Nikołaj Kaznakow
 przed 1899 | |
 generał kawalerii | |
| Pełne imię i nazwisko | Nikołaj Nikołajewicz Kaznakow |
|---|---|
| Data urodzenia | 12 stycznia?/ 24 stycznia 1856 |
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1874–1917 |
| Siły zbrojne | |
| Główne wojny i bitwy |
Wojna rosyjsko-turecka (1877–1878)
|
| Odznaczenia | |
.svg){kind=small} .svg){kind=small} .svg){kind=small}  .png){kind=small}       | |
Nikołaj Nikołajewicz Kaznakow (ros. Николай Николаевич Казнаков; ur. 12 stycznia?/ 24 stycznia 1856, zm. 15 kwietnia 1929 w Cannes) – generał kawalerii Armii Carskiej, bohater wojny rosyjsko-tureckiej (1877–1878) i I wojny światowej.
Życiorys
Pobierał nauki Korpusie Paziów. W 1874 r. został przeniesiony w stopniu korneta do pułku kawalerii. W 1877 r. awansował do stopnia porucznika. W trakcie wojny rosyjsko-tureckiej został przydzielony do Lejb-Gwardyjskiego Pułku Huzarów Jego Wysokości. Za udział w bitwie pod Telish(bułg.) został odznaczony Orderem Św. Anny IV stopnia; następnie został oficerem ordynansowym Iosifa Hurki i ponownie otrzymał order. Od 11 maja 1880 do 11 lipca 1881 r. był adiutantem brygady. W latach 1883–1889 zajmował się szkoleniem żołnierzy. W 1889 otrzymał stopień kapitana gwardii, w 1894 – pułkownika, zastępcy dowódcy pułku. 26 kwietnia 1899 r. mianowano go dowódcą 39 Pułku Huzarów Narwa. W 1905 r. awansował na generała dywizji oraz został dowódcą 2 brygady 5 dywizji kawalerii, w 1907 r. zaś mianowano go dowódcą 1 brygady tej samej dywizji[1][2].
W latach 1906–1909 był tymczasowym wojennym generalnym gubernatorem guberni kaliskiej, Łodzi, powiatu łódzkiego i łaskiego. Słynął z bezwzględności wobec robotników biorących udział w buntach związanych z rewolucją 1905 r.[3] zarówno wśród ludności kaliskiej, jak i łódzkiej[4]. W okresie funkcjonowania sądu wojennego podległego Kaznakowowi, w ciągu 2 lat rządów stracono ponad 100 rewolucjonistów, poprzez wykonywanie wyroków śmierci na szubienicy na terenie więzienia przy ul. Gdańskiej 13 w Łodzi. Z inicjatywy Kaznakowa szubienica była na tyle wysoka by wyroki śmierci mogły być obserwowane również poza terenem więzienia[5]. Podległy Kaznakowowi sąd wojenny wydał 3/4 orzeczeń związanych z udziałem w rewolucji. W okresie pełnienia przez niego funkcji generalnego gubernatora wysłano na Sybir w trybie administracyjnym około 10 000 łodzian. Kaznakow zasłynął również podjęciem decyzji o zesłaniu 130, zamknięciu w więzieniu ponad 700, oraz rozstrzelaniu 7 robotników bo zabójstwie Mieczysława Silbersteina[6].
W 1910 r. został awansowany na generała porucznika i został mianowany szefem 1 Dywizji Kawalerii Gwardii. Od września 1914 r. był dowódcą połączonego oddziału jeździeckiego 1 Dywizji Kawalerii, 5 Dywizji Kawalerii i Oddzielnej Brygady Kawalerii Ussuri. W lutym 1915 został odznaczony odznaką św. Jerzego za bitwy, które miały miejsce w październiku 1914 r. Oddział Kaznakowa uczestniczył w operacji wileńskiej(ros.) na przełomie sierpnia i września 1915 r.[7] W marcu 1916 r. został dowódcą 12 Korpusu Armii, a w styczniu 1917 r. awansował na generała kawalerii. W kwietniu 1917 r. został zastąpiony przez Cheremisowa w wyniku czystki. Następnie zaciągnął się do rezerwy w sztabie kijowskiego okręgu wojskowego[1][2]. Jesienią 1921 r. został zatrzymany wraz z bratem Siergiejem osadzony w więzieniu Butyrki. W 1922 r. zwolniono go z więzienia, jednocześnie wydalając z kraju. Wyemigrował do Francji. Zmarł w Cannes 15 kwietnia 1929 r.[2] Został pochowany wraz z żoną na cmentarzu Trabuquet w Mentonie[8].
Życie prywatne
Pochodził z rodu szlacheckiego Kaznakowów, wywodzącej się z prowincji Twer. Był synem generała piechoty – Nikołaja Giennadijewicza Kaznakowa(ros.) i Elizavety Siergiejewnej (1828–1906). Został ochrzczony 9 lutego 1856 r. w Wielkim Kościele(ros.) Pałacu Zimowego[1]. W 1892 r. ożenił się z Barbarą, córką Karla Ikskula von Hildenbandta(ros.). Ich syn Nikołaj urodził się 18 lipca 1894 r. W 1908 r. rozwiedli się[9]. W 1912 r. Kaznakow ożenił się z Emilią Leonardowną[10].
