Nikoła Iwanow

Nikoła Iwanow

Никола Иванов

Nikołą Iwanow
generał piechoty
Data i miejsce urodzenia	2 marca 1861 Kałofer, Imperium Osmańskie
Data i miejsce śmierci	10 września 1940 Sofia, Bułgaria
Przebieg służby
Lata służby	1879–1913
Siły zbrojne	Armia Księstwa/Carstwa Bułgarii
Główne wojny i bitwy	wojna rosyjsko-turecka wojna serbsko-bułgarska I wojna bałkańska II wojna bałkańska
Odznaczenia

Nikoła Iwanow Iwanow (bułg. Никола Иванов Иванов, ur. 2 marca 1861 w Kałoferze, zm. 10 września 1940 w Sofii^[1]) – bułgarski wojskowy i polityk, generał piechoty, minister wojny Księstwa Bułgarii (1896–1899).

Życiorys

Syn Iwana i Stojanki. Uczył się w Gabrowie, a następnie w liceum Galatasaray w Stambule^[1]. Jako ochotnik wziął udział w wojnie rosyjsko-tureckiej. Po zakończeniu wojny kształcił się w szkole wojskowej w Sofii, którą ukończył w 1879^[1]. Po ukończeniu szkoły służył w milicji Rumelii Wschodniej, awansując w 1881 na stopień porucznika. W latach 1882-1885 studiował w Mikołajewskiej Akademii Sztabu Generalnego w Petersburgu^[1]. W czasie wojny serbsko-bułgarskiej był oficerem zaopatrzeniowym, wziął udział w bitwie pod Pirotem.

Po zakończeniu wojny został adiutantem księcia Aleksandra I Battenberga, a następnie w 1887 szefem Departamentu Inspekcji Wojskowej w ministerstwie wojny. W stopniu majora objął w 1888 dowództwo 10 pułku piechoty, rok później został szefem sztabu 4 Brygady, a w 1890 dowodził 1 pułkiem kawalerii^[1]. W stopniu podpułkownika w 1891 objął stanowisko zastępcy szefa sztabu armii, a od 1894 szefa sztabu armii. W tym czasie uczestniczył w rozmowach z Rumunią na temat rozwiązania sporów granicznych w Dobrudży. W 1896 stanął na czele resortu wojny w gabinecie Konstantina Stoiłowa^[1]. Prowadził w tym czasie rozmowy z oficerami bułgarskimi, którzy w latach 1886-1887 wyjechali do Rosji namawiając ich do powrotu do kraju^[2].

Po odejściu z ministerstwa objął dowództwo 5 presławskiej dywizji piechoty, a w 1903 już w stopniu generała majora 2 trackiej dywizji piechoty. W 1907 został naczelnikiem 2 Okręgu Inspekcji Wojskowej^[1].

W czasie I wojny bałkańskiej dowodził 2 Armią, wraz z nią zdobył twierdzę w Adrianopolu^[3]. W czasie II wojny bałkańskiej podległe mu jednostki stawiały opór całej armii greckiej. 18 lipca 1913 został przeniesiony do Sztabu Głównego, a w sierpniu 1913 zakończył służbę wojskową. W czasie I wojny światowej udzielał się jako publicysta i przewodniczący Towarzystwa Oficerów Rezerwy^[1]. 6 maja 1936 otrzymał awans na stopień generała piechoty. Zmarł 10 września 1940 w Sofii^[1].

Pozostawił wspomnienia z okresu służby w armii bułgarskiej. Ukazały się drukiem w 1996 w dwóch tomach pt. Спомени 1861-1918, w opracowaniu Eleny Statełowej i Radosława Popowa^[4].

Awanse

• podporucznik (Подпоручик) (1879)
• porucznik (Поручик) (1881)
• kapitan (капитан) (1885)
• major (Майор) (1887)
• podpułkownik (Подполковник) (1891)
• pułkownik (Полковник) (1895)
• generał major (Генерал-майор) (1900)
• generał porucznik (Генерал-лейтенант) (1912)
• generał piechoty (Генерал от пехотата) (1936)

Odznaczenia

• Order Waleczności II st. II klasy i IV st.
• Order Świętego Aleksandra I i II stopnia z brylantami
• Order Zasługi Wojskowej I stopnia
• Order Stara Płanina I stopnia z mieczami
• Order Legii Honorowej III stopnia
• Order Świętej Anny I i II stopnia z brylantami
• Order Franciszka Józefa II stopnia
• Order Królewski Korony I stopnia
• Order Korony Włoch I stopnia
• Order Korony Rumunii I stopnia
• Order Świętego Sawy I stopnia
• Order Krzyża Takowy I stopnia
• Order Osmana II stopnia
• Order Medżydów I stopnia

Publikacje

• 1891: Тактически задачи с решения
• 1894: Записки по стратегия. Лекции
• 1924-1925: Народната партия и Балканските войни 1912–1913

Przypisy

Bibliografia

• Taszo Taszew: Министрите на България 1879-1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 196–198.
• Rumen Rumenin: Офицерският корпус в България 1878-1944 г. vol.3. Sofia: Свети Георги Победоносец, 1996, s. 20.