Niszczyciele typu Soldato

Niszczyciele typu Soldato

Kraj budowy	Włochy
Użytkownicy	Regia Marina
Stocznia	Ansaldo, Genua
Wejście do służby	1907-1913
Wycofanie	1918-1932
Zbudowane okręty	11
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	normalna: 395-407 ton pełna: 407-414 t
Długość	całkowita: 65 metrów 64,4 m między pionami
Szerokość	6,1 m
Zanurzenie	2,1 m
Napęd	2 maszyny parowe potrójnego rozprężania 3 kotły moc 6000 KM 2 śruby
Prędkość	28,5 węzła
Zasięg	1000-1600 Mm przy prędkości 12 węzłów
Załoga	50–55
Uzbrojenie	4 działa kal. 76 mm (4 x I) 3 wt kal. 450 mm (3 x I) 10 min

Niszczyciele typu Soldato – włoskie niszczyciele z początku XX wieku. W latach 1905–1913 w stoczni Ansaldo w Genui zbudowano jedenaście okrętów tego typu. Jednostki weszły w skład Regia Marina w latach 1907–1913 i wzięły udział w I wojnie światowej, podczas której utracono jeden okręt („Garibaldino”). Pozostałe jednostki zostały w 1921 roku przeklasyfikowane na torpedowce, a ze służby wycofano je w latach 1923–1932.

Projekt i budowa

Niszczyciele typu Soldato były ostatnimi jednostkami tej klasy wzorowanymi na projektach stoczni brytyjskich^[1]. Okręty, zaprojektowane w stoczni Ansaldo, zbliżone były wielkością i parametrami do typu Nembo, lecz posiadały szereg udoskonaleń wynikających z doświadczeń eksploatacyjnych poprzedników^[2][3]. Jednostki pierwszej grupy miały kotły opalane węglem, na czterech kolejnych zamontowano kotły przystosowane do paliwa płynnego, zaś ostatni niszczyciel („Ascaro”) miał przedni kocioł opalany paliwem płynnym, a dwa pozostałe węglem^[2][4]. Okręt ten został zamówiony w 1910 roku przez Rząd Chin (miał otrzymać nazwę „Tsing Po”), jednak przed ukończeniem budowy został nabyty przez Włochy^[2][5][a].

Wszystkie okręty typu Soldato zbudowane zostały w stoczni Ansaldo w Genui^[6][7]. Budowę okrętów rozpoczęto w latach 1905-1911, zostały zwodowane w latach 1906–1912, a do służby w Królewskiej Marynarce Wojennej przyjęto je w latach 1907–1913^[2][4].

Dane taktyczno–techniczne

Okręty były niewielkimi, pełnomorskimi niszczycielami o długości całkowitej 65 metrów (64,4 metra na linii wodnej), szerokości 6,1 metra i zanurzeniu 2,1 metra^[2][8]. Wyporność normalna wynosiła 395-407 ton, zaś pełna 407-414 ton^[2]. Okręty napędzane były przez dwie czterocylindrowe maszyny parowe potrójnego rozprężania o łącznej projektowanej mocy 6000 KM (w praktyce maszyny osiągały moc pomiędzy 5954 a 6911 KM), do których parę dostarczały trzy kotły Thornycroft^[2][4]. Dwuśrubowy układ napędowy pozwalał osiągnąć prędkość 28,5 węzła^[2][8]. Okręty pierwszej grupy zabierały zapas 90 ton węgla^[1], jednostki drugiej grupy 65 ton mazutu^[9], a „Ascaro” 50 ton węgla i 34 tony mazutu^[10], co zapewniało zasięg wynoszący 1000–1600 Mm przy prędkości 12 węzłów (lub 400 Mm przy prędkości 23,5-24 węzły)^[2].

Niszczyciele były uzbrojone w cztery pojedyncze działa dwunastofuntowe kal. 76 mm (3 cale) QF L/40 Ansaldo M1897^[2][4]. Masa działa wynosiła 625 kg, masa naboju 5,9 kg, kąt podniesienia lufy od -10 do +42°, prędkość wylotowa pocisku 674 m/s, donośność maksymalna 9850 metrów, zaś szybkostrzelność 15 strz./min^[11]. Uzbrojenie uzupełniały trzy pojedyncze wyrzutnie torped kal. 450 mm (17,7 cala), a na ich pokładach można było umieścić 10 min morskich^[2][4].

Załoga pojedynczego okrętu składała się z 3 oficerów oraz 47–52 podoficerów i marynarzy^[2][4].

Służba

W latach 1910–1912 na okrętach pierwszej grupy podwyższono tylny maszt, zrównując jego wysokość z masztem głównym^[2]. 16 lipca 1918 roku „Garibaldino” został zatopiony nieopodal Villefranche-sur-Mer, po kolizji z brytyjskim niszczycielem HMS „Cygnet”^[2][3][b]. 1 lipca 1921 roku ocalałe niszczyciele zostały przeklasyfikowane na torpedowce, a z listy floty skreślono je w latach 1923–1932^[2][4].

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• T.A. Brassey (red.): The Naval Annual, 1915. London: William Cloves and Sons, 1915. (ang.)
• Aldo Fraccaroli: Italian Warships of World War I. London: Ian Allan Ltd., 1970. ISBN 0-7110-0105-7.
• Robert Gardiner, Randal Gray: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. London: Conway Maritime Press, 1985. ISBN 0-85177-245-5. (ang.)
• Ivan Gogin: ASCARO destroyer (1913) (ang.). Navypedia. [dostęp 2017-09-10].
• Ivan Gogin: "Soldati", 1st (ARTIGLIERE) group destroyers (1907-1910) (ang.). Navypedia. [dostęp 2017-09-10].
• Ivan Gogin: "Soldati", 2nd (ALPINO) group destroyers (1910) (ang.). Navypedia. [dostęp 2017-09-10].
• Jan Gozdawa-Gołębiowski, Tadeusz Wywerka Prekurat: Pierwsza wojna światowa na morzu. Warszawa: Lampart, 1994. ISBN 83-902554-2-1.
• Robert Jackson: Niszczyciele, fregaty i korwety. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 2001. ISBN 83-1109-273-7.
• John Moore (red.): Jane’s Fighting Ships of World War I. London: Studio Editions, 1990. ISBN 1-85170-378-0. (ang.)