Northrop YC-125 Raider
 | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | Northrop Corporation |
| Typ | |
| Konstrukcja | metalowa |
| Załoga | 4 |
| Historia | |
| Data oblotu | 1 sierpnia 1949 |
| Liczba egzemplarzy | 23 |
| Dane techniczne | |
| Napęd | 3 x Silnik gwiazdowy Wright R-1820-99 Cyclone |
| Moc | 895 kW (1200 KM) każdy |
| Wymiary | |
| Rozpiętość | 26,39 m |
| Długość | 20,45 m |
| Wysokość | 7,04 m |
| Powierzchnia nośna | 61,49 m² |
| Masa | |
| Własna | 10637 kg |
| Startowa | 19005 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. | 333 km/h |
| Prędkość przelotowa | 275 km/h |
| Pułap praktyczny | 3720 m |
| Zasięg | 2986 km |
| Dane operacyjne | |
| Użytkownicy | |
| USA | |
Northrop YC-125 Raider (N-23 Pioneer) – amerykański samolot transportowy o właściwościach STOL. Początkowo przeznaczona na rynek cywilny maszyna pasażersko-towarow. Nie znajdując jednak zainteresowania wśród przewoźników komercyjnych, konstrukcja znalazła się na krótko w służbie United States Air Force.
Historia
Pierwszą powojenną konstrukcją wytwórni Northrop Corporation był pasażersko towarowy samolot Northrop N-23 Pioneer. W wersji pasażerskiej maszyna miała przewozić 36 pasażerów, a w wersji towarowej 5 ton ładunku. Wytwórnia miała nadzieję, iż nowa konstrukcja znajdzie zainteresowanie wśród przewoźników operujących w środkowej i południowej Ameryce, Afryce, Chinach, Alasce, wszędzie tam, gdzie infrastruktura lotniskowa była uboga lub praktycznie nie istniała. Trzysilnikowy górnopłat o numerze rejestracyjnym NX8500H wzbił się do swojego pierwszego lotu 21 grudnia 1946 roku. Za jej sterami siedział pilot oblatywacz Max Stanley. Samolot charakteryzował się bardzo dobrymi właściwościami krótkiego startu i lądowania. Do startu, samolot o masie 10 433 kg potrzebował 122 metrowej drogi, lądowanie zajmowało 183 m[1]. Nowa maszyna nie wzbudziła jednak zainteresowania potencjalnych odbiorców. Powojenny rynek samolotów został wówczas zalany maszynami pochodzącymi z demobilu, tanimi, w dobrym stanie technicznym a często wręcz nowymi. Na niebie zagościły cywilne Douglas DC-3. W zaistniałej sytuacji firma nie podjęła produkcji seryjnej a wybudowany prototyp wykorzystywano w celach promocyjnych. Na początku 1948 roku rozpoczęto próby w locie zmodernizowanej konstrukcji, zmodyfikowano płetwę grzbietową będącą przednią częścią usterzenia pionowego. 19 lutego 1948 roku, z powodu uszkodzenia płetwy w locie, jedyny egzemplarz uległ katastrofie. Za sterami uszkodzonej maszyny pozostał pilot Latham A. Perrett. Jego postawa dała czas na opuszczenie N-23 na spadochronach pozostałym dwóm członkom załogi Johnowi Atkinsonowi Eustacemu Hetzelowi. Obaj ocaleli ale Perrett zginął w szczątkach maszyny[1]. Tymczasem, ku zdziwieniu wytwórni, zainteresowanie samolotem wyraziła United States Air Force. Siły powietrzne po krótkich negocjacjach zamówiły 23 egzemplarze w dwóch wersjach. Pierwszej oznaczonej jako YC-125A, przeznaczonej do transportu 30 żołnierzy i drugiej wersji YC-125B, przeznaczonej do działań ratowniczych z możliwością przewożenia noszy i operowania w warunkach arktycznych. Wersja ta miała mieć możliwość instalacji płóz zamiast kół podwozia. Wojskowi zainteresowani byli pozyskaniem maszyny zdolnej do operowania z gruntowych lotnisk o ubogiej infrastrukturze, transportu ładunków i żołnierzy do wysuniętych baz operacyjnych. Nowa konstrukcja, o firmowym oznaczeniu N-32 wzbiła się po raz pierwszy w powietrze 1 sierpnia 1949 roku. Aby maksymalnie skrócić drogę startową samolotu, przewidziano możliwość startu wspomaganego z pomocą systemu małych dodatkowych silników rakietowych JATO. W takiej konfiguracji długość drogi startowej załadowanej maszyny wynosiła 155 metrów.
Służba
Wybudowane YC-125A o numerach seryjnych od 48-628 do 48-640 i YC-125B o numerach seryjnych od 48-618 do 48-627 zaczęły trafiać do sił powietrznych w 1950 roku. Kariera samolotu w US Air Force nie trwała jednak zbyt długo. Dużo łatwiejsze w użyciu w porównaniu do YC-125 ze zbyt słabymi silnikami i kłopotliwym w użyciu JATO okazały się być tańsze w użytkowaniu i wypełnianiu tych samych zadań, wprowadzane na uzbrojenie śmigłowce. Wszystkie samoloty trafiły do Sheppard Air Force Base w Wichita Falls w Teksasie. W 1955 roku wszystkie maszyny wycofano z uzbrojenia. Samoloty zakupiła firma Frank Ambrose Aviation Company, która odsprzedała je użytkownikom w Ameryce Południowej, gdzie samoloty latały do połowy lat 60. ubiegłego wieku. Do dnia dzisiejszego zachowały się dwa egzemplarze YC-125, można je oglądąć w Pima Air and Space Museum i National Museum of the United States Air Force.
Konstrukcja
YC-125 był całkowicie metalowym górnopłatem napędzanym trzema silnikami gwiazdowymi. Usterzenie klasyczne ze statecznikiem poziomym umieszczonym w połowie długości statecznika pionowego. Zastrzałowe podwozie stałe z tylnym kółkiem ogonowym.
Przypisy
Bibliografia
Media użyte na tej stronie
The flag of Navassa Island is simply the United States flag. It does not have a "local" flag or "unofficial" flag; it is an uninhabited island. The version with a profile view was based on Flags of the World and as a fictional design has no status warranting a place on any Wiki. It was made up by a random person with no connection to the island, it has never flown on the island, and it has never received any sort of recognition or validation by any authority. The person quoted on that page has no authority to bestow a flag, "unofficial" or otherwise, on the island.