Nina Hagen

Nina Hagen

Nina Hagen (1981)
Imię i nazwisko	Catharina Hagen
Data i miejsce urodzenia	11 marca 1955 Berlin (wschodni)
Typ głosu	kontralt
Gatunki	Punk rock, Post punk, New wave, Gothic rock, Glam rock, Neue Deutsche Welle
Zawód	piosenkarka, aktorka
Aktywność	od 1971
Wydawnictwo	Columbia Records, Mercury Records
Powiązania	Apocalyptica, Automobil, The Nina Hagen Band, Oomph!, Red Hot Chilli Peppers, Scorpions, S.U.N Project, Queen
Strona internetowa

photo©ErlingMandelmann.ch, CC BY-SA 3.0

Nina Hagen w 1980

Nina Hagen, właściwie Catharina Hagen (ur. 11 marca 1955 w Berlinie) – niemiecka piosenkarka i aktorka, nazywana „matką chrzestną punk rocka”^[1].

Życiorys

Dzieciństwo i początek kariery

Catharina Hagen urodziła się 11 marca 1955 w Berlinie^[2], w rodzinie Niemców pochodzenia żydowskiego. Jest córką scenarzysty Hansa Olivy-Hagena (1922-1992) i aktorki Evy Marii Hagen z d. Buchholz (1934-2022^[3]). Oryginalnym nazwiskiem przodków piosenkarki było Levi, które zostało zmienione przez jej prapradziadków^[4]. Rodzina piosenkarki ze strony ojca zginęła w KL Sachsenhausen podczas Holocaustu. Rodzice artystki rozwiedli się, gdy miała ona dwa lata. Matka Niny Hagen związała się z niemieckim bardem, Wolfem Biermannem.

Nina Hagen w 1988

Planując karierę sceniczną, rzuciła szkołę w 10. klasie i uciekła do Polski^[5], gdzie rozpoczęła działalność muzyczną. Obracała się w środowisku komuny Teatr Esperanto, m.in. w otoczeniu Kamila Sipowicza i Ryszarda Terleckiego^[6]. W 1974, po powrocie do NRD, osiągnęła pierwsze sukcesy muzyczne z grupą Automobil, wystąpiła też po raz pierwszy w filmie (ABC miłości). W 1976 przeprowadziła się z matką do Berlina Zachodniego i założyła zespół The Nina Hagen Band. Razem z nim wydała swoją pierwszą płytę Nina Hagen Band (1978), która była początkiem międzynarodowej kariery piosenkarki. Pierwsze single, TV-Glotzer oraz Auf'm Bahnhof Zoo odniosły sukces komercyjny, a grupa była porównywana do zespołów takich jak m.in. Sex Pistols czy The Slits. Kolejny album Unbehagen, ponownie utrzymany w konwencji hard rocka, ukazał się w następnym roku.

Genealogia

Lata 80.

W 1980 przeprowadziła się do Stanów Zjednoczonych i zamieszkała w Los Angeles. Tam wydała swoją pierwszą solową i anglojęzyczną płytę, NunSexMonkRock (1982) będącą połączeniem rocka psychodelicznego, punk rocka i gothic rocka. W 1983 ukazał się album Angstlos. Popularność zyskały single New York / N.Y. będący pierwszym w karierze piosenkarki z gatunku dance-punka, Zarah, cover przedwojennej piosenki Zary Leander Ich weiss es wird einmal ein Wunder geschehen oraz Lorelei nawiązujący do nowej fali. W 1984 zespół Red Hot Chilli Peppers nagrał napisaną dla Hagen piosenkę What It Is, zwaną także Nina's song i wykonywaną również przez samą piosenkarkę. W 1985 Hagen nagrała kolejny album, In Ekstasy, utrzymany w konwencji hardcore punk. Nina Hagen zyskała wtedy ogólnoświatową popularność, odbywała trasy koncertowe po Europie, Ameryce Północnej, Ameryce Południowej, Azji, Australii. Występowała z zespołami takimi jak Queen czy Scorpions, była gwiazdą międzynarodowych festiwali rockowych, m.in. Rock in Rio, Rockpalast czy Roskilde Festival.

