Niszczyciele eskortowe typu Evarts

Niszczyciele typu Evarts
Ilustracja
Kraj budowy

Stany Zjednoczone Stany Zjednoczone

Użytkownicy

 US Navy,
 Royal Navy

Wejście do służby

1943

Zbudowane okręty

97

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność

standardowa: 1140 t
pełna: 1360 t

Długość

88,3 m

Szerokość

10,6 m

Zanurzenie

2,7 m

Napęd

4 silniki wysokoprężne o łącznej mocy 6000 KM

Prędkość

19 węzłów

Zasięg

4150 Mm przy 12 w.

Załoga

198

Uzbrojenie

3 działa kal. 76 mm
4 działka plot. kal. 28 mm
do 9 działek plot. kal. 20 mm
Hedgehog
8 miotaczy bomb głębinowych
2 zrzutnie bomb głębinowych

Niszczyciele eskortowe typu Evarts – amerykańskie niszczyciele eskortowe z okresu II wojny światowej. Łącznie zbudowano 97 jednostek tego typu, z których 32 przekazano Wielkiej Brytanii.

Historia

Na początku 1939 roku podstawowymi okrętami eskortowymi US Navy były stare, pochodzące z czasów I wojny światowej niszczyciele typów Wickes i Clemson, znane jako "flush-deck" ("gładkopokładowe"). Wobec ich malejącej wartości bojowej komandor Robert B. Carney przedstawił w czerwcu 1939 roku propozycję budowy nowych amerykańskich jednostek eskortowych mniejszych od niszczycieli, a większych od ścigaczy okrętów podwodnych. We wrześniu 1939 roku Wydział Planowania Wojennego potwierdził potrzebę posiadania nowych okrętów i przedstawił wymagania, jakie powinny one spełniać. Okręty miały posiadać prostą, przystosowaną do masowej produkcji konstrukcję i dobre właściwości morskie. Wyporność standardowa miała wynosić ok. 1200 ton, prędkość maksymalną do 25 węzłów a zasięg 6000 mil morskich przy prędkości 12 węzłów. Głównym zadaniem okrętów miało być zwalczanie okrętów podwodnych i obrona przeciwlotnicza.

Opracowywanie projektu, który nie zyskał poparcia części wyższych oficerów US Navy, trwało do połowy 1941 roku. W tym czasie Wielka Brytania zwróciła się z prośbą o pilną dostawę dużej ilości niszczycieli eskortowych. W lipcu powstał projekt okrętu British Destroyer Escort, zakładający wyporność 1144 ton przy długości kadłuba 94 m, napęd składający się z turbin parowych o łącznej mocy 12 000 KM, nadający prędkość maksymalną 24 węzłów oraz uzbrojenie składające się z dział uniwersalnych kalibru 76 mm, trzech wyrzutni torpedowych i miotacza bomb głębinowych Hedgehog.

W sierpniu 1941 roku podjęto decyzję o dostarczeniu Brytyjczykom w ramach programu Lend-Lease 50 okrętów tego typu. Kontrakty na budowę otrzymały stocznie: Boston Navy Yard, Mare Island Navy Yard i Puget Sound Naval Shipyard. Jednocześnie w projekcie wprowadzono zmiany spowodowane możliwościami produkcyjnymi. Wobec niewystarczającej produkcji turbin parowych zastąpiono je silnikami wysokoprężnymi, zmniejszono długość całkowitą do 88 m i konfigurację uzbrojenia. W związku z włączeniem się Stanów Zjednoczonych do działań II wojny światowej, także US Navy zamówiła okręty tego typu, dodatkowo przejmując część budowanych dla Brytyjczyków okrętów. Ostatecznie ze 105 zamówionych zbudowano 97 jednostek, z których dla Royal Navy dostarczono 32 klasyfikowane wspólnie z podobnymi typu Buckley jako fregaty typu Captain. Pozostałe 65 użytkowała US Navy.

Okręty będące w służbie Royal Navy brały udział w bitwie o Atlantyk. Trzem z nich: HMS "Cooke", HMS "Goodall" i HMS "Louis" udało się zatopić samodzielnie po jednym U-Boocie. Straty marynarki brytyjskiej wyniosły pięć jednostek, cztery storpedowane przez niemieckie okręty podwodne, piąta zatopiona przez samoloty Luftwaffe podczas lądowania w Normandii. Okręty amerykańskie służyły zarówno na Oceanie Atlantyckim jak i Pacyfiku, nie ponosząc strat.

Po zakończeniu wojny Wielka Brytania zwróciła większość fregat typu Captain Stanom Zjednoczonym, gdzie zostały wkrótce sprzedane na złom. Podobnie stało się z okrętami US Navy. Jedynie dwa przekazano w sierpniu 1945 roku marynarce wojennej Chin.

Opis konstrukcji

Niszczyciele eskortowe typu Evarts były napędzane czterema silnikami wysokoprężnymi produkcji General Motors o mocy 1500 KM każdy, napędzającymi generatory wytwarzające prąd dla ustawionych w tandem silników elektrycznych. Te z kolei poruszały dwie śruby. Układ ten zapewniał okrętom prędkość maksymalną 19 węzłów i zasięg 4150 mil morskich przy prędkości ekonomicznej 12 węzłów.

