Nowa Rzeczowość

Nowa Rzeczowość (niem. Neue Sachlichkeit), także Realizm Magiczny^[1] – kierunek w sztuce niemieckiej przełomu lat 20. i 30. XX w., przeciwstawiający się ekspresjonizmowi i abstrakcjonizmowi^[2].

Artyści tego nurtu zastąpili wizyjność i symbolizm ekspresjonizmu przedstawiając rzeczywistość obiektywnie, często o zabarwieniu satyrycznym. Zamiast ku abstrakcjonizmowi, zmierzali ku realizmowi (czy wręcz naturalizmowi), czasem dość brutalnemu i cynicznemu. Ich sztuka była reakcją na społeczną, polityczną i gospodarczą sytuację w powojennych Niemczech.

Do przedstawicieli tego kierunku zalicza się przede wszystkim malarzy George Grosza i Otto Diksa^[3], a także Maksa Beckmanna, Aleksandra Kanoldta, Georga Schrimpfa, Karla Hubbucha^[2], Christiana Schada^[3], Rudolfa Schlichtera, Antona Räderscheidta, Franza Radziwilla^[4], Franza Sedlacka^[5] i Felix Nussbaum.

Twórcą pojęcia „Nowa Rzeczowość” był Gustav Friedrich Hartlaub, dyrektor Kunsthalle Mannheim – miejscowego muzeum sztuki^[2][5]. Określił nim ramy wystawy, którą wymyślił w 1923, a która odbyła się w 1925^[2][a]. Inną nazwę nurtu, Realizm magiczny, stworzył w 1925 Franz Roh^[1] (pojawiła się ona w jego książce Nach-Expressionismus).

Pojęcie było używane również wobec gatunków literatury opierających się na obiektywizmie: reportaż, krytyczny esej, powieść biograficzna opierająca się na źródłach naukowych^[5].

Galeria

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• A. Kotula, P. Krakowski: Malarstwo, rzeźba, architektura. Wybrane zagadnienia plastyki współczesnej. Warszawa: 1972.
• LotharL. Altmann LotharL. (red.), Leksykon malarstwa i grafiki, wyd. I, Warszawa: Wydawnictwo Arkady, 2012, s. 403-406, 471, ISBN 978-83-213-4729-5  (pol.).