Nizina Mandżurska

Nizina Mandżurska
Nazwa chińska
Pismo uproszczone

东北平原

Pismo tradycyjne

東北平原

Hanyu pinyin

Dōngběi Píngyuán

Nizina Mandżurska (chiń. upr. 东北平原; chiń. trad. 東北平原; pinyin Dōngběi Píngyuán; dosł. „Nizina Północno-Wschodnia”), także Nizina Songliao (chiń. upr. 松辽平原; chiń. trad. 松遼平原; pinyin Sōngliáo Píngyuán) – nizina w północno-wschodnich Chinach, w dorzeczu Sungari i Liao He, nad Zatoką Liaotuńską, otoczona Górami Wschodniomandżurskimi oraz Wielkim i Małym Chinganem. Rozciąga się na długości ok. 1000 km i szerokości 300–400 km. Zajmuje obszar zapadliska tektonicznego o powierzchni ok. 350 tys. km²[1], które wypełniają trzecio- i czwartorzędowe osady jeziorne i rzeczne oraz lessy, a bliżej morza – także utwory morskie. Posiada mało urozmaiconą rzeźbę i wznosi się maksymalnie na wysokość 300 m n.p.m.[2] W części środkowej i na północy występują liczne płytkie jeziora i bagna[3].

Rozległe obszary czarnoziemów stepowych umożliwiły rozwój rolnictwa[4]. Na Nizinie Mandżurskiej uprawia się pszenicę, soję, buraki cukrowe, kukurydzę, jęczmień, proso, sorgo, ziemniaki, len, na południu także ryż i konopie[5]. Ponadto rozpowszechniona jest hodowla koni i owiec oraz pszczelarstwo[6]. Ważny region przemysłowy i górniczy z bogatymi złożami rud żelaza, węgla kamiennego i ropy naftowej. Główne miasta to Shenyang, Anshan, Changchun i Harbin[2].

W obrębie Niziny Mandżurskiej wyróżnia się kilka mniejszych nizin, m.in. Liaohe i Songnen.

Przypisy

  1. ↑ 东北平原. 中国科学院地理科学与资源研究所, 2007-04-24. [dostęp 2011-08-12]. (chiń.).
  2. ↑ a b Northeast Plain, [w:] Encyclopædia Britannica [online] [dostęp 2011-08-12] (ang.).
  3. ↑ Jerzy Makowski: Geografia fizyczna świata. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2008, s. 131. ISBN 978-83-01-14218-6.
  4. ↑ Andrzej Maryański, Andrzej Halimarski: Chiny. red. Hanna Krzysztofik. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1980, s. 78. ISBN 83-01-00952-7.
  5. ↑ Andrzej Maryański, Andrzej Halimarski: Chiny. red. Hanna Krzysztofik. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1980, s. 133–138. ISBN 83-01-00952-7.
  6. ↑ Andrzej Maryański, Andrzej Halimarski: Chiny. red. Hanna Krzysztofik. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1980, s. 141–142. ISBN 83-01-00952-7.