Nikołaj Woronow

Nikołaj Woronow

Николай Николаевич Воронов

(c) Mil.ru, CC BY 4.0
główny marszałek artylerii
Data i miejsce urodzenia	5 maja 1899 Petersburg, Imperium Rosyjskie
Data i miejsce śmierci	28 lutego 1968 Moskwa, ZSRR
Przebieg służby
Lata służby	1918–1968
Siły zbrojne	Armia Czerwona Armia Radziecka
Stanowiska	zastępca ludowego komisarza obrony ZSRR, szef artylerii RKKA
Główne wojny i bitwy	wojna domowa w Rosji, wojna polsko-bolszewicka, wojna domowa w Hiszpanii, II wojna światowa: wojna zimowa z Finlandią, obrona Moskwy, obrona Leningradu, bitwa pod Demiańskiem, bitwa stalingradzka, bitwa na Łuku Kurskim
Odznaczenia

Nikołaj Nikołajewicz Woronow (ros. Николай Николаевич Воронов, ur. 23 kwietnia^?/ 5 maja 1899 w Petersburgu, zm. 28 lutego 1968 w Moskwie) – radziecki dowódca wojskowy, zastępca ludowego komisarza obrony ZSRR, szef artylerii Armii Czerwonej, główny marszałek artylerii (1944), Bohater Związku Radzieckiego (1965).

Życiorys

Pierwsze funkcje w Armii Czerwonej objął w 1918. Uczestniczył w wojnie domowej w Rosji w latach 1918–1920, a następnie w wojnie polsko-bolszewickiej, podczas której pod Józefowem dostał się do niewoli^[1]. Z niewoli powrócił w 1921 roku, po zakończeniu działań wojennych.

W 1932 ukończył Akademię Wojskową im. Michaiła Frunzego w Moskwie. W latach 1936–1937 został doradcą wojskowym w Hiszpanii, gdzie zajmował się szkoleniem, na zlecenie rządu republikańskiego, żołnierzy Brygad Międzynarodowych.

W 1937 ponownie znalazł się w Armii Czerwonej, gdzie zajmował do 1940 stanowisko szefa artylerii. Następnie, w tym samym roku, został szefem Głównego Zarządu Artylerii.

Po napaści Niemiec na ZSRR pełnił funkcję zastępcy ludowego komisarza obrony ZSRR i szefa artylerii Armii Radzieckiej (od roku 1943 na stanowisku dowódcy artylerii). W Kwaterze Głównej Naczelnego dowództwa przy dowództwie frontów (Stepowego, Dońskiego i Stalingradzkiego), kierował rozbiciem dużego zgrupowania sił niemieckich w rejonie Wołgi.

Po wojnie w latach 1950–1953 był przewodniczącym Akademii Nauk Artyleryjskich, a w latach 1953–1958 został komendantem Akademii Artyleryjskiej. Od roku 1958 znalazł się w grupie inspektorów wojskowych Ministerstwa Obrony ZSRR.

Zmarł 28 lutego 1968 w Moskwie. Jego ciało zostało skremowane, a urnę z prochami umieszczono pod murem kremlowskim na Placu Czerwonym.

Awanse

• gen. płk artylerii 04 czerwca 1940;
• marszałek artylerii 18 stycznia 1943^[2];
• główny marszałek artylerii 21 lutego 1944.

Odznaczenia

• Medal Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego (7 maja 1965)
• Order Lenina – sześciokrotnie
• Order Rewolucji Październikowej
• Order Czerwonego Sztandaru – czterokrotnie
• Order Suworowa I klasy – trzykrotnie
• Order Czerwonej Gwiazdy
• Order Wyzwolenia Narodowego (Jugosławia)
• Order Partyzanckiej Gwiazdy I klasy (Jugosławia)
• Order Suche Batora (Mongolia)
• Order Czerwonego Sztandaru (Mongolia)
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (Polska)
• Order Krzyża Grunwaldu I klasy (Polska)
• i inne

Przypisy

Bibliografia

• BolesławB. Potyrała BolesławB., HieronimH. Szczegóła HieronimH., Czerwoni marszałkowie. Elita Armii Radzieckiej 1935-1991, Zielona Góra: Wyd. WSP im. Tadeusza Kotarbińskiego, 1997, ISBN 83-86832-23-1, OCLC 835148265 .
• BolesławB. Potyrała BolesławB., WładysławW. Szlufik WładysławW., Who is who? Trzygwiazdkowi generałowie i admirałowie radzieckich sił zbrojnych z lat 1940-1991, Częstochowa: WSP, 2001, ISBN 83-7098-662-5, OCLC 831020923 .
• Mała Encyklopedia Wojskowa, t. III, Wyd. MON, Warszawa 1971
• Encyklopedia II wojny światowej, Wyd. MON, Warszawa 1975
• (ros.) W. Jegorszyn – Feldmarszałkowie i marszałkowie, Moskwa 2000
• (ros.) K. Zalesskij – Imperium Stalina. Biograficzny słownik encyklopedyczny, Moskwa 2000
• (ros.) Radziecka Encyklopedia Wojskowa, t. 2, Moskwa
• (ros.) Wielka Encyklopedia Radziecka, t. 5, s. 368, Moskwa 1969-1978
• (ros.) Wojskowy słownik encyklopedyczny, Moskwa 1986
• Николай Николаевич Воронов – Герои страны (ros.)
• Николай Николаевич Воронов – Проект ХРОНОС (ros.)