Nikołaj Zaremba

Nikołaj Zaremba

Никола́й Ива́нович Заре́мба

Imię i nazwisko	Nikołaj Iwanowicz Zaremba
Data i miejsce urodzenia	15 czerwca 1821 gubernia witebska
Pochodzenie	rosyjskie
Data i miejsce śmierci	8 kwietnia 1879 Petersburg
Gatunki	muzyka poważna
Zawód	kompozytor, pedagog

Nikołaj Iwanowicz Zaremba, ros. Никола́й Ива́нович Заре́мба (ur. 3 czerwca^?/ 15 czerwca 1821 w guberni witebskiej, zm. 27 marca^?/ 8 kwietnia 1879 w Petersburgu^[1][2]) – rosyjski kompozytor i pedagog muzyczny.

Życiorys

Uczył się gry na fortepianie u Antona Herkego, następnie wyjechał do Berlina, gdzie był uczniem Adolfa Bernharda Marxa^[1][2]. Studiował także na Uniwersytecie Petersburskim, od 1854 roku prowadził chór przy luterańskim kościele świętych Piotra i Pawła w Petersburgu^[1]. Od 1859 roku był członkiem Rosyjskiego Towarzystwa Muzycznego^[2]. Po utworzeniu w 1862 roku Konserwatorium Petersburskiego objął w nim posadę wykładowcy kompozycji, a w latach 1867–1871 pełnił funkcję jego dyrektora^[1]. Do jego uczniów należeli Piotr Czajkowski, Nikołaj Hubert i Wasilij Safonow^[2]. W 1871 roku ze względu na problemy zdrowotne wycofał się z działalności pedagogicznej i wyjechał do zachodniej Europy^[2]. W 1878 roku wrócił do Petersburga, gdzie niedługo potem zmarł^[2]. Przed śmiercią zdążył jeszcze skomponować oratorium Ioann Kriestitiel^[2].

Zasługą Zaremby jest wprowadzenie do szerszego obiegu rosyjskojęzycznej terminologii muzykologicznej, która zastąpiła wcześniej używane zapożyczenia z języka niemieckiego^[1]. Był muzycznym konserwatystą, co przejawiało się m.in. w oparciu zasad harmoniki o dawne skale kościelne^[1][2]. Taka postawa twórcza była krytykowana m.in. przez Modesta Musorgskiego, który wyśmiewał Zarembę w swoim muzycznym pamflecie Rajok (1870)^[1][2].

Przypisy