Nikoła Michow

Nikoła Michow

Никола Михов

generał porucznik
Data i miejsce urodzenia	11 grudnia 1891 Wielkie Tyrnowo, Księstwo Bułgarii
Data i miejsce śmierci	1 lutego 1945 Sofia, Bułgaria
Przebieg służby
Lata służby	1912–1945
Siły zbrojne	Armia Carstwa Bułgarii
Stanowiska	minister wojny
Główne wojny i bitwy	I wojna bałkańska, II wojna bałkańska, I wojna światowa, II wojna światowa
Odznaczenia

Nikoła Michajłow Michow (bułg. Никола Михайлов Михов, ur. 11 grudnia 1891 w Wielkim Tyrnowie, zm. 1 lutego 1945 w Sofii^[1]) – bułgarski wojskowy, generał porucznik, w latach 1943–1944 minister wojny, ofiara represji komunistycznych.

Życiorys

Syn Michaiła Michowa i Paraskewy. W 1911 ukończył szkołę wojskową w Sofii, jako oficer artylerii. Brał udział w wojnach bałkańskich jako dowódca baterii w 5 pułku artylerii, walcząc w rejonie Edirne. W czasie I wojny światowej pełnił funkcję inspektora artylerii, a następnie dowódcy baterii w 15 pułku artylerii^[2]. Brał udział w bitwie pod Turtucaią^[1]. Od 1917 dowodził 1 dywizjonem artylerii konnej^[1].

W latach 20. służył jako instruktor artylerii w szkole wojskowej, a następnie oficer 4 pułku artylerii i oficer wydziału artylerii w ministerstwie wojny^[1]. W latach 30. pełnił funkcję oficera inspekcyjnego w oddziałach artylerii. W latach 1933–1935 dowodził dywizjonem artylerii i redagował pismo Przegląd Artyleryjski (Артилерийски преглед)^[1]. W 1936 objął dowództwo 3 dywizji piechoty. W latach 1937–1941 komendant szkoły wojskowej w Sofii. W kwietniu 1941 objął komendę 5 armii, uczestnicząc w zajęciu Macedonii przez armię bułgarską i organizując tam okupacyjne struktury władzy^[1]. W 1942 objął stanowisko ministra wojny w gabinecie Bogdana Fiłowa^[2]. We wrześniu 1943, po śmierci cara Borysa III wszedł wraz z Bogdanem Fiłowem i ks. Cyrylem w skład Rady Regencyjnej^[1]. Po wkroczeniu Armii Czerwonej do Bułgarii zdymisjonowany i aresztowany^[1]. W październiku 1944 wywieziony do Moskwy, gdzie był przesłuchiwany^[2]. 1 lutego 1945 skazany na karę śmierci przez Trybunał Ludowy. W tym samym dniu został rozstrzelany w Sofii^[1].

Spotkanie gen. Nikoła Michowa z Adolfem Hitlerem i Wilhelmem Keitlem w Berlinie (styczeń 1943)

28 sierpnia 1996 Sąd Najwyższy Bułgarii oczyścił Michowa ze stawianych mu zarzutów^[1].

Autor dziennika opisującego rok pełnienia urzędu regenta (1943-1944), który został opublikowany pośmiertnie w 2004.

Był żonaty (żona Tinka z d. Cankowa), miał dwoje dzieci.

Awanse

• podporucznik (Подпоручик) (1911)
• porucznik (Поручик) (1913)
• kapitan (Капитан) (1917)
• major (Майор) (1923)
• podpułkownik (Подполковник) (1927)
• pułkownik (Полковник) (1933)
• generał major (Генерал-майор) (1938)
• generał porucznik (Генерал-лейтенант) (1942)

Odznaczenia

• Order za Waleczność I st. i II st.
• Order Zasługi Wojskowej II st.
• Order Świętego Aleksandra
• Krzyż Żelazny (Niemcy)

Przypisy

Bibliografia

• Taszo Taszew: Министрите на България 1879-1999. Sofia: АИ „Проф. Марин Дринов”/Изд. на МО, 1999, s. 295–296.