Nowy Sojusz Flamandzki

Nowy Sojusz Flamandzki
Ilustracja
Państwo

 Belgia

Skrót

N-VA

Lider

Bart De Wever

Data założenia

2001

Adres siedziby

Bruksela

Ideologia polityczna

regionalizm, konserwatyzm

Grupa w Parlamencie
Europejskim

Europejscy Konserwatyści i Reformatorzy

Barwy

złota, czarna

Strona internetowa

Nowy Sojusz Flamandzki (niderl. Nieuw-Vlaamse Alliantie, N-VA) – belgijska partia polityczna o profilu konserwatywnym[1] z Regionu Flamandzkiego.

Ugrupowanie opowiada się za secesją Flandrii, przeprowadzoną na drodze pokojowej. Głosi także postulaty wprowadzenia regulacji wymuszających używanie wyłącznie języka niderlandzkiego jako języka urzędowego w tym regionie[2].

Historia

Partia powstała w 2001 w wyniku rozłamu w Unii Ludowej, która podzieliła się na socjalliberalny Spirit i zrzeszający działaczy prawicowego skrzydła N-VA. W 2003 sojusz wprowadził jednego posła w wyborach krajowych. Cztery lata później wystartował w kartelu wyborczym z flamandzkimi chadekami, co przyniosło mu początkowo 5 miejsc w parlamencie[3]. Współpraca wyborcza tych formacji trwała od eurowyborów z 2004, została oficjalnie zakończona w 2008.

W 2009 Nowy Sojusz Flamandzki (podobnie jak pięć lat wcześniej) wprowadził jednego swojego przedstawiciela do Parlamentu Europejskiego, Friedę Brepoels. W tym samym roku N-VA podjął w Europarlamencie współpracę z Wolnym Sojuszem Europejskim. W przedterminowych wyborach parlamentarnych w 2010 partia pod hasłami stopniowej autonomizacji i rozdziału państwa zwyciężyła w Regionie Flamandzkim, uzyskując (w skali kraju) około 17,5% głosów, co przełożyło się na 27 mandatów w Izbie Reprezentantów i 9 w Senacie[4]. Partia nie weszła jednak do koalicji rządowej.

W 2014 sojusz wygrał w Belgii wybory europejskie, wybory do Parlamentu Flamandzkiego, a także ponownie do Izby Reprezentantów, gdzie z wynikiem 20,3% głosów wprowadził 33 posłów[3]. Po kilkumiesięcznych negocjacjach sojusz dołączył do koalicji tworzącej nowy gabinet, na czele którego stanął Charles Michel[5]. W 2018 N-VA, sprzeciwiając się przyjęciu Światowego Paktu w sprawie Migracji, opuścił koalicję rządową[6]. W 2019 partia ponownie zajęła pierwsze miejsce we Flandrii w wyborach europejskich, a także w krajowych (16,0% głosów i 25 miejsc w niższej izbie federalnego parlamentu[3]).

Przewodniczący

Zobacz też

  • Politycy Nowego Sojuszu Flamandzkiego

Przypisy

  1. ↑ Laurens Cerulus: Belgium’s Mr. Right. politico.eu, 3 grudnia 2015. [dostęp 2022-09-24]. (ang.).
  2. ↑ Manifest van de Nieuw-Vlaamse Alliantie. n-va.be. [dostęp 2014-10-10]. (niderl.).
  3. ↑ a b c Parties and Elections in Europe: Belgium. parties-and-elections.eu. [dostęp 2019-06-01]. (ang.).
  4. ↑ Verkiezingen 13 juni 2010. elections2010.belgium.be. [dostęp 2014-10-10]. (niderl.).
  5. ↑ Belgium agrees to form coalition government. dw.be, 7 października 2014. [dostęp 2014-10-10]. (ang.).
  6. ↑ Belgia z rządem mniejszościowym. tvn24.pl, 9 grudnia 2018. [dostęp 2018-12-15].

Media użyte na tej stronie