Nikodem Wołk-Łaniewski

Nikodem Wołk-Łaniewski
Data urodzenia20 września 1944
Zawódreżyser dźwięku, wykładowca akademicki
Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski

Nikodem Stefan Wołk-Łaniewski (ur. 20 września 1944) – polski filmowiec, reżyser dźwięku, profesor i wykładowca akademicki.

Życiorys

W 1968 ukończył studia na Wydziale Reżyserii Dźwięku Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie. Zawodowo związany z tą uczelnią, przekształconą następnie w Uniwersytet Muzyczny Fryderyka Chopina. Doszedł do stanowiska kierownika Katedry Reżyserii Dźwięku i profesora zwyczajnego. 14 stycznia 1994 otrzymał tytuł naukowy profesora sztuk muzycznych.

Jako operator dźwięku debiutował w 1970 w filmie telewizyjnym Na dobranoc Janusza Zaorskiego. Reżyserował dźwięk w kilkudziesięciu produkcjach kinowych, spektaklach Teatru Telewizji oraz filmach dokumentalnych i serialach telewizyjnych (tj. Janosik, Dekalog, Archiwista, Bao-Bab, czyli zielono mi, 13 posterunek, Plebania i inne).

Współpracował z szeregiem polskich reżyserów, m.in. z Jerzym Antczakiem, Stanisławem Bareją, Janem Budkiewiczem, Izabellą Cywińską, Janem Kidawą-Błońskim, Krzysztofem Kieślowskim, Tadeuszem Konwickim, Krzysztofem Krauze, Juliuszem Machulskim, Jerzym Passendorferem, Markiem Piwowskim, Jerzym Stuhrem czy Stanisławem Tymem.

W 1978 wyróżniony nagrodą za dźwięk na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych za film Hallo Szpicbródka, czyli ostatni występ króla kasiarzy. Pomiędzy 2000 a 2013 dziewięciokrotnie nominowany do Polskich Nagród Filmowych w kategorii najlepszy dźwięk. Orła otrzymywał trzykrotnie: w 2000 (Pan Tadeusz), w 2001 (Prymas. Trzy lata z tysiąca) i w 2005 (Mój Nikifor).

Odznaczony m.in. Krzyżami Kawalerskim (2003)[1] i Oficerskim (2011)[2] Orderu Odrodzenia Polski.

Wybrane realizacje dźwięku

Przypisy

  1. ↑ M.P. z 2004 r. nr 5, poz. 89
  2. ↑ M.P. z 2011 r. nr 47, poz. 528

Bibliografia