Nikola Karabatić

Nikola Karabatić

Data i miejsce urodzenia	11 kwietnia 1984 Nisz
Wzrost	195 cm
Pozycja	środkowy rozgrywający lewy rozgrywający
Informacje klubowe
Klub	Paris Saint-Germain Handball
Kariera seniorska
Lata Klub Wyst. Gole 1990–1992 Colmar HB 1992–2000 Thau HB 2000–2005 Montpellier HB 2005–2009 THW Kiel 2009–2013 Montpellier HB 2013 Pays d’Aix 2013–2015 FC Barcelona 2015– Paris Saint-Germain Handball
Kariera reprezentacyjna[a]
Lata Reprezentacja Wyst. Gole 2002–  Francja 235 (1003)
↑ Aktualne na: 2015-09-13.
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Francja Igrzyska olimpijskie złoto Pekin 2008 piłka ręczna (drużynowo) złoto Londyn 2012 piłka ręczna (drużynowo) złoto Tokio 2020 piłka ręczna turniej mężczyzn srebro Rio de Janeiro 2016 piłka ręczna (drużynowo) Mistrzostwa świata złoto Chorwacja 2009 drużynowo złoto Szwecja 2011 drużynowo złoto Katar 2015 drużynowo złoto Francja 2017 drużynowo brąz Portugalia 2003 drużynowo brąz Tunezja 2005 drużynowo Mistrzostwa Europy złoto Szwajcaria 2006 drużynowo złoto Austria 2010 drużynowo złoto Dania 2014 drużynowo brąz Norwegia 2008 drużynowo
Odznaczenia

Nikola Karabatić (serb. Никола Карабатић; ur. 11 kwietnia 1984 w Niszu^[1]) – francuski piłkarz ręczny pochodzenia chorwackiego urodzony w Serbii, reprezentant Francji. Gra na pozycji środkowego rozgrywającego. Został uznany najlepszym szczypiornistą na świecie roku 2007. Trzykrotny mistrz olimpijski 2008, 2012 oraz 2020.

Od sezonu 2015/16 występuje w Division 1, w drużynie Paris Saint-Germain Handball.

Dzieciństwo

Niko urodził się w dawnej Jugosławii, obecnie Serbii. Jego ojciec, Chorwat, Branko Karabatić, także szczypiornista, był bramkarzem reprezentacji Jugosławii. W 1988 roku razem z rodziną przeprowadził się do Francji. Piłką ręczną zaczął się interesować już w wieku 5 lat.

Kariera klubowa

Jego pierwszym klubem był Colmar, gdzie grał w latach 1990–1992. Następnie przeniósł się do młodzieżowej drużyny w Thau, gdzie jego ojciec był menadżerem.

Montpellier Agglomération Handball

W 2000 roku Karabatić uczył się w Akademii Montpellier. Sezon 2001/2002 był dla niego pierwszym sezonem w profesjonalnym klubie. Wówczas, w wieku 17 lat, zdobył mistrzostwo i puchar Francji. W sezonie 2002/2003 Nikola zdobył wszystko możliwe do zdobycia w klubowej piłce ręcznej: Ligę Mistrzów oraz mistrzostwo i puchar Francji. Kolejne sezony Niko w Montpellier również były udane, zdobył: dwukrotne mistrzostwo Francji, dwukrotnie superpuchar Francji, a także w sezonie 2004/2005 puchar Francji. Po 5 latach w Montpellier, Karabatić opuścił Francję. Nikola wrócił do Montpellier w sezonie 2009/2010. W pierwszym sezonie po powrocie wywalczył dla Montpellier mistrzostwo i puchar Francji, a także puchar Ligi Francuskiej. Wystąpił 19 meczach w Division 1, zdobywając 83 bramki. Na zakończenie sezonu został wybrany MVP oraz najlepszym środkowym rozgrywającym. W sezonie 2010/2011 Karabatić zdobył szósty tytuł mistrza Francji, a także puchar Ligi Francuskiej. W całym sezonie Niko wystąpił w 22 meczach i zdobywał 122 bramki. W kolejnym sezonie Division 1 – 2011/12, Nikola zdobył wraz z Montpellier mistrzostwo i puchar Francji, a także puchar Ligi Francuskiej. W całym sezonie wystąpił w 76 meczach, zdobywając przy tym 126 bramek. Przed świętami Bożego Narodzenia 2012 szczypiornista dopuścił się bójki z prezesem Montpellier HB Remim Levy, który skierował sprawę do sądu^[2]. Po tej sytuacji, w styczniu 2013 rozwiązał kontrakt z Montpellier za porozumieniem stron^[3].

