Nogajskie ordy przednie

Chanat Krymski i ordy przednie w drugiej połowie XVII wieku

Nogajskie ordy przednie (Nogajcy, Nogajowie) – koczownicze plemiona Nogajów osiedlane od 1430 przez chanów krymskich na stepach wybrzeża Morza Czarnego, od Perekopu, przez południową Ukrainę, Besarabię i Bułgarię aż do Warny. Formalnie podlegali chanowi krymskiemu (Jedysan, okolice Oczakowa) lub sułtanowi tureckiemu (Budziak, Dobrudża), ale władza chańska czy sułtańska nad nimi była tylko nominalna.

Jako stuprocentowi koczownicy stali na niższym poziomie rozwoju społecznego nawet od Tatarów krymskich zajmujących się hodowlą. Mieszkali w namiotach (jurtach) przenosząc się z miejsca na miejsce za pomocą dwukołowych wózków ciągniętych przez woły lub wielbłądy. Podobno w czasie głodów zdarzały się u nich przypadki ludożerstwa.

Podstawą gospodarki była hodowla koni, wielbłądów, bydła i owiec. Ze zbóż znali tylko proso. Handel niewolnikami – jasyrem był podstawą pomyślności. Niektórzy bogaci handlarze niewolników z tureckich i krymskich miast sami organizowali i ekwipowali Nogajów, żeby zapewnić sobie dostawy ludzi w czasach pokoju.

Spośród ord przednich można wydzielić grupy:

• orda budziacka (białogrodzka) zajmowała tereny Budziaku,
• orda jambolucka (oczakowska) zamieszkiwała okolice Oczakowa,
• orda dobrudzka (jedykulska) w Dobrudży,
• orda jedysańska (odłam Małej Ordy Nogajskiej, powstałej dopiero po 1720) w Jedysanie.

Liczebność ordy budziackiej wynosiła około 20 000, dobrudzkiej – 12 000, oczakowskiej – 15 000.

Najaktywniejsi pod względem najazdów byli Nogaje z Budziaku, swoistej tureckiej „Ukrainy” zrzeszającej oprócz Tatarów również zbiegów, ludzi wyjętych spod prawa i inny przestępczy, burzliwy element. Do wypraw organizowanych przez nich często dołączały i inne ordy. Chętnie uczestniczyli w wyprawach wojennych Turków interweniujących w Polsce, Mołdawii, Wołoszczyźnie, w Siedmiogrodzie ze względu na spodziewane duże łupy i jasyr.

Najbardziej znanym wodzem ord przednich był Kantymir Murza.

Po wojnie krymskiej (1853–1856) część ludności mieszkająca nad Morzem Czarnym przeniosła się do Turcji.

Zobacz też

• Orda Nogajska
• Złota Orda
• Dzikie Pola

Bibliografia

• Leszek Podhorodecki: Tatarzy. Od Czyngis-chana do XX wieku. Warszawa: Bellona, 2010, s. 158. ISBN 978-83-11-11801-0.
• Leszek Podhorodecki: Chanat krymski. Warszawa: Książka i Wiedza, 1987, s. 49-50, 60, 249. ISBN 83-05-11618-2.
• Janusz Pajewski: Buńczuk i koncerz. Z dziejów wojen polsko-tureckich. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1983, s. 46, 107. ISBN 83-214-0336-0.
• Piotr Borawski: Tatarzy w dawnej Rzeczypospolitej. Warszawa: Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, 1986. ISBN 83-205-3747-9.
• Dariusz Skorupa: Stosunki polsko-tatarskie 1595-1623. Warszawa: Polska Akademia Nauk, 2004, s. 22-26. ISBN 83-89729-05-9.
• Tomasz Jasiński: Przerwany Hejnał. Kraków: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1988, s. 71. ISBN 83-03-02041-2.