Projektowane uzbrojenie artyleryjskie składało się z trzech dział uniwersalnych kal. 76 mm w pojedynczych nieosłoniętych stanowiskach, jednego poczwórnie sprzężonego działka przeciwlotniczego kal. 28 mm oraz od siedmiu do dziewięciu pojedynczych działek Oerlikon kal. 20 mm. W trakcie służby nieskuteczne działka kal. 28 mm wymieniano na podwójnie sprzężone Bofors kal. 40 mm. Do zwalczania okrętów podwodnych przewidziano miotacz pocisków głębinowych Hedgehog oraz osiem miotaczy i dwie zrzutnie bomb głębinowych.

Wyposażenie elektroniczne niszczycieli typu Evarts stanowiły radary wykrywania celów nawodnych typu SL i obserwacji przestrzeni powietrznej typu SA. Do wykrywania zanurzonych okrętów podwodnych służył sonar typu QC, zaś do namierzania transmisji radiowych przeciwnika radionamiernik HF/DF.

Bibliografia

  • Wojciech Holicki. Amerykańskie niszczyciele eskortowe II wojny światowej cz. I. „Nowa Technika Wojskowa”. Lipiec 1998. 
  • Wojciech Holicki. Amerykańskie niszczyciele eskortowe II wojny światowej cz. II. „Nowa Technika Wojskowa”. Sierpień 1998. 
Niszczyciele eskortowe typu Evarts
  • „Evarts”
  • „Wyffels”
  • „Griswold”
  • „Steele”
  • „Carlson”
  • „Bebas”
  • „Crouter”
  • „Brennan”
  • „Doherty”
  • „Austin”
  • „Edgar G. Chase”
  • „Edward C. Daly”
  • „Gilmore”
  • „Burden R. Hastings”
  • „Le Hardy”
  • „Harold C. Thomas”
  • „Wileman”
  • „Charles R. Greer”
  • „Whitman”
  • „Wintle”
  • „Dempsey”
  • „Duffy”
  • „Emery”
  • „Stadtfield”
  • „Martin”
  • „Sederstrom”
  • „Fleming”
  • „Tisdale”
  • „Eisele”
  • „Fair”
  • „Manlove”
  • „Greiner”
  • „Wyman”
  • „Lovering”
  • „Sanders”
  • „Brackett”
  • „Reynolds”
  • „Mitchell”
  • „Donaldson”
  • „Andres”
  • „Drury”
  • „Decker”
  • „Dobler”
  • „Doneff”
  • „Engstrom”
  • „Seid”
  • „Smartt”
  • „Walter S. Brown”
  • „William C. Miller”
  • „Cabana”
  • „Dionne”
  • „Canfield”
  • „Deede”
  • „Elden”
  • „Cloues”
  • „Lake”
  • „Lyman”
  • „Crowley”
  • „Rall”
  • „Halloran”
  • „Connolly”
  • „Finnegan”
  • „O’Toole”
  • „John J. Powers”
  • „Mason"
  • „John M. Bermingham”
  • oraz 6 innych okrętów
Fregaty rodzaju „Captains” typu Evarts
  • „Bayntun”
  • „Bazeley”
  • „Berry”
  • „Blackwood”
  • „Burgess”
  • „Capel”
  • „Cooke”
  • „Dacers”
  • „Domett”
  • „Drury”
  • „Foley”
  • „Gardiner”
  • „Garlies”
  • „Goodall”
  • „Goodson”
  • „Gore”
  • „Gould”
  • „Grindall”
  • „Hoste”
  • „Inglis”
  • „Inman”
  • „Keats”
  • „Kempthorne”
  • „Kingsmill”
  • „Lawford”
  • „Lawson”
  • „Loring”
  • „Louis”
  • „Manners”
  • „Moorsom”
  • „Mounsey”
  • „Pasley”

Media użyte na tej stronie

Flag of the United States.svg
The flag of Navassa Island is simply the United States flag. It does not have a "local" flag or "unofficial" flag; it is an uninhabited island. The version with a profile view was based on Flags of the World and as a fictional design has no status warranting a place on any Wiki. It was made up by a random person with no connection to the island, it has never flown on the island, and it has never received any sort of recognition or validation by any authority. The person quoted on that page has no authority to bestow a flag, "unofficial" or otherwise, on the island.
USS Tisdale (DE-33), circa in August 1945 (NH 79821).jpg
The U.S. Navy destroyer escort USS Tisdale (DE-33) photographed during World War II, probably upon her return to the U.S. in about August 1945 as she appears to be flying a long homeward bound pennant. On 14 June 1945, Tisdale departed Okinawa and headed for Leyte, Philippines. After some repairs, she cleared Leyte on 30 June and steamed, via Eniwetok and Pearl Harbor, back to the United States. She arrived in San Francisco, California (USA), on 1 August 1945 and sailed to Portland, Oregon four days later.