Nikołaj Sołowjow (kompozytor)

Nikołaj Sołowjow

Никола́й Феопе́мптович Соловьёв

Imię i nazwisko	Nikołaj Fieopiemptowicz Sołowjow
Data i miejsce urodzenia	9 maja 1846 Pietrozawodsk
Pochodzenie	rosyjskie
Data i miejsce śmierci	27 grudnia 1916 Piotrogród
Gatunki	muzyka poważna
Zawód	kompozytor, pedagog, krytyk

Nikołaj Fieopiemptowicz Sołowjow, ros. Никола́й Феопе́мптович Соловьёв (ur. 27 kwietnia^?/ 9 maja 1846 w Pietrozawodsku, zm. 14 grudnia^?/ 27 grudnia 1916 w Piotrogrodzie^[1][2]) – rosyjski kompozytor, pedagog i krytyk muzyczny.

Życiorys

W latach 1868–1872 był uczniem Nikołaja Zaremby w Konserwatorium Petersburskim^[1][2]. Później został wykładowcą tej uczelni, prowadząc klasę teorii (1874–1885) i kompozycji (1885–1909)^[2]. Od 1870 roku aktywny był również jako krytyk muzyczny^[1][2]. Jego artykuły ukazywały się na łamach czasopism „Nowoje wriemia” i „Sankt-Pietierburgskije wiedomosti”^[1]. Krytycznie odnosił się do twórczości Piotra Czajkowskiego i Nikołaja Rimskiego-Korsakowa^[1]. Zajmował się redakcją działu muzycznego rosyjskiego wydania leksykonu Brockhausa, dla którego napisał m.in. szkic o Aleksandrze Borodinie^[1]. W 1878 roku reprezentował Rosyjskie Towarzystwo Muzyczne na wystawie światowej w Paryżu^[1]. Od 1905 roku był dyrektorem muzycznym kaplicy carskiej w Petersburgu^[1].

Był autorem oper Kuzniec Wakuła (1875, wyst. Petersburg 1880), Kordielija (wyst. Petersburg 1885; wersja zrewid. pt. Miest´ wyst. 1898) i Domik w Kołomnie (nieukończona). Ponadto skomponował m.in. poemat symfoniczny Rus´ i mongoły (1870), fantazję orkiestrową Ej uchniem (1882), kantatę Samson (1877), liczne utwory kameralne i fortepianowe^[1][2].

Przypisy