Nuno Espírito Santo

Nuno Espírito Santo

Pełne imię i nazwisko	Nuno Herlander Simões Espírito Santo
Data i miejsce urodzenia	25 stycznia 1974 São Tomé
Wzrost	188 cm
Pozycja	bramkarz
Informacje klubowe
Klub	Ittihad (trener)
Kariera seniorska
Lata Klub Wyst. Gole 1992–1996 Vitória SC 34 (0) 1997–2002 Deportivo La Coruña 4 (0) 1998–2000 → Mérida UD (wyp.) 69 (0) 2000–2001 → CA Osasuna (wyp.) 33 (0) 2002–2004 FC Porto 6 (0) 2005–2006 Dinamo Moskwa 11 (0) 2007 CD Aves 15 (0) 2007–2010 FC Porto 8 (0) W sumie: 180 (0)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole 1994–1996  Portugalia U-21 3 (0) 2008  Portugalia 0 (0) W sumie: 3 (0)
Kariera trenerska
Lata Drużyna 2012–2014 Rio Ave 2014–2015 Valencia CF 2016–2017 FC Porto 2017–2021 Wolverhampton Wanderers 2021 Tottenham Hotspur 2022– Ittihad

Nuno, właśc. Nuno Herlander Simões Espírito Santo (ur. 25 stycznia 1974 w São Tomé) – portugalski piłkarz, który występował na pozycji bramkarza.

Kariera klubowa

Nuno urodził się na Wyspach Świętego Tomasza i Książęca, ale w młodym wieku trafił do Portugalii. Karierę piłkarską rozpoczął w klubie Vitória SC, do której trafił w 1992 roku. Zawodnikiem Vitórii był przez cztery sezony, ale nie osiągnął większych sukcesów z tym klubem. W 1997 roku został bramkarzem hiszpańskiego Deportivo La Coruña. 3 maja tamtego roku zadebiutował w Primera División w wygranym 3:0 meczu z Sevillą. Przez dwa sezony rozegrał w barwach „Depor” tylko dwa spotkania i był trzecim bramkarzem zespołu po Jacques'u Songo’o i Petrze Koubie. W latach 1998–2000 Nuno został wypożyczony do grającej w Segunda División Méridy, której był podstawowym bramkarzem. Latem 2000 kierownictwo Deportivo znów wypożyczył Portugalczyka, tym razem do Osasuny Pampeluna. Tam swój pierwszy mecz rozegrał 10 września przeciwko Celcie Vigo (0:2). Do końca sezonu był pierwszym bramkarzem Osasuny, a w sezonie 2001/2002 wystąpił w dwóch spotkaniach Deportivo i został wicemistrzem Hiszpanii.

Latem 2002 Nuno wrócił do Portugalii. Został piłkarzem FC Porto, które zapłaciło za niego 3 miliony euro. Pełnił rolę rezerwowego dla Vítora Baí. W 2003 i 2004 roku jako jego dubler wywalczył mistrzostwo Portugalii, zdobył także kolejno Puchar UEFA oraz Puchar Mistrzów.

W 2005 roku Nuno wyjechał do rosyjskiego Dynama Moskwa. 6 sierpnia zadebiutował w Premjer-Lidze w wygranym 1:0 wyjazdowym meczu z Saturnem Ramienskoje. W Dinamie był jednym z kilku Portugalczyków obok Jorge Ribeiro, Frechauta, Maniche'a, Costinhi, Luisa Loureiro oraz Cícero. W 2006 roku przegrał jednak rywalizację z Žydrūnasem Karčemarskasem i Siergiejem Owczinnikowem, toteż latem odszedł z zespołu.

Nuno wrócił do Portugalii. Przez pół roku występował w drużynie Desportivo Aves, z którą na koniec sezonu spadł z ligi. Następnie ponownie został zawodnikiem Porto, gdzie był dublerem Brazylijczyka Heltona. W 2010 roku zakończył karierę.

Kariera reprezentacyjna

W 2008 roku Nuno został powołany przez Luiza Felipe Scolariego do kadry na Euro 2008, gdy na dzień przed spotkaniem z Turcją kontuzji doznał drugi bramkarz zespołu, Quim.

Kariera trenerska

Karierę trenerską rozpoczął w listopadzie 2010 w Panathinaikosie Ateny, gdzie był trenerem bramkarzy. 1 lipca 2012 objął posadę pierwszego trenera portugalskiego zespołu Rio Ave FC. W lipcu 2014 objął posadę trenera hiszpańskiej Valencii. Valencia pod wodzą Nuno zdobyła czwarte miejsce w tabeli Primera División w sezonie 2014/2015 roku gwarantujące udział w kwalifikacjach do Ligi Mistrzów UEFA. W listopadzie 2015 roku Nuno Espirito Santo złożył dymisję z obejmowanego stanowiska. W czerwcu 2016 roku został przedstawiony jako nowy trener portugalskiego klubu FC Porto^[1]. W maju 2017 został trenerem angielskiego klubu Wolverhampton Wanderers^[2].

Przypisy

Bibliografia

• Profil na stronie zerozero.pt (port.)
• Profil na stronie Liga de Fútbol Profesional (hiszp.)