Lata 90. i obecnie

Nina Hagen w 2003

W latach 90. artystka wróciła na stałe do Europy, gdzie wydała swój pierwszy album hip-hopowy, Street. Po odbyciu europejskiej trasy koncertowej, nawiązała współpracę z Adamskim, której owocem był utrzymany w stylu house singiel Get Your Body. Kolejny album Niny Hagen, Revolution Ballroom (1993) również nawiązywał do muzyki elektronicznej. W 1996 ukazała się płyta BeeHappy, będąca powrotem artystki do hardcore punku. W tym samym roku do współpracy zaprosił ją Dero Goi, lider heavymetalowego zespołu Oomph!, z którym nagrała piosenkę Fieber. W kolejnych latach Hagen nagrywała m.in. hinduską muzykę religijną, standardy jazzowe i bluesowe oraz muzykę gospel. Wyjątkiem był punkowy album Return of the Mother (2001) oraz nagrany wraz z Apocalypticą cover zespołu Rammstein, Seemann (2003). W 2011 ukazał się ostatni album Niny Hagen, Volksbeat, ponownie utrzymany w klimacie punk rocka.

Jest wegetarianką i aktywistką na rzecz praw zwierząt. W 2009 wystąpiła z Pamelą Anderson w kampanii reklamowej PETA. Ponadto jest zadeklarowaną przeciwniczką wojny w Iraku oraz broni atomowej. Wspiera ruchy LGBT. W wyborach prezydenckich w Stanach Zjednoczonych w 2012 roku wyraziła poparcie dla Jill Stein.

Życie prywatne

Nina Hagen została wychowana w duchu ateizmu. W latach 70. zaczęła praktykować hinduizm, w 2009 zmieniła wyznanie na protestantyzm i przyjęła chrzest w kościele ewangelicko-reformowanym.

Hagen była czterokrotnie zamężna. W 1987 poślubiła swojego 17-letniego fana, znanego pod pseudonimem „Iroquois”. W 1989 wyszła za Francuza Franka Chevalliera, z którym ma syna Otisa Chevallier-Hagena (ur. 1990). W latach 1996-2000 była żoną Davida Lynna. W 2004 poślubiła muzyka Lucasa Alexandra Breinholma, z którym rozwiodła się w 2005 po 11 miesiącach małżeństwa. Artystka spotykała się także z muzykami Hermanem Broodem, Anthonym Kiedisem, Mickiem Marsem oraz Ferdynandem Karmelkiem, z którym ma córkę Cosmę Shivę Hagen (ur. 1981). W latach 2005-2010 partnerem artystki był młodszy od niej o 28 lat kanadyjski psychoterapeuta.

Dyskografia

Nina Hagen w 2013

• Nina Hagen Band (1978)
• Unbehagen (1979)
• NunSexMonkRock (1982)
• Fearless (1983)
• In Ekstasy (1985)
• Nina Hagen (1989)
• Street (1991)
• Revolution Ballroom (1993)
• BeeHappy (1995)
• Om Namah Shivay (1999)
• Return of the Mother (2000)
• Big Band Explosion (2003)
• Irgendwo auf der Welt (2006)
• Personal Jesus (2010)
• Volksbeat (2011)

Filmografia

• ABC der Liebe (1974)
• ABC der Liebe (1974)
• Junge, heute ist Freitag (1975)
• Cha Cha (1979)
• Lilien in der Bank (1992)
• Nightmare before Christmas (1993)
• Tatort (ARD, 1997)
• Sci Fri (Sci-Fi-Channel, 1998)
• Nina Hagen + Punk + Glory (1999)
• Family Stories: The Hagens (ARD, 2000)
• Om Gottes Willen (2001)
• 7 krasnoludków – historia prawdziwa (2004)
• 7 krasnoludków: Las to za mało – historia jeszcze prawdziwsza (2006)

Książki

• Ich bin ein Berliner – Mein sinnliches und übersinnliches Leben (1989)
• Nina Hagen – That's why the Lady is a Punk (2002)

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Teledyski
• Oficjalna strona
• Rosyjsko-angielska strona o Ninie Hagen