Nottingham Forest F.C.

Ten artykuł należy dopracować: od 2017-12 → zweryfikować treść i dodać przypisy, od 2017-12 → poprawić błędy językowe lub stylistyczne (pomoc: powszechne błędy językowe). Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Nottingham Forest F.C.

Pełna nazwa	Nottingham Forest Football Club
Przydomek	The Reds, Forest, Tricky Trees
Barwy	czerwono-białe
Data założenia	1865
Debiut w najwyższej lidze	1989
Liga	Premier League
Państwo	Wielka Brytania
Kraj	Anglia
Siedziba	Nottingham
Adres	NFFC The City Ground, Nottingham, NG2 5FJ
Stadion	City Ground Nottingham
Właściciel	Evangelos Marinakis
Prezes	Nicholas Randall QC
Trener	Steve Cooper
Asystent trenera	Paul Trollope Steven Reid
Stroje domowe Stroje wyjazdowe
Strona internetowa

Nottingham Forest Football Club – angielski klub piłkarski, grający w Premier League, z siedzibą w mieście West Bridgford. Nazwę "Nottingham Forest" zawdzięcza Forest Recreation Ground w Nottingham, a nie lasowi Sherwood.

Mistrz Anglii w 1978 roku, zdobywca dwóch Klubowych Pucharów Europy, w 1979 i 1980 roku. Sukcesy te odnosił w okresie, kiedy menedżerem był Brian Clough, który pracował z drużyną 18 lat (1975–1993). W sezonie 2020/2021 zespół występował w drugoligowych rozgrywkach angielskiej Football League Championship. Ich spadek do League One w maju 2005 roku uczynił z nich pierwszego zdobywcę europejskiego pucharu grającego w trzeciej lidze swojego kraju. W sezonie 2022/2023 zespół wrócił do Premier League.

Historia

Nottingham Forest został założony w 1865 roku pod nazwą Nottingham Forest Football and Bandy Club^[1]. Klub zdobył Puchar Anglii w 1898 roku, pokonując Derby County 3:1^[2]. Większość pierwszej połowy XX wieku zespół spędził w drugiej lidze i musiał dokonać reelekcji w 1914 roku. W 1919 roku Pierwsza Liga Piłkarska miała zostać powiększona z dwudziestu do dwudziestu dwóch drużyn. Forest był jednym z ośmiu klubów prowadzących kampanię i otrzymał trzy głosy; Arsenal i Chelsea zdobyły dodatkowe miejsca^[3]. W 1949 roku klub spadł do trzeciej ligi, ale dwa lata później szybko awansował jako mistrz. Zawodnicy Nottingham zdobyli w tamtym sezonie aż 110 bramek. Krótki okres sukcesów nastąpił pod koniec lat pięćdziesiątych, kiedy klub rozgrywał mecze w pierwszej lidze w 1957 i 1959 roku. W 1959 roku wygrał Puchar Anglii. Do tego czasu Forest zastąpił Notts County jako największy klub w mieście Nottingham. Po bardzo udanym okresie Nottingham spadło z pierwszej ligi w 1972 roku.

Nottingham Forest awansował do czołówki na koniec sezonu 1976–1977 i ukończył zmagania ligowe na trzecim miejscu. Dzięki temu stał się jednym z nielicznych zespołów, który wygrał mistrzostwo rok po awansie z 2. ligi (sezon 1977–1978). W latach 1978–1979 Forest udało się odnieść zwycięstwo w Pucharze Europy, gdzie w finale w Monachium pokonali Malmö FF 1:0. W latach 1979–1980 ponownie triumfowali w tych rozgrywkach, pokonując Hamburg 1:0, na stadionie Santiago Bernabéu. Zwycięstwo odnieśli między innymi dzięki dobrze ocenionemu występowi bramkarza Petera Shiltona. Wygrali również Superpuchar Europy i dwa Puchary Ligi. Klub dotarł do półfinałów Pucharu UEFA w latach 1983–1984, gdzie w kontrowersyjnych okolicznościach został pokonany przez RSC Anderlecht. Ponad dziesięć lat później okazało się, że w drugiej kolejce belgijski klub przekupił sędziego, ale arbiter zmarł w wypadku samochodowym, przez co kwestia pozostała nierozstrzygnięta. Sprawę oddalono, a Anderlecht oczyszczono ze wszystkich zarzutów^[4].

