Nikołaj Simoniak

Nikołaj Simoniak
Николай Павлович Симоняк
ilustracja
(c) Mil.ru, CC BY 4.0
generał porucznik generał porucznik
Data i miejsce urodzenia

17 lutego 1901
Bierezowka

Data i miejsce śmierci

23 kwietnia 1956
Leningrad

Przebieg służby
Lata służby

19181948

Siły zbrojne

Red star.svg Armia Czerwona

Stanowiska

dowódca 3 Armii Uderzeniowej, 67 Armii

Główne wojny i bitwy

wojna domowa w Rosji
II wojna światowa

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego
Order Lenina Order Lenina Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Suworowa I klasy (ZSRR) Order Suworowa I klasy (ZSRR) Order Suworowa II klasy (ZSRR) Order Czerwonej Gwiazdy

Nikołaj Pawłowicz Simoniak (ros.) Николай Павлович Симоняк (ur. 4 lutego?/ 17 lutego 1901 w Bierezowce, zm. 23 kwietnia 1956 w Leningradzie) – radziecki wojskowy, generał porucznik, Bohater Związku Radzieckiego, Ukrainiec.

Życiorys

Urodził się we wsi Bierezowka w guberni połtawskiej w rodzinie zaporoskiego kozaka i w wieku kilku lat przeniósł się z rodzicami do stanicy Temiżbekskaja w Kraju Krasnodarskim, gdzie jego ojciec pracował w majątku ziemskim[1]. W 1914 roku ukończył z wyróżnieniem 7-letnią szkołę, po czym wyjechał w poszukiwaniu pracy.

Po wybuchu wojny domowej wstąpił do Armii Czerwonej i od 1 maja 1918 roku został konnym zwiadowcą 154 a później 292 Derbenckiego Pułku Rewolucyjnego wchodzących w skład 33 Dywizji Kubańskiej. Przez krótki okres walczył również w składzie Gulkiewiczewskiego oddziału partyzanckiego, gdy stracił łączność ze swoim pułkiem. W tym czasie walczył na północnym Kaukazie. W tym czasie był dwukrotnie ranny i w końcu zachorował na tyfus. Po wyzdrowieniu wrócił do 292 pułku i brał z nim udział w walkach w czasie ofensywy Armii Czerwonej w kierunku Kaukazu. Po zajęciu Noworosyjska przez oddziału Armii Czerwonej otrzymał urlop i pojechał do domu, wtedy też dowiedział się, że jego ojciec został zamordowany przez białych Kozaków.

Po zakończeniu wojny domowej skierowany został na 6 Riazański Kurs Kawalerii, skąd został przeniesiony na 18 Samarski Kurs Przygotowawczy Kawalerii, który ukończył w 1921 roku. Następnie rozpoczął naukę na 10 Nowoczerkieskim Kursie Dowódców Kawalerii, który ukończył 1922 roku. Po jej ukończeniu zajmował kolejno stanowiska: dowódcy drużyny, pomocnika dowódcy plutonu i dowódcy plutonu w dywizjonie szkolnym 83 pułku kawalerii 14 Majkopskiej Dywizji Kawalerii w Północnokaukaskim Okręgu Wojskowym.

Od września 1924 roku służył w 59 pułku kawalerii 10 Dywizji Kawalerii w Moskiewskim Okręgu Wojskowym, gdzie kolejno jest: dowódcą plutonu, pomocnikiem dowódcy i dowódcą szwadronu. W 1929 roku ukończył kawaleryjski Kurs Dokształcający Dowódców w Nowoczerkiesku.

W 1931 roku został instruktorem jazdy konnej w Akademii Wojskowej im. Frunzego, a w 1932 roku został jej słuchaczem. Akademię ukończył w 1936 roku z pierwszą lokatą, po czym został szefem oddziału zwiadu sztabu 10 Dywizji Kawalerii w Leningradzkim Okręgu Wojskowym. W styczniu 1938 roku został zastępcą szefa grupy inspektorów Rady Wojennej Leningradzkiego Okręgu Wojskowego.

Brał udział w wojnie radziecko-fińskiej w składzie 123 Dywizji Piechoty, gdzie wyróżnił się w czasie przełamywania Linii Mannerheima. Po zakończeniu wojny w sierpniu 1940 roku został pomocnikiem Inspektora Piechoty Leningradzkiego Okręgu Wojskowego. W grudniu 1940 roku został dowódcą 8 Brygady Piechoty, która stacjonowała na płw. Hanko, a jej zadaniem była obrona utworzonej tam bazy marynarki wojennej ZSRR.

Po ataku Niemiec na ZSRR nadal dowodził 8 Brygadą Piechoty i od 26 czerwca do grudnia 1941 roku uczestniczył w obronie płw. Hanko przed atakami wojsk niemieckich i fińskich, a teren ten opuszczono dopiero po decyzji o ewakuacji wojska z półwyspu. W marcu 1942 roku brygada została przekształcona w 136 Dywizję Piechoty w składzie 67 Armii i nadal była przez niego dowodzona. W sierpniu 1942 roku dowodzona przez niego dywizja wzięła udział w próbie przełamania blokady Leningradu, która jednak nie przyniosła rezultatu i we wrześniu zaniechano natarcia. Dywizja pozostała na zdobytych pozycjach. W dniu 12 stycznia 1943 roku 138 Dywizja Piechoty rozpoczęła jako pierwsza nowe natarcie i w dniu 18 stycznia 1943 roku połączyła się z oddziałami 2 Armii Uderzeniowej Frontu Wołchowskiego przerywając w ten sposób blokadę Leningradu. Za zasługi w przełamaniu blokady dywizja została przemianowana w 63 Gwardyjską Dywizję Piechoty, a jej dowódca w dniu 18 lutego 1943 roku wyróżniony tytułem Bohatera Związku Radzieckiego.

