Nikolaus Harnoncourt

Nikolaus Harnoncourt

Nikolaus Harnoncourt (1980)
Imię i nazwisko	Johann Nicolaus hrabia de la Fontaine und d’Harnoncourt-Unverzagt
Data i miejsce urodzenia	6 grudnia 1929 Berlin
Pochodzenie	austriackie
Data i miejsce śmierci	5 marca 2016 St. Georgen im Attergau
Instrumenty	wiolonczela, viola da gamba
Gatunki	muzyka poważna, muzyka dawna
Zawód	dyrygent, wiolonczelista, gambista
Zespoły
Concentus Musicus Wien
Odznaczenia
Strona internetowa

Nikolaus Harnoncourt, właśc. Johann Nicolaus hrabia de la Fontaine und d’Harnoncourt-Unverzagt (ur. 6 grudnia 1929 w Berlinie, zm. 5 marca 2016 w St. Georgen im Attergau^[1][2]) – austriacki dyrygent specjalizujący się w wykonawstwie muzyki dawnej, przedstawiciel autentyzmu, wiolonczelista, gambista, także autor książek o muzyce.

Życiorys

Pochodził z arystokratycznej rodziny (po kądzieli przez arcyksięcia Jana był potomkiem cesarzowej Marii Teresy). Dzieciństwo spędził w Grazu, a wykształcenie muzyczne otrzymał w Wiedniu. Był wiolonczelistą w Wiedeńskiej Orkiestrze Symfonicznej (1952-1969). W 1953 roku założył zespół muzyki barokowej Concentus Musicus Wien wykonujący muzykę przedklasycystyczną na oryginalnych instrumentach z epoki lub ich kopiach. Oprócz kierownictwa artystycznego i dyrygentury, grał w tym zespole na wiolonczeli i violi da gamba. Po kilku latach intensywnej pracy zespół zadebiutował w 1957 r., wywołując sensację swoim nowatorskim podejściem do dawnej muzyki.

Jako dyrygent operowy debiutował w 1971 r. w Powrocie Ulissesa do ojczyzny Claudio Monteverdiego.

W latach 1971–1990 razem z Gustavem Leonhardtem zarejestrował wszystkie kantaty Johanna Sebastiana Bacha. Współpracował także z innymi europejskimi orkiestrami, m.in. z Orkiestrą Concertgebouw w Amsterdamie.

W grudniu 2015 r. wycofał się z czynnej działalności jako dyrygent.

Jest też autorem książek, m.in. Muzyka mową dźwięków, Warszawa 1995; Dialog muzyczny, Warszawa 2011.

Jego brat Philipp Harnoncourt jest księdzem i teologiem katolickim.

Repertuar

Purcell, Vivaldi, Bach, Händel, Monteverdi, Rameau, Mozart, Schubert, Beethoven, Wagner, Verdi, Offenbach, Brahms, Dvořák, Bruckner, Berg, Bartók.

Nagrody

• Nagroda Fundacji Muzycznej Léonie Sonning (1993)
• Nagroda Grammy (2001)
• Order Pour le Mérite (2001)^[3]
• Nagroda Kioto (2005)^[4]
• Lipski medal bachowski (2007)
• Odznaka Honorowa za Naukę i Sztukę (2008)^[5]

Przypisy

Bibliografia

• Mertl M. Alice et Nikolaus Harnoncourt: une biographie, l’intelligence du coeur. Louvain-la-Neuve: Versant Sud, 2002
• Mertl M. Nikolaus Harnoncourt: vom Denken des Herzens. Salzburg: Residenz, 2004

Linki zewnętrzne

• Strona internetowa artysty. styriarte.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-06-26)].
• Strona poświęcona artyście
• Nikolaus Harnoncourt w bazie AllMusic (ang.)
• Dyskografia. perso.orange.fr. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-03-20)].
• Dyskografia Nikolaus Harnoncourt w bazie MusicBrainz (ang.)
• Nikolaus Harnoncourt w bazie Discogs.com (ang.)