Kolejne sukcesy święcone przez Nottingham Forest pojawiły się w 1989 roku, kiedy klub wygrał Puchar Ligi i Full Members Cup. Forest zakończył ten sezon na trzecim miejscu w lidze, a rok później zajął to samo miejsce. Zespół Clougha triumfował w Pucharze Ligi w 1990 roku, pokonując wówczas Oldham Athletic 1:0, a zwycięską bramkę strzelił Nigel Jemson. Szansa na sukces pojawiła się w 1991 roku, kiedy Nottingham pod wodzą Briana Clougha, dotarło do finału Pucharu Anglii, w którym przegrało z Tottenhamem 1:2. Latem 1991 roku Brian Clough dokonał rekordowego transferu, podpisując umowę z najlepszym strzelcem ligowym w tamtym okresie, napastnikiem Millwall, Teddym Sheringhamem, na łączną kwotę 2,1 miliona funtów.

W 1992 roku Forest pokonał Southampton 3:2 w finale Pucharu Full Cup, lecz później przegrał z Manchesterem United w Pucharze Ligi.

Frank Clark wrócił do klubu w maju 1993 roku, aby objąć stanowisko menedżera, zastępując tym samym Briana Clougha. Forest zakończył sezon na trzecim miejscu i zakwalifikował się do Pucharu UEFA po raz pierwszy od czasów Heysela. W sezonie 1996/1997 Clark opuścił drużynę po tym, jak znalazła się w strefie spadkowej.

34-letni kapitan Stuart Pearce został tymczasowo zatrudniony jako menedżer piłkarski tuż przed świętami Bożego Narodzenia w 1996 roku i pod jego wodzą klub zanotował krótkotrwałą poprawę. Jednak w marcu 1997 roku Dave Bassett zastąpił go na stałe, który razem z klubem uniknął spadku. Bassett został zwolniony w styczniu 1999 roku, a na jego miejsce przyszedł nowy menedżer, Ron Atkinson.

W grudniu 2001 roku odnotowano, że klub traci ponad 100 000 funtów tygodniowo, a jego perspektywy finansowe pogorszyły się z powodu upadku ITV Digital, którzy zakończyli umowę z klubem. Pomimo trudności klub w sezonie 2002–2003 zajął szóste miejsce i zakwalifikował się do play-offów. W półfinale przegrał z Sheffield United. Z powodu straty kilku kluczowych zawodników i zagrożenia spadku do niższej ligi Paul Hart został zwolniony w lutym 2004 roku.

Na kolejnego trenera został mianowany Oe Kinnear, który poprowadził Nottingham do 14. miejsca w lidze. W sezonie 2004–2005 klub ponownie znalazł się w strefie spadkowej, co doprowadziło do rezygnacji Kinneara ze stanowiska w grudniu 2004 roku. Wtedy Mick Harford przejął tymczasowy zarząd w okresie Bożego Narodzenia, zanim Gary Megson został wyznaczony na nowego szkoleniowca. Megson nie zdołał uniknąć spadku, ponieważ klub zakończył sezon na 23. miejscu, stając się zarazem pierwszym zwycięzcą Pucharu Europy, który będzie grał na trzecim poziomie rozgrywkowym. W sezonie 2007/2008 pod wodzą Colina Calderwooda klub ponownie wrócił do Championship.

W lipcu 2012 roku kuwejcka rodzina Al-Hasawi kupiła klub. Nowi właściciele powiedzieli prasie, że mają długoterminową wizję klubu opierającą się na planie 3-5 letnim, a po rozmowie z kilkoma potencjalnymi nowymi menedżerami trenerem został Sean O’Driscoll (będący poprzednio dyrektorem Doncaster Rovers i Crawley Town). Do 15 grudnia 2012 roku Forest, zajmujący dziewiąte miejsce z 33 punktami, był zaledwie o trzy punkty poza pozycjami gwarantującymi grę w play-offach. Plan rodziny Al-Hasawi stał się impulsem do zagrania w barażach o Premier League. Tego samego weekendu klub ogłosił, że Omar Al-Hasawi zrezygnował ze względów osobistych, a Fawaz Al-Hasawi został większościowym udziałowcem z 75% udziałów w klubie wraz z bratem Abdulazizem Al-Hasawim posiadającym 20% udziałów i jego kuzynem Omarem Al-Hasawim, posiadającym pozostałe 5% udziałów. W Boxing Day 2012 roku Sean O’Driscoll został zwolniony po zwycięstwie 4:2 nad Leeds United, a właściciele poinformowali o zamiarze zmiany wraz z rozpoczęciem styczniowego okna transferowego, mając nadzieję na powołanie menedżera z doświadczeniem w Premier League. Na to stanowisko powołano Alexa McLeisha. Ruch ten został skrytykowany przez niektórych członków zespołu. W dniu 5 lutego 2013 roku, po upływie zaledwie 40 dni, rozwiązano umowę z Alexem McLeishem. Dwa dni później trenerem został Billy Davies. W marcu 2014 roku klub zakończył współpracę z Daviesem po porażce 5:0 z Derby. Sezon 2020/2021 klub zakończył na 17 miejscu w Championship, przegrywając w ostatniej kolejce z Preston North End F.C.

