Nikołaj Szaronow
 | |
| Data urodzenia | |
|---|---|
| Ambasador ZSRR w Polsce | |
| Okres | od 2 czerwca 1939 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
Nikołaj Iwanowicz Szaronow (ros. Николай Иванович Шаронов (ur. 1901, zm. ?) – ambasador ZSRR w Albanii i w Grecji 1937-1939, ambasador i minister pełnomocny ZSRR w II Rzeczypospolitej od 2 czerwca do 17 września 1939. Od 26 października 1939 do 23 czerwca 1941 poseł ZSRR na Węgrzech[1]. Dalsze losy nieznane.
8 maja 1939 prezydent RP Ignacy Mościcki zaakceptował Nikołaja Szaronowa na stanowisku desygnowanego ambasadora ZSRR w Polsce[2]. Szaronow złożył listy uwierzytelniające w Warszawie 2 czerwca 1939 wygłaszając przy tym oświadczenie o przyjaznych, dobrosąsiedzkich stosunkach między oboma krajami[3]. Po agresji III Rzeszy na Polskę Nikołaj Szaronow towarzyszył wraz z korpusem dyplomatycznym Ministerstwu Spraw Zagranicznych RP, ewakuowanemu do Krzemieńca. 10 września 1939 uzyskał zgodę ministra Józefa Becka na przekroczenie granicy polsko-radzieckiej, rzekomo w celu nawiązania bezpośredniego połączenia telefonicznego z Moskwą. Nie było mowy o opuszczeniu Polski na stałe, jednak ambasador już nie powrócił. Świadek tych wydarzeń, dyplomata brazylijski mówił, że
...nie bardzo rozumie, dlaczego ambasador, aby zatelefonować z miejscowości odległej stąd zaledwie o 25 km, potrzebował obładowywać się pięcioma przynajmniej walizami na dachu i jeszcze kilkoma po bokach samochodu [4].
Wraz z jego wyjazdem faktycznemu zakończeniu uległa misja dyplomatów ZSRR w Polsce - na tydzień przed agresją ZSRR na Polskę i jednostronnym zerwaniem stosunków dyplomatycznych przez ZSRR.
17 września 1939 ZSRR uznał jednostronnie ustanie stosunków dyplomatycznych z Polską ogłaszając w nocie do ambasadora RP (nieprzyjętej przez ambasadora) zaprzestanie istnienia państwa polskiego i w konsekwencji nieważność wszystkich umów zawartych pomiędzy ZSRR a Polską, lub umów międzynarodowych z udziałem Polski i ZSRR jako sygnatariuszy[5]. Ambasador RP w ZSRR Wacław Grzybowski po próbie zakwestionowania jego immunitetu dyplomatycznego przez władze ZSRR opuścił ZSRR z polskim personelem dyplomatycznym po interwencji dziekana korpusu, ambasadora III Rzeszy Friedricha von Schulenburg[6].
30 lipca 1941 po układzie Sikorski-Majski stosunki dyplomatyczne wznowiono wstępnie na poziomie chargé d’affaires, następnie od września 1941 na poziomie ambasadorów (po nominacji Stanisława Kota na ambasadora Rządu RP w Moskwie, później Kujbyszewie). Ambasadorem ZSRR przy Rządzie RP na uchodźstwie został akredytowany w Londynie Aleksandr Bogomołow, który sprawował swą funkcję do 26 kwietnia 1943 - ponownego zerwania przez ZSRR stosunków dyplomatycznych z Polską.
Przypisy
- ↑ Шаронов Николай Иванович
- ↑ Agrement dla ambasadora Z. S. R. R.. „Gazeta Lwowska”, s. 1, Nr 104 z 10 maja 1939.
- ↑ Wiktor Sukiennicki, Biała księga: fakty i dokumenty z okresów dwóch wojen światowych Paryż, Instytut Literacki, 1964, s. 56.
- ↑ A. K. Kunert, Z. Walkowski, Kronika kampanii wrześniowej 1939, Wydawnictwo Edipresse Polska, Warszawa 2005, ISBN 83-60160-99-6, s. 45.
- ↑ Nota rządu ZSRR z 17 września 1939 r.
- ↑ Jerzy Łojek, Agresja 17 września 1939, Warszawa 1990, s. 75.
Media użyte na tej stronie
Czerwiec 1939 r. Podczas przyjęcia w ambasadzie ZSRR w Warszawie Beck rozmawia z ambasadorem Szaronowem i jego małżonką. Zdjęcie z tygodnika Światowid.