Nowa fala (literatura fantastycznonaukowa)
Nowa fala (ang. New Wave) – termin określający nurt w literaturze fantastycznonaukowej, który pojawił się w połowie lat 60. XX wieku. Literatura nowofalowa odeszła od utartych kanonów s-f - fascynacji rozwojem techniki, eksploracją kosmosu, za to zajęła się człowiekiem i jego przeżyciami. Także warsztat pisarski był znacznie bardziej rozwinięty niż w klasycznej fantastyce[1].
Termin
Termin „nowa fala” został zapożyczony od nowej fali w kinie francuskim. Rewolucyjne przemiany w literaturze s-f korespondowały z przemianami kulturowymi: rewolucją seksualną, narastającą niechęcią wobec wojny w Wietnamie, emancypacją kobiet.
Historia
Początek Nowej fali w fantastyce wiązany jest z objęciem w 1964 przez Michaela Moorcocka stanowiska redaktora naczelnego pisma „New Worlds”[2]. David Kyle, historyk zajmujący się fantastyką naukową zasugerował jednak, że doszło do niej także dzięki wkładowi H. L. Golda, redaktora naczelnego pisma Galaxy[3].
Czołowi twórcy i najważniejsze utwory
- John Brunner - Wszyscy na Zanzibarze
- Philip José Farmer - Jeźdźcy purpurowej zapłaty
- Thomas M. Disch - 334
- Samuel R. Delany - Babel-17
- Roger Zelazny - Pan Światła
- Harlan Ellison - Nie mam ust, a muszę krzyczeć, antologia Niebezpieczne wizje
- J.G. Ballard - Głosy czasu
- Brian Aldiss - Mroczne lata świetlne
- Ursula K. Le Guin - Lewa ręka ciemności[4]
- Robert Silverberg - W dół do ziemi
- James Tiptree Jr. - Miłość to plan, plan to śmierć
Przypisy
- ↑ New Wave Science Fiction - TV Tropes, TV Tropes [dostęp 2018-11-15] (ang.).
- ↑ 4. The New Wave of SF | A Virtual Introduction to Science Fiction, virtual-sf.com [dostęp 2018-11-15] (ang.).
- ↑ David Kayle, A Pictorial History of Science Fiction, s. 119–120, ISBN 0-600-38193-5.
- ↑ New Wave Sci-Fi: 75 Best Novels of 1964–1983 – HILOBROW, hilobrow.com [dostęp 2018-11-15] (ang.).