AZ, United States of America, Licencja: CC BY-SA 2.0
Nigel Farage speaking with attendees at the 2018 Student Action Summit hosted by Turning Point USA at the Palm Beach County Convention Center in West Palm Beach, Florida.
Please attribute to Gage Skidmore if used elsewhere.