Odznaczenia
Rosyjskie
- Order św. Anny IV kl. (1878);
- Order św. Stanisława III klasy z mieczami i łukiem (1878);
- Order św. Anny III klasy z mieczami i łukiem (1879);
- Order św. Stanisława II klasy (1884);
- Order św. Anny II klasy (1890);
- Order św. Włodzimierza IV klasy (1895);
- Order św. Włodzimierza III klasy (1900);
- Order św. Stanisława I klasy (1907);
- Order św. Włodzimierza II klasy (1913);
- Order Orła Białego z Mieczami (11.16.1914);
- Order Św. Włodzimierza II klasy z Mieczami, (11.16.1914);
- Broń św. Jerzego, (30.01.1915)[1][11].
Pozostałe
- Order Fryderyka II klasy (1892);
- Order Miecza I klasy (1892);
- krzyż komandorski badeńskiego Orderu Lwa Zeryngeńskiego II klasy (1895);
- krzyż oficerski francuskiego Orderu Legii Honorowej (1897);
- Pruski Order Królewski Korony II klasy (1898);
- Krzyż Komandorski Orderu Gwiazdy Rumunii (1899)[12].
Przypisy
- ↑ a b c d Залесский К.А. Кто был кто во второй мировой войне. Союзники Германии. Москва, 2003.
- ↑ a b c КНИГА ПАМЯТИ_Ка, pkk.memo.ru [dostęp 2021-08-21].
- ↑ A. Barszczewska-Krupa, P. Samuś, Życie polityczno-społeczne, [w:] Łódź. Dzieje miasta do 1918 r., pod red. B. Baranowskiego i J. Fijałka, Łódź 1980, s. 442–443.
- ↑ Mazur, Grzegorz, 1952-, Generał Mieczysław Smorawiński. Syn ziemi turkowskiej i kaliskiej, Miejska i Powiatowa Biblioteka Publiczna im. Włodzimierza Pietrzaka, 2012, OCLC 856794190 [dostęp 2021-08-21].
- ↑ Rewolucja 1905 przewodnik Krytyki Politycznej. Świetlica Krytyki Politycznej (Łódź) s.n. 2013. [dostęp 2021-08-21].
- ↑ Ilustrowana encyklopedia historii Łodzi. Koncepcja, red., oprac. Arkadiusz Grzegorczyk. Cz. 3: Początek XIX wieku. Wizja nowego miasta. Łódź: Urząd Miasta Łodzi, Biuro Analiz Medialnych i Wydawnictw, 2008, s. 197. ISBN 1731-092X.
- ↑ Стабилизация. Конница в Свенцянском прорыве, btgv.ru [dostęp 2021-08-21].
- ↑ V.N. Chuvakov i inni, Nezabytye mogily. Rossiĭskoe zarubezhʹe. Nekrologi 1917-1997 : v shesti tomakh, Moskva: Rossiĭskai︠a︡ gos. biblioteka, 1999–2007, ISBN 5-7510-0169-9, OCLC 44713002 [dostęp 2021-08-21].
- ↑ Список генералам по старшинству., OCLC 247967142 [dostęp 2021-08-21].
- ↑ Весь Петербург на 1912 год: Адресная и справочная книга г. С.-Петербурга. СПб., 1912. 1209 с., 2492 стб. разд. паг.
- ↑ Лодзинская операция: сборник документов мировой империалистической войны на русском фронте (1914-1917 гг.). – М. ; Л., 1936.
- ↑ Список полковникам по старшинству... Сост. по 1-е мая 1902 г., 1902 [dostęp 2021-08-28] (ros.).
Media użyte na tej stronie
Baretka Orderu św. Anny.
Baretka Orderu św. Stanisława.
Baretka Orderu św. Włodzimierza.
Baretka Orderu św. Jerzego
Autor: NN, Licencja: CC0
Nikolai Nikolaevich Kaznakov (1856-1929) - cavalry general of the Tsarist Army
Autor: Васильев Кирилл Сергеевич (Kirill S. Vasilyev), Licencja: CC BY-SA 4.0
Российская Империя
Российская Императорская армия 1914–1917 гг.
РСФСР Антисоветские регулярные и казачьи вооруженные формирования на территории РСФСР в 1918 – 1922 гг.
Знаки различия: обобщенные походные погоны военного времени.
- Чин/звание: Генерал-от-инфантерии и равные ему генералы.
Первичные источники:
- Приказ по Военному ведомству №535 от 21 августа 1914г.
- Приказ по Военному ведомству №698 от 31 октября 1914г.
Autor: Boroduntalk, Licencja: CC BY 3.0
Ribbon bar: Order of the Crown. Prussia.
Autor: Wiki Romi, Licencja: CC0
Bareteka Komandora 1. klasy Królewskiego Orderu Miecza
Autor: Boroduntalk, Licencja: CC BY 4.0
Order of the Lion of Zaeringen ribbon bar. Grand Duchy of Baden.
Autor: EricSerge, Licencja: CC BY-SA 3.0
Ribbon bar of the Friedrich Order of Württemberg
Autor: Thespoondragon, Licencja: CC0
Insignia of the en:Volunteer Army of the Russian en:White Movement
Cesarski i Królewski Order Orła Białego (Imperium Rosyjskie)
Baretka: Order Gwiazdy Rumunii (model 1999, wstążka wojenna) – Komandor – Rumunia.