THW Kiel

Z kilońskim klubem związał się w sezonie 2005/2006. W tamtym czasie udało mu się wywalczyć: superpuchar i mistrzostwo Niemiec. Sezon 2006/2007 już po raz drugi świętował w potrójnej koronie, zdobył puchar i mistrzostwo Niemiec, a co najważniejsze wygrał Ligę Mistrzów, został także królem strzelców tej edycji mistrzowskiej, z wynikiem 89 bramek. Na koniec sezonu został uznany za najlepszego szczypiornistę sezonu w Bundeslidze. Kolejne mistrzostwo i puchar Niemiec, a także srebrny medal Ligi Mistrzów, wywalczył w sezonie 2007/2008. Po raz drugi został wybrany najlepszym piłkarzem sezonu w Bundeslidze. Sezon 2008/2009 był dla Nikoli bardzo udany, udało mu się wywalczyć puchar Niemiec, finał Ligi Mistrzów, w którym THW przegrało po raz kolejny z BM Ciudad Real. Ciudad wygrał dwumecz zaledwie jedną bramką (stan 67:66). Zdobył również po raz czwarty z rzędu mistrzowski tytuł. Niko opuścił kilońską drużynę po czterech sezonach. W tym czasie zdobył dla THW Kiel 629 bramek, występując w 550 meczach.

Pays d’Aix Université Club handball

1 lutego 2013 podpisał pięciomiesięczny kontrakt z Pays d’Aix Université Club handball. Nikola pomógł utrzymać się drużynie z Aix-en-Provence we francuskiej Division 1^[4]. Ostatecznie drużyna zajęła 11 miejsce, a sam zawodnik otrzymał nagrodę MVP sezonu.

FC Barcelona

W czerwcu 2013 podpisał czteroletni kontrakt z drużyną z Katalonii^[5]. W ciągu dwóch sezonów gry dla hiszpańskiej drużyny zdobył dwukrotnie złoty medal mistrzostw Hiszpanii, puchar Króla, superpuchar Hiszpanii oraz puchar Ligi ASOBAL. Zdobył także brązowy medal w Lidze Mistrzów podczas Final Four rozgrywanego w dniach 31 maja-1 czerwca 2014 w Kolonii. Nikola znalazł się również w „10” najlepszych strzelców sezonu Ligi Mistrzów z 72 bramkami. FC Barcelona zdobyła także puchar Króla i mistrzostwo Hiszpanii. W sezonie 2014/15 szczypiornista zdobył złoty medal Ligi Mistrzów. Reprezentant Francji został wybrany do Siódemki Gwiazd jako najlepszy lewy rozgrywający. Zdobył także 75 bramek w całych rozgrywkach.

Kariera reprezentacyjna

Pierwsze powołanie do narodowej kadry Francji otrzymał w 2002 roku, mając 18 lat. Rok później, w 2003 roku, zdobył swój pierwszy medal, brąz mistrzostw Świata rozgrywanych w Portugalii. Jako 20 latek zaliczył swój pierwszy występ na Igrzyskach Olimpijskich w 2004 roku w Atenach. W 2004 roku wystąpił również podczas mistrzostw Europy, gdzie Francji nie udało się stanąć na podium. Jednak Niko został wybrany najlepszy zawodnikiem na pozycji lewego rozgrywającego w turnieju. W 2005 roku po raz drugi w karierze wywalczył brązowy medal mistrzostw Świata. W 2006 roku zdobył złoty medal Mistrzostw Europy. Rok później, podczas mistrzostw Świata w Niemczech Francja nie wywalczyła medalu, ale Karabatić otrzymał nagrodę dla najlepszego lewego rozgrywającego turnieju. W 2008 roku został wybrany MVP Mistrzostw Europy, rozgrywanych w Norwegii, a Francja zdobyła brązowy medal. Został uznany najlepszym piłkarzem ręcznym na świecie roku 2007. Podczas Igrzysk Olimpijskich 2008 w Pekinie zdobył złoty medal olimpijski. W 2009 roku w Chorwacji wywalczył mistrzostwo Świata. W finale ekipa Francji pokonała Chorwację 24:19. Na zakończenie turnieju został wybrany do Siódemki gwiazd jako najlepszy środkowy rozgrywający. Został wybrany do najlepszej siódemki świata 2009 roku przez magazyn „L’Équipe”^[6]. W 2010 r. zdobył mistrzostwo Europy. Podczas tych ME w Austrii Francuzi pokonali w wielkim finale Chorwację 25:21^[7], a Karabatić został wybrany do Siódemki gwiazd jako najlepszy środkowy rozgrywający turnieju^[8]. W 2011 r. drugi raz z rzędu został mistrzem Świata. Turniej odbywał się w Szwecji, a na jego zakończenie Nikola został wybrany MVP^[9][10].

W grudniu 2011 r. został wybrany przez L’Équipe najlepszym sportowcem roku we Francji^[11].

12 sierpnia 2012 w Londynie razem z reprezentacją Francji, po raz drugi w historii, zdobył złoty medal olimpijski. Na zakończenie turnieju został wybrany najlepszym środkowym rozgrywającym^[12]. Podczas Mistrzostw Europy 2014 rozegranych w Danii Francuzi ponownie zdobyli złoty medal, a Nikola został wybrany MVP. To już druga taka nagroda reprezentanta Francji^[13].

