Norito

Norito (jap. 祝詞) – sintoistyczne teksty rytualne, zawierające najstarsze japońskie modlitwy i zaklęcia[1].

Teksty były przekazywane ustnie od początków I tysiąclecia, w pełni ukształtowały się w VII–VIII wieku, zaś spisane zostały w X wieku w kodeksie Engishiki (jap. 延喜式) (27 norito) oraz innych zabytkach[1]. Norito wygłaszane były na dworze cesarskim podczas uroczystości religijnych[1].

Norito składają się z trzech części:

  1. wstęp (wezwanie do zgromadzonych, by wysłuchali słów)
  2. tekst zasadniczy (rozpoczynający się powołaniem na wolę bóstwa lub cesarza), na który składa się:
    • relacja o pochodzeniu obrzędu lub święta
    • opis wykonania obrzędu
  3. zamknięcie (najczęściej zawierające wyliczenie ofiar i czynności do wykonania w celu zapewnienia powszechnego pokoju i szczęścia)[1].

Norito pisane były prozą uroczystą, rytmiczną, z licznymi ozdobnikami oraz słownictwem głoszącym piękno, dobro, pokój, szczęście i pomyślność[1]. Norito reprezentują najstarszą warstwę języka japońskiego o znikomych wpływach języka chińskiego, dzięki czemu są cennym źródłem do badań języka i wierzeń starojapońskich[1].

Polski przekład jednego tekstu norito, dokonany przez Wiesława Kotańskiego, można znaleźć w antologii Dziesięć tysięcy liści.

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f Melanowicz 2012 ↓.

Bibliografia

  • Mikołaj Melanowicz: Norito. W: Słownik rodzajów i gatunków literackich. Grzegorz Gazda (red.). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2012, s. 615.