Nikol Paszinian

Nikol Paszinian

Նիկոլ Փաշինյան

(c) Kremlin.ru, CC BY 4.0 Nikol Paszinian (2018)
Data i miejsce urodzenia	1 czerwca 1975 Iczewan
16. Premier Armenii
Okres	od 8 maja 2018
Przynależność polityczna	Kontrakt Obywatelski
Poprzednik	Karen Karapetian (p.o.)

(c) Kremlin.ru, CC BY 4.0

Nikol Paszinian podczas spotkania z Władimirem Putinem, 14 maja 2018

Nikol Paszinian, orm. Նիկոլ Փաշինյան (ur. 1 czerwca 1975 w Iczewanie^[1]) – ormiański dziennikarz i polityk, przywódca^[2] antyrządowych protestów w 2018 roku, od 8 maja 2018 premier Armenii.

Życiorys

Od 1991 studiował dziennikarstwo^[3] na państwowym uniwersytecie w Erywaniu, jednak nie ukończył studiów, gdy po czterech latach relegowano go z powodu jego politycznego zaangażowania. Jeszcze w czasie studiów pracował jako dziennikarz, pisał do wielu różnych tytułów^[4]. W latach 1998–1999 był redaktorem naczelnym gazety Oragir, a następnie do 2012 kierował redakcją Haykakan Zhamanak^[3] – największego liberalnego dziennika armeńskiego, który był wysoce krytyczny wobec kolejnych rządów^[4]. Jako dziennikarz był wielokrotnie pozywany przez przedstawicieli władzy o zniesławienie lub szkalowanie^[2], m.in. w 2000 został skazany za szkalowanie. W 2004 eksplodował jego samochód zaparkowany pod redakcją^[4].

W czasie kampanii prezydenckiej w 2008 udzielał się w sztabie Lewona Ter-Petrosjana, konkurującego z Serżem Sarkisjanem^[2]. Po tamtych wyborach miały miejsce trwające 10 dni masowe protesty, które zostały krwawo stłumione przez władze, a ponad 100 opozycjonistów aresztowano^[4]. Paszinian został obarczony odpowiedzialnością za zamieszki i ukrywał się przez ponad rok, po czym został skazany na siedem lat więzienia^[2], gdy w czerwcu 2009 ujawnił się. Po dwóch latach, w maju 2011 został zwolniony z więzienia w ramach większej amnestii^[4].

W 2012 został wybrany na posła^[2], mandat objął 6 maja tego samego roku^[3] i przez następne pięć lat zasiadał w nim jako członek opozycyjnego Ormiańskiego Kongresu Narodowego. W 2017 kierował partią należącą do opozycyjnego sojuszu Elk, ten blok partii zdobył 120 tys. głosów i uzyskał trzecie miejsce w wyborach parlamentarnych^[5]. W tym samym roku startował w wyborach na urząd burmistrza Erywania i uzyskał drugie miejsce z wynikiem 21% głosów^[4]. W kwietniu 2018 został przywódcą protestów przeciwko nominacji Serża Sarkisjana na stanowisko premiera^[2].

8 maja 2018 Zgromadzenie Narodowe zatwierdziło jego kandydaturę na stanowisku premiera Armenii^[6].

Żonaty z Anną Hakobjan, którą poznał na studiach^[5]. Z żoną ma trzy córki i syna^[4].

Przypisy

Szefowie państw i rządów Azji

Szefowie państw	Prezydent lub władca pełni równocześnie funkcję szefa rządu Arabia Saudyjska Brunei Cypr Filipiny Indonezja Malediwy Oman Turcja Turkmenistan Prezydent lub władca, który nie pełni równocześnie funkcji szefa rządu Armenia Afganistan Azerbejdżan Bahrajn Bangladesz Bhutan Chiny Gruzja Indie Irak Iran Izrael Japonia Jemen Jordania Kambodża Katar Kazachstan Kirgistan Korea Południowa Korea Północna (1, 2) Kuwejt Laos Liban Malezja Mjanma Mongolia Nepal Pakistan Rosja Singapur Sri Lanka Syria Tadżykistan Tajlandia Timor Wschodni Uzbekistan Wietnam Zjednoczone Emiraty Arabskie
Szefowie państw nieuznawanych	Abchazja Cypr Północny Górski Karabach Osetia Południowa Palestyna Tajwan[A]
Szefowie rządów	Armenia Afganistan Azerbejdżan Bahrajn Bangladesz Bhutan Chiny Gruzja Indie Irak Iran Izrael Japonia Jemen Jordania Kambodża Katar Kazachstan Kirgistan Korea Południowa Korea Północna Kuwejt Laos Liban Malezja Mjanma Mongolia Nepal Pakistan Rosja Singapur Sri Lanka Syria Tadżykistan Tajlandia Timor Wschodni Uzbekistan Wietnam Zjednoczone Emiraty Arabskie
Szefowie rządów państw nieuznawanych	Abchazja Cypr Północny Górski Karabach Osetia Południowa Palestyna Tajwan[A]

(c) Aotearoa z polskiej Wikipedii, CC-BY-SA-3.0

1. ↑ ^{a b} Republika Chińska (Tajwan) jest uznawana przez 13 państw członkowskich ONZ oraz Stolicę Apostolską.