Niszczyciele typu Zumwalt
 | |
| Kraj budowy | |
|---|---|
| Użytkownicy | |
| Stocznia | • Bath Iron Works |
| Wejście do służby | 2016 - |
| Planowane okręty | 3 |
| Zbudowane okręty | 3[1] |
| Okręty w służbie | 2 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność | 14 000 ton |
| Długość | 183 m |
| Szerokość | 24,1 m |
| Zanurzenie | 8,4 m |
| Napęd | 78 MW (dwie turbiny gazowe Rolls-Royce MT-30 i pomocnicze silniki Diesla) |
| Prędkość | 30,3 węzły |
| Załoga | 142 oficerów i marynarzy |
| Uzbrojenie | • 2 armaty 155 mm Advanced Gun System • 20 wyrzutni pocisków rakietowych MK 57 systemu VLS (80 pocisków BGM-109) |
| Wyposażenie lotnicze | 2 helikoptery SH-60 LAMPS lub 1 MH-60R i UAV |
Niszczyciele typu Zumwalt (DDG-1000) – typ amerykańskich wielozadaniowych niszczycieli w trakcie budowy, w którym nacisk położono na możliwość wykonywania uderzeń na cele lądowe. Projektowane są i budowane z pełnym wachlarzem technologii stealth – minimalnego RCS oraz minimalnych sygnatur: akustycznej, w podczerwieni i magnetycznej.
Budowa
W latach 90. XX wieku, po ostatecznym wycofaniu ze służby pancerników typu Iowa, amerykańska marynarka wojenna chciała zastąpić okręty tej klasy w zadaniach projekcji ognia na ląd. W 2005 roku nie dostrzegała już jednak takiej konieczności, toteż ograniczyła program z 32 jednostek do 16-24, następnie do 7 okrętów, aby w 2008 roku dążyć do anulowania całego programu. W czasie przesłuchań przed Kongresem marynarka stanęła na stanowisku, że według współczesnych ocen potrzebuje okrętów służących do zwalczania okrętów podwodnych, przeciwokrętowych pocisków manewrujących oraz obrony antybalistycznej. Jakkolwiek okręty typu DDG-1000 mogą wypełniać dwa pierwsze zadania, a po pewnych modyfikacjach także zwalczać pociski balistyczne, z zadań tych nie gorzej wywiążą się jednostki typu DDG-51, które są znacznie tańsze. Toteż US Navy stanęła na stanowisku, że jednostki typu Zumwalt nie są niezbędne, Stany Zjednoczone powinny natomiast wznowić produkcję niszczycieli typu Arleigh Burke, z przeznaczeniem ich do tych właśnie zadań. Kongres zgodził się ostatecznie na wznowienie produkcji niszczycieli typu DDG-51, przeznaczył jednak fundusze i zobowiązał marynarkę do budowy przynajmniej trzech okrętów typu Zumwalt. W rezultacie zamówienie ograniczono do trzech jednostek. Dwie weszły do służby kolejno w 2016 i 2019 roku. Ostatni okręt znajduje się w budowie[2][3].
Koszt powstania jednostki prototypowej, planowany na 3 miliardy dolarów, przekroczył jeszcze w trakcie budowy 7 miliardów dolarów[4].
Najbardziej dostrzegalną cechą charakterystyczną jednostek jest futurystyczna architektura, z kadłubem zintegrowanym z wielościenną nadbudówką o pochyłych ścianach[5]. Spełnia ona wymagania trudnowykrywalności (technologia stealth) – według doniesień, echo radarowe okrętu odpowiadało podczas prób jednostce 15-metrowej[6]. Burty powyżej linii wodnej mają nachylenie dośrodkowe, również dziobnica ma ujemny skos[5].
Sensory i wyposażenie
Na wyposażenie jednostek składają się[7]:
- radar dozoru przestrzeni nawodnej i powietrznej AN/SPY-3;
- radar kierowania ogniem i walki elektronicznej AN/SPY-4;
- wyrzutnie celów pozornych SRBOC;
- wyrzutnie pułapek MK-53 Decoy Launching System.
Spis jednostek
- USS Zumwalt (DDG-1000) – stępkę pod jednostkę położono w listopadzie 2011 roku, zwodowano 28 października 2013, zaś do służby wprowadzono 15 października 2016[8].
- USS Michael Monsoor (DDG-1001) – stępkę pod jednostkę położono w maju 2013 roku, zwodowano w czerwcu 2016. Wprowadzony do służby 26 stycznia 2019[2].
- USS Lyndon B. Johnson (DDG-1002) – stępkę pod jednostkę położono w styczniu 2017 roku, zwodowano 9 grudnia 2018 roku. Okręt jest w trakcie budowy oraz wyposażania[9].
Przypisy
- ↑ https://www.defence24.pl/drugi-niszczyciel-typu-zumwalt-w-sluzbie
- ↑ a b Drugi niszczyciel typu Zumwalt w służbie - Defence24, www.defence24.pl [dostęp 2020-08-30].
- ↑ US Navy wprowadza okręty Virginia i Zumwalt - Defence24, www.defence24.pl [dostęp 2020-08-30].
- ↑ Lipiecki 2016 ↓, s. 19.
- ↑ a b Lipiecki 2016 ↓, s. 21-22.
- ↑ Lipiecki 2016 ↓, s. 20.
- ↑ Futurystyczny niszczyciel USS „Zumwalt” wprowadzony do służby - Defence24, www.defence24.pl [dostęp 2020-08-31].
- ↑ Futurystyczny niszczyciel USS „Zumwalt” wprowadzony do służby - Defence24, www.defence24.pl [dostęp 2020-08-30].
- ↑ Zbiam, Wodowanie USS Lyndon B. Johnson, Wydawnictwo militarne ZBIAM, 10 grudnia 2018 [dostęp 2020-08-30] (pol.).
Bibliografia
- Ronald O'Rourke: CRS Report for Congress: Navy DDG-1000 and DDG-51 Destroyer Programs: Background, Oversight Issues, and Options for Congress. 14 marca 2011. [dostęp 2011-07-26]. (ang.).
- Sławomir Lipiecki. Niszczyciele typu Zumwalt. Okręty ery kosmicznej. Część 1. „Morze, Statki i Okręty”. Nr 11-12/2016. XXI (176), listopad-grudzień 2016. Warszawa: Magnum X.
Media użyte na tej stronie
The flag of Navassa Island is simply the United States flag. It does not have a "local" flag or "unofficial" flag; it is an uninhabited island. The version with a profile view was based on Flags of the World and as a fictional design has no status warranting a place on any Wiki. It was made up by a random person with no connection to the island, it has never flown on the island, and it has never received any sort of recognition or validation by any authority. The person quoted on that page has no authority to bestow a flag, "unofficial" or otherwise, on the island.
151207-N-ZZ999-435 ATLANTIC OCEAN (Dec. 7, 2015) The future USS Zumwalt (DDG 1000) is underway for the first time conducting at-sea tests and trials in the Atlantic Ocean Dec. 7, 2015. The multimission ship will provide independent forward presence and deterrence, support special operations forces, and operate as an integral part of joint and combined expeditionary forces. (U.S. Navy photo courtesy of General Dynamics Bath Iron Works/Released)