W dniu 18 kwietnia 1943 roku został dowódcą nowo utworzonego 30 Gwardyjskiego Korpusu Piechoty i w składzie 55 Armii brał udział w walkach w rejonie Leningradu. W styczniu 1944 roku uczestniczył on w operacji leningradzko-nowogrodzkiej, w składzie 42 Armii i w trakcie której zajął on Pułkowo. W czerwcu 1944 roku korpus wziął udział w operacji wyborskiej w składzie 21 Armii. Po zdobyciu Wyborga, korpus wszedł w skład 2 Armii Uderzeniowej. Wziął on udział w wyzwalaniu terenów Estonii i zdobyciu Tallinna.

W październiku 1944 roku został dowódcą 3 Armii Uderzeniowej. Armia ta blokowała wojska niemieckie znajdujące się w Kurlandii, a następnie w okresie styczeń – luty 1945 uczestniczyła pod jego dowództwem w operacji wiślańsko-odrzańskiej, biorąc udział w likwidacji okrążonych niemieckich zgrupowań w Poznaniu, Schneidemühl (obecnie Piła), Deutsch Krone (obecnie Wałcz) i Arnswalde (obecnie Choszczno) oraz rozszerzeniu przyczółka na lewym brzegu Odry. W marcu 1945 roku został dowódcą 67 Armii, którą dowodził do końca wojny i uczestniczył w blokadzie Grupy Armii Kurlandia.

Po zakończeniu wojny nadal dowodził 67 Armią do jej rozformowania w lipcu 1945 roku, a następnie 30 Gwardyjskim Korpusem Piechoty, którym dowodził do 1948 roku. W 1948 roku po zawale serca został przeniesiony do rezerwy.

Mieszkał i zmarł w Leningradzie, pochowany został na cmentarzu Bogosławskim.

Awanse

  • major (1936)
  • pułkownik (1940)
  • generał major (7 października 1941)
  • generał porucznik (22 lutego 1944)

Odznaczenia

I inne.

Upamiętnienie

Jego umieniem nazwano ulice w Petersburgu, Wyborgu i innych miejscowościach. W Bieriozowce w muzeum umieszczono jego popiersie.

Przypisy

  1. Książki Великая Отечественная. Командармы. Военный биографический словарь i Советская военная энциклопедия Tом 7 podają jako miejsce urodzenia stanicę Temiżbekskaja.

Bibliografia

  • Великая Отечественная. Командармы. Военный биографический словарь. Moskwa: Кучково поле, 2005, s. 210-211. ISBN 5-86090-113-5. (ros.).
  • М.М. Козлов (główny redaktor): Великая Отечественная война 1941-1945: Энциклопедия. Moskwa: Сов. энциклопедия, 1985, s. 652. (ros.).
  • Praca zbiorowa pod red. marsz. Nikołaja Ogarkowa: Советская военная энциклопедия tом 7 Радиоконтроль – Тачанка. Moskwa: Wydawnictwo Wojskowe Ministerstwa Obrony ZSRR, 1980, s. 345. (ros.).
  • Praca zbiorowa pod red. gen. armii I. Szkadowa: Герои Советского Союза: Краткий биографический словарь т. 2. Moskwa: Воениздат, 1988, s. 463. ISBN 5-203-00536-2.
  • Симоняк Николай Павлович. Герои Страны. [dostęp 2011-12-19]. (ros.).

Link zewnętrzny

Media użyte na tej stronie

Red star.svg
A red star. 1922-1943. Used as a symbol of communism in some occasions. The symbol can also represent socialism. Also seen on Soviet aircraft.
Order of Lenin Ribbon Bar.svg
Ribbon bar for the Soviet decoration Order of Lenin. Drawn by Zscout370.
SU Order of the Red Banner ribbon.svg
Ribbon bar of the Order of the Red Banner. The Soviet Union (USSR).
Order suvorov1 rib.png
Order of Suvorov ribbon, class one
1943inf-p04r.png
Autor: Васильев Кирилл Сергеевич (Kirill S. Vasilyev), Licencja: CC BY-SA 4.0
Союз Советских Социалистических Республик/Советский Союз/СССР

Вооруженные силы

Рабоче-Крестьянская Красная Армия (РККА)

Знаки различия образца 1943г., погоны повседневные.

Рода войск:

  • Пехота
  • Кавалерия
  • Автобронетанковые войска
  • Воинское звание: Генерал-лейтенант.

Первичный источник:

  • Указ Президиума Верховного Совета СССР «О введении погон для личного состава Красной армии» от 6 января 1943г., объявленный Приказом Народного Комиссара обороны СССР № 24 от 10 января 1943 г.
  • Приказ Народного Комиссара обороны СССР № 25 от 15 января 1943 г .«О введении новых знаков различия и об изменениях в форме одежды Красной Армии»

Вторичный источник:

Харитонов О.В. Иллюстрированное описание обмундирования и знаков различия Советской Армии (1918–1958), АИМ, Л., 1960.
Золотая Звезда Героя Советского Союза.svg
Medal “Gold Star” of a “Hero of the Soviet Union”
SU Order of the Red Star ribbon.svg
Ribbon bar of the Order of the Red Star‎. The Soviet Union (USSR).
Order suvorov2 rib.png
Order of Suvorov ribbon, second class
Nikolai Simonyak.jpg
(c) Mil.ru, CC BY 4.0
Николай Павлович Симоняк (1901—1956) — советский военачальник