Afera korupcyjna

1 października 2012 został aresztowany przez francuska policję w związku z ustawianiem meczów i nielegalnymi zakładami bukmacherskimi. W aferę zamieszani są również: Wissem Hmam, Luka Karabatić, Dragan Gajić, Mickaël Robin, Issam Tej oraz Primož Prost, dotyczy ona meczu z 12 maja 2012, kiedy drużyna Montpellier Agglomération Handball przegrała z Cesson Rennes Métropole Handball 28:31. Montpellier Agglomération Handball miał wówczas zapewniony tytuł mistrzowski, a drużyna z Cesson-Sévigné walczyła o utrzymanie^[14]. Zawodnicy przyznali się do obstawiania zakładów, ale nie do ustalania końcowego wyniku meczu. Prokurator Republiki Brice Robin poinformował, że przyjaciółka Nikoli postawiła 1500 €^[15]. Jak się później okazało Nikola dzień przed meczem z Cesson Rennes Métropole Handball pobrał na swój telefon bukmacherską aplikację Parions Sport. Istnieją również dowody, że na jego laptopie był na bieżąco monitorowany przebieg meczu pomiędzy obiema drużynami^[16].

Życie prywatne

Był związany z Blanką Vlašić, chorwacką lekkoatletką uprawiającą skok wzwyż. Jest synem, zmarłego 25 maja 2011, Branko Karabaticia – jugosłowiańskiego szczypiornisty i bratem Luki, również szczypiornisty.

Sukcesy

Klubowe

Liga Mistrzów

• (2003, 2007, 2015)
• (2008, 2009)
• (2014, 2016)

Mistrzostwo Hiszpanii

• (2014, 2015)

Puchar Króla

• (2014, 2015)

Superpuchar Hiszpanii

• (2014, 2015)

Puchar Ligi ASOBAL

• (2014, 2015)

Superpuchar Niemiec

• (2005, 2007, 2008)

Puchar Niemiec

• (2007, 2008, 2009)

Mistrzostwo Niemiec

• (2006, 2007, 2009)

Mistrzostwo Francji

• (2002, 2003, 2004, 2005, 2010, 2011, 2012)

Puchar Francji

• (2001, 2002, 2003, 2005, 2010, 2012)

Superpuchar Francji

• (2004, 2005)

Puchar Ligi Francuskiej

• (2004, 2005, 2010, 2011, 2012)

Klubowe Mistrzostwa Świata

• (2013)

Superpuchar Hiszpanii

• (2013)

Reprezentacyjne

Mistrzostwa Europy

• (2006, 2010, 2014)
• (2008)

Mistrzostwa świata

• (2009, 2011, 2015 2017)
• (2003, 2005)

Igrzyska Olimpijskie

• (2008, 2012, 2020)
• (2016)

Nagrody indywidualne

• 2004 – Najlepszy lewy rozgrywający sezonu we francuskiej Division 1
• 2004 – Najlepszy lewy rozgrywający Mistrzostw Europy, rozgrywanych w Słowenii
• 2005 – Najlepszy lewy rozgrywający sezonu we francuskiej Division 1
• 2007 – Najlepszy lewy rozgrywający mistrzostw Świata, rozgrywanych w Niemczech
• 2007 – MVP sezonu w Bundeslidze
• 2007 – Król strzelców Ligi Mistrzów (89 bramek)
• 2008 – MVP Mistrzostw Europy, rozgrywanych w Norwegii
• 2008 – Król strzelców mistrzostw Europy (razem z Ivano Balićem i Larsem Christiansenem)
• 2008 – MVP sezonu w Bundeslidze
• 2009 – Najlepszy środkowy rozgrywający mistrzostw Świata w Chorwacji
• 2010 – Najlepszy środkowy rozgrywający Mistrzostw Europy w Austrii
• 2010 – MVP i najlepszy środkowy rozgrywający sezonu we Francji (2009/10)
• 2011 – MVP mistrzostw Świata w Szwecji
• 2012 – Najlepszy środkowy rozgrywający Igrzysk Olimpijskich 2012
• 2013 – MVP sezonu we francuskiej Division 1
• 2014 – MVP Mistrzostw Europy w Danii
• 2015 – Najlepszy środkowy rozgrywający mistrzostw Świata w Katarze
• 2015 – Najlepszy lewy rozgrywający Ligi Mistrzów 2014/2015
• 2017 – MVP mistrzostw świata we Francji

Wyróżnienia

• Wybrany najlepszym szczypiornistą Świata w 2007.
• Wybrany do najlepszej siódemki świata 2009 według magazynu „L’Équipe”.
• Wybrany najlepszym sportowcem Francji 2011.

Odznaczenia

• Kawaler Legii Honorowej^[17]

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona piłkarza (fr.)