Niszczyciele typu Somers

Niszczyciele typu Somers

USS Somers (DD-381)
Kraj budowy	Stany Zjednoczone
Użytkownicy	US Navy
Stocznia	Federal Shipbuilding and Drydock Company, Kearny, New Jersey Bath Iron Works, Bath, Maine
Planowane okręty	5
Zbudowane okręty	5
Okręty w służbie	0
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	2079 ton 2811 ton (pełna)
Długość	116,13 metra (całkowita)
Szerokość	11,25 metra
Zanurzenie	5,4 metra
Napęd	2 śruby, 4 kotły Babcock&Wilcox 2 turbiny General Electic Curtis 52 000 KM
Prędkość	35 węzły
Zasięg	7020 Mm/12 w 6490 Mm/15,6 w 4250 Mm/20 w 3140 Mm/25 w
Załoga	235 marynarzy i oficerów 290 - 330 podczas wojny
Uzbrojenie	1940 rok 8 x 127 mm (4 x II) 8 x 28 mm (2 x IV) 2 x 12,7 (2 x I) 12 wyrzutni torp. 533 mm (3 x IV) 2 zrzutnie bomb głębinowych

Niszczyciele typu Somers – amerykańskie niszczyciele, pełniące funkcję przewodników floty (liderów), zbudowane w latach 1937–1938 i służące w US Navy podczas II wojny światowej.

Geneza

W pierwszej połowie lat 30. XX wieku rozpoczęto w Stanach Zjednoczonych duży program rozbudowy sił marynarki wojennej, jednym z jego elementów była budowa serii niszczycieli. Podjęto również decyzję, aby wybudować kilka niszczycieli pełniących rolę przewodników floty (liderów), okrętów większych i silniej uzbrojonych od klasycznych niszczycieli. Rolę liderów we Flocie Pacyfiku pełniły jednostki typu Porter, we Flocie Atlantyckiej rolę liderów miały pełnić niszczyciele typu Somers.

Budowa

Wybudowano 5 okrętów typu Somers: USS "Somers" (DD-381), USS "Warrington" (DD-383), USS "Sampson" (DD-394), USS "Davis" (DD-395) oraz USS "Jouett" (DD-396). Pierwsze dwa niszczyciele wybudowano w stoczni Federal Shipbuilding and Drydock Company w Kearny w stanie New Jersey, pozostałe trzy w stoczni Bath Iron Works w Bath (Maine).

Konstrukcja

Za projekt niszczycieli odpowiedzialna była firma Gibbs & Cox. Mając już doświadczenie w eksploatacji niszczycieli typu Porter, zdecydowano się wprowadzić kilka udoskonaleń istniejącego typu. Najważniejszym z nich był nowy zespół napędowy opracowany przez firmę Babcock & Wilcox i Foster Wheeler. Nowe kotły wytwarzające parę o wyższym ciśnieniu i większej temperaturze pozwalały osiągnąć prędkość o 0,5 węzła większą niż na Porterach (Podczas prób morskich USS "Sampson" rozwinął prędkość 38,56 w). Wzmocniono uzbrojenie torpedowe o dodatkowe trzy wyrzutnie w porównaniu z Porterem. Wygospodarowano dla nich miejsce dzięki rezygnacji z jednego z kominów. Zrezygnowano z masztu rufowego, a jedyny istniejący miał konstrukcję palową, osiągnięto dzięki temu znaczne oszczędności tonażowe. Dzięki tym wszystkim udoskonaleniom lidery floty Atlantyku były szybsze i posiadały większy zasięg od swoich pacyficznych odpowiedników.

USS "Sampson" (DD-394)

Uzbrojenie

Uzbrojenie główne tworzyło 8 armat Mk 12 na podwójnych podstawach Mk 22, kalibru 127 mm i długości luf 38 kalibrów, rozmieszczonych w czterech wieżach artyleryjskich. Uzbrojenie przeciwlotnicze tworzyło 8 działek Mk 2, kalibru 28 mm o długości lufy 75 kalibrów, rozmieszczonych na dwóch stanowiskach po cztery lufy oraz dwa karabiny maszynowe 12,7 mm. Okręty posiadały również trzy stanowiska torpedowe 533 mm, po trzy wyrzutnie na stanowisko i dwie rufowe zrzutnie bomb głębinowych Mk 7. Niszczyciele zaopatrzone były również w urządzenia sonarowe.

Modyfikacje

W 1942 roku na niszczycielach typu Somers zdemontowano środkowy zespół wyrzutni torpedowych oraz działka 28 mm zastępując je działkami 20 mm. W 1943 roku usunięto wieżę artyleryjską nr 3 (rufową), wzmacniając uzbrojenie przeciwlotnicze działkami 20 mm Oerlikon oraz działkami 40 mm Boforsa. W toku działań wojennych zaczęto instalować wyposażenie radiolokacyjne: radar dozoru SC oraz radar kierowania ogniem Mk 3. Na rufie montowano maszty z radionamiernikami HF/DF.

Bibliografia

• Wojciech Holicki. Amerykańskie niszczyciele typu Somers. „Nowa Technika Wojskowa”. 11, s. 57-61, 1999. ISSN 1230-1655.