Nimfidiusz Sabinus

Nimfidiusz Sabinus
Gaius Nymphidius Sabinus
Data i miejsce urodzenia35
Rzym
Data i miejsce śmierci68
Rzym
Przebieg służby
Lata służby65–68
JednostkiPretorianie
Stanowiskaprefekt pretorianów

Gaius Nymphidius Sabinus[1][2] (ur. 35 n.e.w Rzymie, zm. 68 n.e. tamże) – od 65 roku prefekt pretorianów (wspólnie z Gajuszem Ofoniuszem Tygellinusem).

Życiorys

Według Plutarcha Nimfidiusz Sabinus był synem wyzwolenicy cesarskiej Nimfidii, która była córką Gajusza Juliusza Kallistusa, wpływowego wyzwoleńca na dworze Kaliguli i Klaudiusza. Jego ojcem był gladiator Martianus, choć Nimfidiusz sugerował, że jest synem Kaliguli z nieprawego łoża[3][4].

W 65 Nimfidiusz za zasługi w czasie śledztwa po wykryciu spisku Pizona został mianowany przez Nerona drugim obok Tygellinusa prefektem pretorianów (praefectus praetorio). Otrzymał też w nagrodę odznaki konsularne (consularia insignia)[5][6]. Wcześniej był prefektem jazdy pomocniczej (praefectus alae) i trybunem jednej z kohort gwardii pretoriańskiej[5]

W 68 wraz z pretorianami udzielił poparcia Galbie, przyczyniając się do samobójstwa Nerona. Przekonał pretorian, że Neron zamierza uciec do Egiptu i zachęcił ich do obwołania cesarzem Galbę, który miał po przybyciu do Rzymu z Hiszpanii wypłacić w nagrodę każdemu z nich po 30 tysięcy sesterców[5].

Nimfidiusz zmusił Tygellinusa do rezygnacji ze stanowiska prefekta pretorian i przejął samodzielne dowodzenie jednostkami[7][8]. Nowy cesarz nie docenił działań Nimfidiusza i jeszcze w Hiszpanii odebrał mu dowództwo gwardii pretoriańskiej, a na miejsce Tygellinusa wyznaczył Korneliusza Lakona. W poczuciu krzywdy próbował ogłosić się cesarzem podając się za syna Kaliguli. Jednakże pretorianie go nie poparli i został zgładzony (na czele oddziału pretorian stał Antoniusz Honoratus[9][10]) tuż przed przybyciem Galby we wrześniu do Rzymu[11][12][13].

Galba kazał stracić osoby podejrzane o związki z Nimfidiuszem, między innymi wyznaczonego na konsula Cyngoniusza Warrona[14][15][10].

Przypisy

  1. ↑ CIL VI 6621. [dostęp 2016-05-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-03-17)].
  2. ↑ PIR II N 200 ↓, s. 422–423.
  3. ↑ Plutarch ↓, Galba 9.
  4. ↑ Łuć 2010 ↓, s. 160–161.
  5. ↑ a b c Łuć 2010 ↓, s. 160.
  6. ↑ Tacyt ↓, Roczniki XV, 72.
  7. ↑ Plutarch ↓, Galba 8.
  8. ↑ Łuć 2010 ↓, s. 161.
  9. ↑ Plutarch ↓, Galba 14,1.
  10. ↑ a b Byra 2014 ↓, s. 83.
  11. ↑ Łuć 2010 ↓, s. 161–162.
  12. ↑ Krawczuk 1986 ↓, s. 86.
  13. ↑ Górczyk ↓, Cz. I.
  14. ↑ Swetoniusz ↓, Galba 16.
  15. ↑ Tacyt ↓, Dzieje I, 6.

Bibliografia

  • Mateusz Byra: Wojna o tron cezarów (68-70 r. n.e.). Oświęcim: Wydawnictwo Napoleon V, 2014. ISBN 978-83-7889-201-4.
  • Aleksander Krawczuk: Poczet cesarzy rzymskich. Pryncypat. Warszawa: Iskry, 1986. ISBN 83-207-0788-9.
  • Ireneusz Adam Łuć: Excubiae principis. Geneza i zadania żołnierzy kohort pretoriańskich w starożytnym Rzymie. Poznań: Wydawnictwo Poznańskie, 2010. ISBN 978-83-7177-628-1.
  • Wojciech Górczyk: Praefecti Pretorio – znaczenie i rola polityczna w Cesarstwie Rzymskim. [dostęp 2016-05-24].
  • Prosopographia Imperii Romani. Hermann Dessau (red.). T. 2. Berlin: Georg Reimer, 1897. (łac.)
  • Swetoniusz: Żywoty Cezarów. Przeł. Janina Niemirska-Pliszczyńska. Wrocław: Ossolineum, 1987. ISBN 83-04-01648-6.Sprawdź autora:1.
  • Tacyt: Dzieła. Opr. Seweryn Hammer i Tadeusz Zawadzki. Warszawa: 2003.
  • Plutarch: Żywoty równoległe. Galba.