Nowogród (województwo lubelskie)

Artykuł

51°18′42.34″N 22°48′19.58″E

- błąd

0 m

WD

51°19'N, 22°51'E

- błąd

19920 m

Odległość

1010 m

Nowogród
wieś
Państwo

 Polska

Województwo

 lubelskie

Powiat

łęczyński

Gmina

Łęczna

Liczba ludności (2011)

373[1]

Strefa numeracyjna

81

Kod pocztowy

21-010[2]

Tablice rejestracyjne

LLE

SIMC

0385537

Położenie na mapie gminy Łęczna
Mapa konturowa gminy Łęczna, po lewej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Nowogród”
Położenie na mapie Polski
Położenie na mapie województwa lubelskiego
Mapa konturowa województwa lubelskiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Nowogród”
Położenie na mapie powiatu łęczyńskiego
Mapa konturowa powiatu łęczyńskiego, po lewej znajduje się punkt z opisem „Nowogród”
Ziemia51°18′42,34″N 22°48′19,58″E/51,311761 22,805439

Nowogródwieś w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie łęczyńskim, w gminie Łęczna[3][4].

Prywatna wieś szlachecka, położona w drugiej połowie XVI wieku w powiecie lubelskim województwa lubelskiego[5]. W latach 1975–1998 miejscowość położona była w województwie lubelskim.

Wieś stanowi sołectwo gminy Łęczna[6].

Historia

Nazwy własne miejscowości w dokumentach źródłowych: 1326-7 Novum Castrum, 1409 – Nouogrod, 1531 – Nowy Dwor.

Pierwsze wiadomości o Nowogrodzie (Novum Castrum) pochodzą z 1326 r. ze spisów świętopietrza w latach 1326–1327. Wzmiankują o kościele parafialnym w Nowogrodzie. W tym czasie plebanem był ksiądz Adam ekskomunikowany za to że nie płacił (prawdopodobnie rzeczonego świętopietrza). Nie wiadomo jednak, który z biskupów powołał do życia tę parafię, ani kto był fundatorem kościoła. Z duszpasterstwa parafii w Nowogrodzie, aż do czasu erygowania przed 1350 r. parafii w Łęcznej, korzystali mieszkańcy wsi Łęczna. W latach 1409–1417, proboszczem w Nowogrodzie był ksiądz Michał, w 1428 r. Marcin, a w latach 1441–1461 Mikołaj, posiadający ogród przykościelny. Przy kościele działała szkoła parafialna, wzmiankowana w latach 1458–1460. W 1529 r. tamtejszemu plebanowi dziesięcinę oddawali mieszkańcy całej wsi Nowogród, oraz ze wsi: Stoczek, Ziółków, Zazulin, Witaniów i Zawieprzyce. W latach 1531–1533 w skład parafii nadal wchodziły wymienione wsie[7].

Nowogród był własnością szlachecką. W latach 1454–1460 Nowogród graniczył z Łuszczowem i Stoczkiem. W latach 1409–1428 dziedzicem był Wacław Więchno. Jakiś czas należał do Jana Ziółkowskiego i jego spadkobierców. Jan, pisał się z Ziółkowa, ale miejscem jego stałego zamieszkania był Nowogród, gdzie był dwór i folwark. W 1481 r. Jakub Ziółkowski odstąpił Nowogród swemu zięciowi Andrzejowi Lipińskiemu burgrabiemu lubelskiemu. W 1531 r. był w rękach Lipińskiego i Charlęskiego. Po roku 1647, a przed 1658 r., Nowogród został włączony do dóbr Łęczna[7].

Strażnik litewski Stanisław Potocki sprzedał w 1725 roku Nowogród hetmanowi polnemu koronnemu i wojewodzie podlaskiemu Stanisławowi Mateuszowi Rzewuskiemu[8]. W 1739 roku należała wraz z folwarkiem do klucza Kijany Lubomirskich[9].

Zobacz też

Przypisy

  1. GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r..
  2. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 828 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
  3. TERYT (Krajowy Rejestr Urzędowego Podziału Terytorialnego Kraju). Główny Urząd Statystyczny. [dostęp 2016-12-16].
  4. Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200).
  5. Corona Regni Poloniae. Mapa w skali 1:250 000
  6. Jednostki pomocnicze gminy Łęczna. Urząd Gminy Łęczna. [dostęp 2016-08-25].
  7. a b Nowogród, [w:] Słownik historyczno-geograficzny ziem polskich w średniowieczu [online], Instytut Historii Polskiej Akademii Nauk, 2010–2014.
  8. Janusz Łosowski, Sprzedaż Łęcznej i okolicznych wsi przez strażnika litewskiego Stanisława Potockiego hetmanowi polnemu koronnemu Stanisławowi Mateuszowi Rzewuskiemu w roku 1725, w: Studia Łęczyńskie tom 2-3, Łęczna 2010-2011, s. 56.
  9. Adam Homecki, Rozwój terytorialny latyfundium Lubomirskich (starszej gałęzi rodu) w latach 1581-1754, w: Studia Historyczne, rok V, zeszyt 3 (58), 1972, s. 436.

Media użyte na tej stronie