Nitonakrętka

Widok od strony kołnierza

Widok od strony gwintu

Nitonkrętka po zamocowaniu; widać charakterystyczne spęczenie.

Nitonakrętka – rodzaj nitu rurkowego z częścią gwintowaną wewnętrznie. Składa się z części gwintowanej, części niegwintowanej cienkościennej i kołnierza.

Nitonakrętkę mocuje się w blasze lub cienkościennym profilu w sposób zbliżony do nitów rurkowych; z jednej strony osadzona jest na kołnierzu, a z drugiej na spęczeniu powstałym na części niegwintowanej. Proces montażu to:
1) wkręcenie od strony kołnierza nagwintowanego trzpienia,
2) osadzenie nitonakrętki w otworze,
3) dociśnięcie przez kołnierz do materiału,
4) wykonanie spęczenia poprzez powrotny ruch trzpienia (bez obrotu),
5) usunięcie trzpienia przez jego wykręcenie.

Odcinek gwintowany wykorzystywany jest i do montażu, i – następnie – umożliwia wkręcenie właściwego elementu złącznego. Ryflowanie i wypustki pod kołnierzem zapobiegają obracaniu się zamontowanej nitonakrętki w gnieździe.^[1].

Zaletą nitonakrętek jest przede wszystkim bardzo szybki (trwający kilkanaście sekund) montaż, stosunkowo łatwy do zautomatyzowania.

Nitonakrętki występują też w postaci nieprzelotowej, a dodatkowo wyposażone (już u producenta) w uszczelkę pod kołnierzem – zapewniają szczelność.

Coraz częściej nitonakrętki są zastępowane technologią wiercenia termicznego, która jest znacznie tańsza i szybsza.^[2]

Technika ta pozwala na wyeliminowanie takich wad nitonakrętek jak:

• korozja elektrochemiczna,
• poluzowanie lub zerwanie nitonakrętki w wyniku pracy połączenia gwintowanego,
• kosztowne oprzyrządowanie, tj. zaciskarki nitonakrętek,
• problem z montażem nitonakrętki w powierzchni walcowej.^[3]

Przypisy