W dniu 18 maja 2017 roku potwierdzono, że Evangelos Marinakis został nowym właścicielem Nottingham Forest^[5], co doprowadziło do zakończenia zarządu rodziny Al-Hasawi. 8 stycznia 2018 roku nowym trenerem Forest został Aitor Karanka, zastępując tymczasowego szkoleniowca Nottingham Gary'ego Brazil^[6]. W styczniu Karanka wzmocnił klub, sprowadzając 10 zawodników. Skończywszy sezon na 17 miejscu, w trakcie letniego okienka transferowego trener podpisał kontrakty z 14 nowymi zawodnikami. Pomimo dobrych wyników w lidze, dotychczasowy szkoleniowiec opuścił klub 11 stycznia 2019 r. 4 dni po wypowiedzeniu umowy, nowym trenerem Forest został Martin O'Neill, były szkoleniowiec Irlandii.^[7] O'Neill został zwolniony w czerwcu po tym, jak wdał się w spór z niektórymi graczami pierwszego składu i został zastąpiony przez Sabri'ego Lamouchi tego samego dnia.^[8] W pierwszym sezonie Lamouchi zajął razem z Nottingham 7 miejsce w lidze, po porażce w końcówce sezonu z Stoke City.^[9] 6 października 2020 r. Lamouchi został zwolniony przez klub po słabym początku sezonu 2020–21.^[10] Został on zastąpiony przez byłego menedżera Brighton, Chrisa Hughtona.^[11] Po nieudanych 11 miesiącach Hughton został zwolniony 16 września 2021 r., po tym, jak nie wygrał żadnego z 7 meczów w sezonie 2021–22.^[12]

29 maja 2022 roku zespół wrócił do Premier League po pokonaniu Huddersfield w barażach 1:0

Sukcesy

• Mistrzostwo Anglii: 1978
• Puchar Europy Mistrzów krajowych: 1979, 1980
• Puchar Anglii: 1898, 1959
• Puchar Ligi Angielskiej: 1978, 1979, 1989, 1990
• Tarcza Dobroczynności: 1978
• Superpuchar Europy: 1979

Obecny skład

Stan na 2 września 2022^[13][14]

Nr Poz. Piłkarz 1 1 bramkarzBR Dean Henderson (wypożyczony z Manchesteru United) 2 2 obrońcaOB Giulian Biancone 3 2 obrońcaOB Steve Cook 4 2 obrońcaOB Joe Worrall (kapitan) 5 3 pomocnikPO Orel Mangala 6 2 obrońcaOB Loïc Mbe Soh 7 2 obrońcaOB Neco Williams 8 3 pomocnikPO Jack Colback 9 4 napastnikNA Taiwo Awoniyi 10 3 pomocnikPO Morgan Gibbs-White 11 3 pomocnikPO Jesse Lingard 12 1 bramkarzBR Jordan Smith 13 1 bramkarzBR Wayne Hennessey 14 3 pomocnikPO Lewis O'Brien 15 2 obrońcaOB Harry Toffolo

Nr Poz. Piłkarz 16 4 napastnikNA Sam Surridge 18 3 pomocnikPO Cafú 19 2 obrońcaOB Moussa Niakhaté 20 4 napastnikNA Brennan Johnson 21 3 pomocnikPO Cheikhou Kouyaté 22 3 pomocnikPO Ryan Yates (wicekapitan) 23 3 pomocnikPO Remo Freuler 25 4 napastnikNA Emmanuel Dennis 26 2 obrońcaOB Scott McKenna 27 2 obrońcaOB Omar Richards 30 2 obrońcaOB Willy Boly 32 2 obrońcaOB Renan Lodi (wypożyczony z Atlético Madryt) 33 4 napastnikNA Lyle Taylor 2 obrońcaOB Loïc Badé (wypożyczony z Stade Rennais)

