Nikołaj Skoblin

Nikołaj Skoblin
Николай Владимирович Скоблин
Ilustracja
generał major generał major
Data i miejsce urodzenia

9 czerwca 1893
Imperium Rosyjskie

Data i miejsce śmierci

1937 lub 1938
Barcelona

Przebieg służby
Lata służby

przed 1914–1923

Siły zbrojne

Lesser Coat of Arms of Russian Empire.svg Armia Imperium Rosyjskiego
Volunteer Army Insignia.svg Biała Armia
Rosyjski Związek Ogólnowojskowy

Jednostki

126 Rylski Pułk Piechoty, Korniłowski Pułk Uderzeniowy, Dywizja Korniłowska

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
sprawa Korniłowa,
wojna domowa w Rosji

Późniejsza praca

działacz białej emigracji, agent INO NKWD

Odznaczenia
Order św. Jerzego IV klasy (Imperium Rosyjskie)

Nikołaj Władimirowicz Skoblin (ur. 1893, zm. prawdopodobnie 1938) – generał major Białej Armii.

Życiorys

Rosyjski generał major z 1920. W czasie wojny domowej dowodził w latach 1918-1919, pułkami uderzeniowymi gen. Ławra Korniłowa, brygadą 1919, dywizją 1919–1920.

Po klęsce Białych udał się na emigrację. Na emigracji został agentem NKWD. Razem z żoną Nadieżdą Plewicką uczestniczył w porwaniu szefa Rosyjskiego Związku Ogólnowojskowego (ROWS), gen. Jewgienija Millera. Miller udając się na umówione przez Skoblina spotkanie z rzekomymi oficerami niemieckiego ataszatu wojskowego i podejrzewając pułapkę – pozostawił współpracownikom szczegółową notatkę. W konsekwencji fakt porwania został ujawniony, a Skoblin zdemaskowany jako agent INO NKWD. Skoblin odegrał prawdopodobnie uprzednio istotną rolę w preparowaniu sprawy marszałka Tuchaczewskiego[1].

Skoblin planował samodzielnie lub wspólnie z INO NKWD zajęcie stanowiska Millera w ROWS. Po zdemaskowaniu zbiegł, przedostał się do Hiszpanii, jego dalsze losy pozostają nieznane – prawdopodobnie został w Hiszpanii zlikwidowany przez NKWD[2]. Według Pawła Sudopłatowa został najprawdopodobniej zabity na pokładzie samolotu, którym NKWD wywoziło go z Francji do Hiszpanii, a ciało wyrzucono za burtę. W oficjalnej wersji, we wspomnieniach, Sudopłatow pisze o śmierci podczas nalotu frankistów na Barcelonę w rok później[3].

Odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Christopher Andrew, Wasilij Mitrochin Archiwum Mitrochina, t.I KGB w Europie i na Zachodzie Poznań 2009 Wyd. Rebis Wyd. II poprawione, ISBN 978-83-7510-348-9. s. 138-139, Walter Kriwicki W tajnej służbie Stalina, Warszawa 2002, ISBN 83-85852-69-7 s. 178-182. O roli Skoblina por też. Christopher Andrew, Oleg Gordijewski KGB, Warszawa 1997, Wyd. Bellona, ISBN 83-11-08667-2 , s.141-143, 151.
  2. ↑ Christopher Andrew, Oleg Gordijewski KGB, Warszawa 1997, Wyd. Bellona ISBN 83-11-08667-2 s.151
  3. ↑ Гаспарян Армен Сумбатович, Генерал Скоблин. Легенда советской разведки, Москва 2012, Wyd. Вече, ISBN 978-5-9533-6441-6, s.358.

Bibliografia, literatura, linki

  • Гаспарян Армен Сумбатович, Генерал Скоблин. Легенда советской разведки, Москва 2012 Wyd. Вече, ISBN 978-5-9533-6441-6 wersja elektroniczna
  • K. A. Zaleskij, I mirowaja wojna. Prawitieli i wojennaczalniki. Moskwa: wyd WECZE, 2000.

Media użyte na tej stronie

RUS Order św. Jerzego (baretka).png
Baretka Orderu św. Jerzego
Imperial Russian Army MajGen 1917 h.png
Rank insignia of the Imperial Russian Army 1909-1917, here collar patch "Major general" .
Skoblin.jpg
General Nikolai Skoblin, Russian White Army General, later in emigration in Paris secret agent of INO NKWD (Soviet secret services)