Niszczyciele typu I

Niszczyciele typu I

HMS "Intrepid"
Użytkownicy	Royal Navy  Turecka Marynarka Wojenna[1]
Wejście do służby	1936–1939
Zbudowane okręty	13
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	standardowa: 1370 ton pełna: 1391 ton
Długość	101 m
Szerokość	11 m
Zanurzenie	4,2 m
Napęd	3 kotły Admiralicji, turbiny parowe Parsonsa o łącznej mocy 34 000 SHP 2 śruby
Prędkość	35,6 węzłów
Zasięg	5530 Mm przy 15 w.
Załoga	145
Uzbrojenie	4 działa kal. 120 mm 8 wkm plot. Vickers kal. 12,7 mm 10 wyrzutni torped kal. 533 mm 60 min

Niszczyciele typu I to dziewięć okrętów Royal Navy zamówionych w ramach programu rozbudowy floty z roku 1935, których budowę rozpoczęto w 1936, a ukończono w latach 1937-1938. Cztery okręty tego typu zamówiła Turecka Marynarka Wojenna, z czego dwa zostały, po wybuchu II wojny światowej, zakupione przez Royal Navy, zwiększając liczbę okrętów tego typu do 11, aczkolwiek trzy z nich utracono nim HMS Inconstant i HMS Ithuriel weszły do służby. Brały udział w działania podczas wojny, podczas której sześć z nich stracono, a siódmy został skreślony z ewidencji na skutek wad konstrukcyjnych.

Projektowanie

Okręty typu I był projektowym powtórzeniem niszczycieli typu H, z tą różnicą, że miały dziesięć rur wyrzutni torped (2 x 5) zamiast ośmiu. Zastosowano na nich również nowy pomost, z wyjątkiem okrętu flagowego flotylli HMS Inglefield^[2]), który z kolei miał większy, potrójny maszt, podczas gdy pozostałe okręty tego typu miały maszty pojedyncze. Dodatkowe obciążenie wyrzutniami torped i min przy tym samym kadłubie jak w niszczycielach typu H powodowało widoczne utraty stabilności, szczególnie gdy zapasy paliwa zaczynały się wyczerpywać^[1][2].

Wszystkie okręty tego typu miały być stawiaczami min, a jednocześnie, wyposażone w bomby głębinowe i Asdic, okrętami do zwalczania okrętów podwodnych.

Tureckie okręty typu I były zbudowane podobnie, ale miały tylko dwa 4-rurowe aparaty torpedowe.

Modyfikacje wojenne

Modyfikacje wczesnego okresu wojny (przypuszczalnie nie wprowadzone na pierwszych utraconych okrętach^[1]) polegały na wymianie tylnego aparatu torpedowego na pojedyncze działo przeciwlotnicze 76 mm, likwidacji tylnego komina i głównego masztu, celem poprawienia pola rażenia własnej artylerii, a także na dodaniu par działek przeciwlotniczych QF 20 mm Oerlikon (które zastąpiły nieefektywne sprzężone karabiny maszynowe Vickers 12,7 mm) na skrzydłach pomostu. Ze środkowego aparatu torpedowego usunięto – dla zmniejszenia ciężaru – jedną rurę. Icarus stracił działo 'Y', zyskując więcej miejsca dla bomb głębinowych (po modyfikacji: 110) i ich wyrzutni.

Okręty, które przetrwały pierwsze lata wojny, otrzymały trzecią parę Oerlikonów, montowaną równolegle z reflektorem, a działo 76 mm usunięto dla zwiększenia magazynu bomb głębinowych. Na niektórych okrętach zdemontowano działo 'A', zastępując je miotaczami Hedgehog wystrzeliwującymi swe rakietowe bomby głębinowe przed dziób jednostki, choć nie była to zmiana^[2] na cały czas trwania wojny. Ilex, Intrepid, Impulsive i Isis straciły działo 'B', w którego miejsce zamontowano dwa działa 57 mm do zwalczania niemieckich schnellbootów.

Inglefield w okresie późniejszym otrzymał z powrotem swój aparat torpedowy, ale już jako 4-rurowy. W miejsce działa 'X' dodano działo przeciwlotnicze 100 mm, a liczbę Oerlikonów zwiększono do sześciu. Na niektórych okrętach, na przednim maszcie, montowano radar typu 291^[1], jak również urządzenie "Huff-Duff" do namierzania fal krótkich które umożliwiało wykrywanie i lokalizację niemieckich okrętów podwodnych^[1].

Eks-tureckie niszczyciele były modyfikowane równolegle z siostrzanymi jednostkami typu I. Na przykład Inconstant otrzymał radar typu 270, pracujące na centymetrowych długościach fal urządzenie do namierzania celów, w miejsce dalmierza na pomoście^[1], a także sześć Oerlikonów.

Okręty

(* używany jako stawiacz min

Okręty Tureckie

Turecka Marynarka Wojenna zamówiła w roku 1938 cztery niszczyciele tego typu. Gdy wybuchła wojna dwa z nich przejęła Royal Navy, ale dwa zostały przekazane Turcji w roku 1942, jako Sultanhisar i Demirhisar.

Przypisy

Bibliografia

• John English: Amazon to Ivanhoe: British Standard Destroyers of the 1930s. Kendal, England: World Ship Society, 1993. ISBN 0-905617-64-9.
• M. J. Whitley: Destroyers of World War 2: An International Encyclopedia. Annapolis, Maryland: Naval Institute Press, 1988. ISBN 0-87021-326-1.