Piłkarze na wypożyczeniu

Nr Poz. Piłkarz 4 napastnikNA Alex Mighten (w Sheffield Wednesday do 30 czerwca 2023) 1 bramkarzBR Ethan Horvath (w Luton Town do 30 czerwca 2023) 2 obrońcaOB Mohamed Dräger (w FC Luzern do 30 czerwca 2023) 2 obrońcaOB Richie Laryea (w Toronto do 30 czerwca 2023) 2 obrońcaOB Jonathan Panzo (w Coventry City do 30 czerwca 2023)

Nr Poz. Piłkarz 3 pomocnikPO Tyrese Fornah (w Reading do 30 czerwca 2023) 3 pomocnikPO Braian Ojeda (w Realu Salt Lake do 30 czerwca 2023) 4 napastnikNA Josh Bowler (w Olympiakos do 30 czerwca 2023) 4 napastnikNA Hwang Ui-jo (w Olympiakos do 30 czerwca 2023)

Najlepszy gracz roku w klubie

Rok Zwycięzca 1977 Tony Woodcock[15] 1978 Kenny Burns[15] 1979 Garry Birtles[15] 1980 Larry Lloyd[15] 1981 Kenny Burns[16] 1982 Peter Shilton[16] 1983 Steve Hodge[16] 1984 Chris Fairclough[16] 1985 Jim McInally[16] 1986 Nigel Clough[16] 1987 Des Walker[16] 1988 Nigel Clough[16] 1989 Stuart Pearce[16] 1990 Des Walker[17] 1991 Stuart Pearce[17] 1992 Des Walker[17]

Rok Zwycięzca 1993 Steve Sutton[17] 1994 David Phillips[17] 1995 Steve Stone[17] 1996 Stuart Pearce[17] 1997 Colin Cooper[17] 1998 Pierre van Hooijdonk[17] 1999 Alan Rogers[17] 2000 Dave Beasant[18] 2001 Chris Bart-Williams[18] 2002 Gareth Williams 2003 David Johnson 2004 Andy Reid 2005 Paul Gerrard 2006 Ian Breckin 2007 Grant Holt 2008 Julian Bennett

Rok Zwycięzca 2009 Chris Cohen 2010 Lee Camp 2011 Luke Chambers 2012 Garath McCleary 2013 Chris Cohen 2014 Andy Reid 2015 Michail Antonio 2016 Dorus de Vries 2017 Eric Lichaj 2018 Ben Osborn 2019 Joseph Lolley 2020 Matty Cash 2021 Joe Worrall 2022 Scott McKenna

Europejskie puchary

Sezon	Rozgrywki	Runda	Klub	Dom	Wyjazd	Ogólnie
1961/62	Puchar Miast Targowych	1R	Valencia CF	1–5	0–2	1–7
1967/68	Puchar Miast Targowych	1R	Eintracht Frankfurt	4–0	1–0	5–0
		2R	FC Zürich	2–1	0–1	2–2, w.
1978/79	Puchar Europy	1R	Liverpool	2–0	0–0	2–0
		1/8	AEK Ateny	5–1	2–1	7–2
		1/4	Grasshopper Club Zürich	4–1	1–1	5–2
		1/2	1. FC Köln	3–3	1–0	4–3
		F	Malmö FF	1–0 (N)
1979	Superpuchar Europy	F	FC Barcelona	1–0	1–1	2–1
1979/80	Puchar Europy	1R	Östers IF	2–0	1–1	3–1
		1/8	Argeș Pitești	2–0	2–1	4–1
		1/4	BFC Dynamo Berlin	0–1	3–1	3–2
		1/2	AFC Ajax	2–0	0–1	2–1
		F	Hamburger SV	1–0 (N)
1980	Superpuchar Europy	F	Valencia CF	2–1	0–1	2–2, w.
1980/81	Puchar Europy	1R	CSKA Sofia	0–1	0–1	0–2
1983/84	Puchar UEFA	1R	FC Vorwärts Frankfurt	2–0	1–0	3–0
		2R	PSV Eindhoven	1–0	2–1	3–1
		1/8	Celtic F.C.	0–0	2–1	2–1
		1/4	Sturm Graz	1–0	1–1	2–1, Dogr.
		1/2	RSC Anderlecht	2–0	0–3	2–3
1984/85	Puchar UEFA	1R	Club Brugge	0–0	0–1	0–1
1995/96	Puchar UEFA	1R	Malmö FF	1–0	1–2	2–2, w.
		2R	AJ Auxerre	0–0	1–0	1–0
		1/8	Olympique Lyon	1–0	0–0	1–0
		1/4	Bayern Monachium	1–5	1–2	2–7

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona klubu (ang.)