Niszczyciele rakietowe typu Lütjens

Niszczyciele rakietowe typu Lütjens

Niszczyciel "Lütjens" w 2003 r. w Kilonii
Kraj budowy	Niemcy
Użytkownicy	Deutsche Marine
Stocznia	Bath Iron Works, Bath (Maine)
Wejście do służby	marzec 1969
Zbudowane okręty	3
Okręty w służbie	0
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	standardowa – 4162 ton pełna – 4729 ton
Długość	134,48 m
Szerokość	14,35 m
Zanurzenie	4,8 (maks. 6,4) m
Napęd	4 kotły wodnorurkowe, 2 turbiny parowe o mocy łącznej 70 000 KM, napędzające dwie śruby napędowe
Prędkość	34 węzły
Zasięg	4030 mil morskich przy prędkości 18 w 1240 mil morskich przy prędkości 34 w
Załoga	334 osoby

Niszczyciele typu Lütjens (Typu 103) to seria trzech niszczycieli rakietowych marynarki RFN, w służbie od lat 70. XX wieku do 2003, nazwana tak od głównego okrętu typu. Typ ten stanowił wersję amerykańskiego typu Charles F. Adams (DDG-2). Były to jedyne niszczyciele marynarki niemieckiej zbudowane jako rakietowe.

Historia

Po II wojnie światowej marynarka wojenna RFN (Bundesmarine) podlegała ograniczeniom międzynarodowym. W 1961 roku jednakże Unia Zachodnioeuropejska wyraziła zgodę na posiadanie przez Niemcy Zachodnie niszczycieli rakietowych o wyporności ponad 3000 ton. Z powodu długiego czasu wymaganego na zaprojektowanie własnych jednostek, rząd RFN zdecydował zakupić w USA trzy okręty typu Charles F. Adams (niszczyciele tego typu były to pierwsze okręty na świecie zaprojektowane od początku jako niszczyciele rakietowe, budowane od 1960 w liczbie 23 jednostek dla marynarki wojennej USA i 3 dla marynarki australijskiej).

Niszczyciel „Mölders”

„Mölders” od rufy (na nadbudówce widoczna uniesiona pionowo wyrzutnia rakiet przeciwlotniczych)

Ostatnie trzy jednostki tego typu zbudowano specjalnie na zamówienie RFN, w stoczni Bath Iron Works w stanie Maine, na podstawie zamówienia złożonego 1 kwietnia 1965 roku^[1]. Budowę prowadzono pod numerami 338, 339 i 342, a przejściowo, przed przekazaniem Niemcom, okręty nosiły amerykańskie oznaczenia DDG-28, 29 i 30^[1]. Okręty niemieckie różniły się nieco od amerykańskich szczegółami i wyposażeniem elektronicznym (wizualnie przede wszystkim kształtem kominów). Zmiany dotyczyły w dużym stopniu wnętrz pomieszczeń^[1]. Część podzespołów do budowy okrętów dostarczył przemysł niemiecki. Cena pojedynczego okrętu wynosiła 43,75 mln dolarów, a cała wartość umowy – 150 mln dolarów^[1].

Trzy niemieckie niszczyciele typu Charles F. Adams, oznaczonego w Niemczech jako typ 103 (Klasse 103), weszły do służby w latach 1969 – 1970. Otrzymały nazwy „Lütjens”, „Mölders” i „Rommel” na cześć niemieckich dowódców wojskowych z trzech rodzajów sił zbrojnych z okresu II wojny światowej (Günther Lütjens, Werner Mölders i Erwin Rommel), co budziło wówczas kontrowersje^[1]. Od nazwy pierwszego okrętu oznaczane są też jako typ Lütjens. Do Niemiec przybyły po przeszkoleniu załóg, kolejno 9 grudnia 1969 roku, 29 czerwca 1970 roku i 16 marca 1971 roku^[1]. Uzupełniły one niszczyciele klasyczne typu Hamburg (później zmodernizowane jako niszczyciele rakietowe, lecz w ograniczony sposób).

W toku służby, niemieckie okręty przeszły modernizację uzbrojenia i wyposażenia elektronicznego, doprowadzającą je do standardu ówczesnego pola walki, między innymi w latach 1977-1981 wymieniono pociski przeciwlotnicze Tartar na Standard SM-1MR (magazyn mieścił 40 pocisków)^[2]. W latach 80. dodano też możliwość wystrzeliwania pocisków przeciwokrętowych Harpoon (zabierano 8 pocisków Harpoon i 2 szkolne oraz 30 pocisków przeciwlotniczych)^[2]. Uzyskały wówczas oznaczenie Typ 103B. W połowie lat 90. okręty ponownie zmodernizowano, wymieniono sonar na nowszy oraz dodano dwie wyrzutnie pocisków przeciwlotniczych bliskiego zasięgu RAM („Mölders” w 1993, „Lütjens” w 1995 i „Rommel” w 1996).

Okręty typu Lutjens zostały wycofane po wejściu do służby nowych fregat typu 124. "Rommel" został wycofany w 1999, pozostałe okręty w 2003.

Od 24 czerwca 2005 „Mölders” jest udostępniony jako okręt-muzeum w bazie w Wilhelmshaven.

Okręty

Dziobowa armata 127 mm "Lütjensa"

Uzbrojenie

• dwie pojedyncze armaty uniwersalne Mk 42 kalibru 127 mm w wieżach, zapas amunicji 1100 nabojów
• jedna jednoprowadnicowa wyrzutnia Mk 13 kierowanych przeciwlotniczych pocisków rakietowych średniego zasięgu RIM-24C Tartar; po modernizacji – RIM-66 Standard SM-1 MR (zapas – 32-40 sztuk). Po modernizacji można z niej wystrzeliwać także pociski przeciwokrętowe RGM-84 Harpoon (zapas do 8 sztuk).
• dwie 21-prowadnicowe wyrzutnie kierowanych przeciwlotniczych pocisków rakietowych RAM (po modernizacji w latach 90.)
• ośmioprowadnicowa wyrzutnia rakietotorped ASROC
• dwie trzyrurowe wyrzutnie torpedowe Mk 32 kalibru 324 mm dla torped przeciw okrętom podwodnym Mk 46

Wyposażenie elektroniczne

Załoga "Lütjensa" oddaje honory niszczycielowi USS "Winston S. Churchill" (DDG-81) po ataku terrorystycznym na WTC, 14 września 2001

• stacja radiolokacyjna dozoru powietrznego AN/SPS-40 (dziób)
• stacja radiolokacyjna dozoru powietrznego AN/SPS-52 (rufa)
• stacja radiolokacyjna dozoru ogólnego AN/SPS-10, późn. SPS-67
• dwie stacje radiolokacyjne naprowadzania pocisków przeciwlotniczych AN/SPG-51
• stacja radiolokacyjna kierowania ogniem artylerii AN/SPG-53, późn. SPG-60
• stacja radiolokacyjna AN/SPS-21, później SPQ-9
• podkilowa stacja hydrolokacyjna AN/SQS-23A, później DSQS-21B
• systemy walki radioelektronicznej
• wyrzutnie celów pozornych Mk 36 SRBOC (po modernizacji)

Przypisy

Bibliografia

• Zvonimir Freivogel. Niszczyciele rakietowe typu „Lütjens”. Część I. „Okręty Wojenne”. Nr 4/2015(132), lipiec - sierpień 2015. Tarnowskie Góry. ISSN 1231-014X.