Ołeksandr Feldman

Ołeksandr Feldman
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

6 stycznia 1960
Charków

Zawód, zajęcie

polityk, przedsiębiorca

Alma Mater

Charkowski Uniwersytet Narodowy im. Wasyla Karazina

Odznaczenia
Order Księcia Jarosława Mądrego V klasy
Strona internetowa

Ołeksandr Borysowycz Feldman (ukr. Олександр Борисович Фельдман; ur. 6 stycznia 1960 w Charkowie) – ukraiński przedsiębiorca i polityk, z wykształcenia finansista. Jeden z liderów społeczności żydowskiej na Ukrainie. Deputowany do Rady Najwyższej Ukrainy IV, V, VI, VII, VIII i IX kadencji.

Życiorys

W latach 1978–1980 służył w oddziałach Armii Radzieckiej. Ukończył studia z dziedziny ekonomii na Charkowskim Uniwersytecie Narodowym im. Wasyla Karazina. W młodości pracował m.in. jako robotnik, kierowca, maszynista w kotłowni, ślusarz i budowlaniec. Karierę w biznesie rozpoczął w pierwszej połowie lat 90., w 1994 stanął na czele charkowskiego koncernu dewelopersko-budowlanego AWEK, który wybudował na terenie Charkowa m.in. największe w Europie centrum handlowe. W 1997 założył lokalny fundusz dobroczynności AWEK w Charkowie.

W latach 2001–2004 pełnił obowiązki prezesa, po czym objął funkcję honorowego prezesa spółki akcyjnej klubu piłkarskiego Metalist Charków. W 1999 został przewodniczącym ANKOU, zrzeszenia stowarzyszeń kulturalnych. Stanął też na czele obwodowej gminy żydowskiej w Charkowie. W 2006 został wiceprzewodniczącym ICJP, międzynarodowej rady skupiającej żydowskich parlamentarzystów. W tym samym roku założył i został prezesem zarządu centrum na rzecz tolerancji. W latach 1997–2008 pełnił funkcję prezesa fundacji EFU, a w 2008 objął funkcję prezesa Żydowskiego Komitetu Ukrainy. W 2007 powołany w skład jednego z organów Centrum Szymona Wiesenthala. Zasiadł w Królewskim Instytucie Stosunków Międzynarodowych. W 2007 prezydent Wiktor Juszczenko mianował go członkiem rady koordynacyjnej do spraw organizacji obchodów 75. rocznicy wielkiego głodu. Jest kolekcjonerem dzieł sztuki (malarstwa i rzeźb) oraz drogich alkoholi.

Notowany w rankingach najbogatszych mieszkańców Ukrainy, w 2012 zajął 42. miejsce z majątkiem szacowanym na około 375 milionów USD[1].

W latach 1998–2002 pełnił funkcję deputowanego rady miejskiej. W 2002 po raz pierwszy uzyskał mandat posła do Rady Najwyższej z okręgu jednomandatowego, zasiadł w Zgromadzeniu Parlamentarnym Rady Europy[2]. Do 2004 należał do parlamentarnej większości wspierającej rząd Wiktora Janukowycza, po pomarańczowej rewolucji przeszedł do Bloku Julii Tymoszenko, stając się jednym ze sponsorów tego ugrupowania. Z listy BJuT uzyskał mandat poselski w wyborach w 2006 i ponownie w przedterminowych wyborach w 2007. W 2006 stanął na czele podkomisji ds. rdzennych narodowości, mniejszości narodowych i grup etnicznych Rady Najwyższej. W trakcie VI kadencji, po przejęciu władzy przez Partię Regionów, wsparł nowy rząd i przeszedł do frakcji tego ugrupowania.

W 2012 z ramienia PR ponownie został wybrany do parlamentu[3]. W 2014 i 2019 utrzymywał mandat poselski na kolejne kadencje jako kandydat bezpartyjny i niezależny[4][5]. W 2015 został jednym z liderów partii Nasz Kraj[6].

W Radzie Najwyższej Ukrainy IX kadencji dołączył do frakcji Opozycyjnej Platformy – Za Życie[7]. W wyborach samorządowych w 2020 ubiegał się stanowisko mera Charkowa. Zajął drugie miejsce, zdobywając 14,32% poparcia[8].

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. 200 самых богатых людей Украины 2012 года. Рейтинг Фокуса. focus.ua, 30 marca 2012. [dostęp 2020-11-05]. (ros.).
  2. Profil na stronie Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy. [dostęp 2020-11-05]. (ang.).
  3. Serwis CVK – Wybory 2012. [dostęp 2020-11-05]. (ukr.).
  4. Serwis CVK – Wybory 2014. [dostęp 2020-11-05]. (ukr.).
  5. Serwis CVK – Wybory 2019. [dostęp 2020-11-05]. (ukr.).
  6. Мери великих міст об'єдналися в партію „Наш край” і йдуть на вибори. espreso.tv, 4 sierpnia 2015. [dostęp 2020-11-05]. (ukr.).
  7. ТОП-10 страхів: чого бояться українські депутати?. pravda.com.ua, 31 października 2019. [dostęp 2020-11-05]. (ukr.).
  8. У Харкові порахували голоси на виборах мера: хто перемагає та чи буде другий тур. unian.ua, 4 listopada 2020. [dostęp 2020-11-05]. (ukr.).
  9. Указ Президента України від 1 грудня 2011 року № 1094/2011 «Про відзначення державними нагородами України з нагоди 20-ї річниці підтвердження всеукраїнським референдумом Акта проголошення незалежності України 1 грудня 1991 року». rada.gov.ua, 1 grudnia 2011. [dostęp 2020-11-05]. (ukr.).
  10. Указ Президента України від 20 листопада 2007 року № 1123/2007 «Про відзначення державними нагородами України». rada.gov.ua, 20 listopada 2007. [dostęp 2020-11-05]. (ukr.).
  11. Указ Президента України від 26 лютого 2002 року № 194/2002 «Про відзначення державними нагородами України працівників підприємств, установ та організацій Харківської області». rada.gov.ua, 26 lutego 2002. [dostęp 2020-11-05]. (ukr.).

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Ukraine-zaslug2.png
Планка украинского ордена "За заслуги" 2 степени
Ukraine-zaslug1.png
Планка украинского ордена "За заслуги" 1 степени
Order of Merit 2nd Class of Ukraine.png
Планка украинского ордена "За заслуги" 2 степени
Ukraine-zaslug3.png
Планка украинского ордена "За заслуги" 3 степени
Oleksandr Feldman, Ukrainian politician.jpg
Autor: Andrey Avdeenko, Licencja: CC BY-SA 3.0
Aleksandr Borisovich Feldman